ကုိယ့္ကိုယ္ကို ႐ွာျခင္း

 
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဣသိပတနတြင္ ဓမၼစၾကာတရား ေဟာၾကားအျပီး ဗုဒၶဂယာဘက္သိုု ့ျပန္ၾကြလာ ေတာ္မူသည္။ လမ္းခရီး၌ ေတာအုပ္တစ္ အုုပ္တြင္းမွ သစ္ပင္တစ္ပင္ရင္းတြင္ ေခတၱအနားယူေနစဥ္ လူတစ္အုပ္
 ေရာက္႐ွိလာသည္။ မဟာေကာသလမင္းၾကီး၏ သားေတာ္မင္းသား သုံးဆယ္ပါဝင္သည့္ ဘဒၵဝဂၢိယ အုပ္စုတိုု ့ျဖစ္သည္။
မင္းသားမ်ား

အ႐ွင္ဘုရား၊ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ပါသလား။

ဘုရား

အသင္တို႔က အမ်ိဳးသမီးကို ဘာျဖစ္လို ့လိုက္႐ွာေနၾကတာ တုန္း၊ အသင္တို႔ရဲ ့ျပႆ      နာက ဘာမ်ားလဲ၊ ေျပာပါဦး။

မင္းသားမ်ား

အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို ဇနီးမ႐ွိတဲ့ မင္းသားအတြက္ ငွါးရမ္းလာ
ခဲ့ျပီး ေတာထဲကို မင္းသားမ်ားနဲ ့ ဇနီးမ်ား ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ခဲ့
ၾကပါတယ္။ သူဟာ လက္ဝတ္ရတနာေတြကို ယူေျပးသြား
တဲ့အတြက္ လိုက္ ႐ွာေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။

ဘုရား

သင္မင္းသားတို႔၊ အမ်ိဳးသမီးကို လိုက္႐ွာတာရယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ႐ွာတာရယ္၊ ဒီႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာက ေကာင္းျမတ္သလဲ။

မင္းသားမ်ား

အ႐ွင္ဘုရား၊ သူမ်ားကို ႐ွာတာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႐ွာတာက ပိုေကာင္းျမတ္ပါတယ္ဘုရား။

ဘုရား

ေအး၊ အဲဒါဆိုရင္ ထိုင္ၾက၊ ငါတရားေဟာမယ္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မင္းသားမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္မ်ား ျဖဴစင္သြားေစရန္ မွတ္လြယ္ေသာ တရားမ်ားကို ဦးစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ စိတ္
မ်ား ၾကံ့ခိုင္လာျပီဆိုမွ သစၥာေလးပါး အျမင့္တရားကို ဆက္လက္
ေဟာၾကားေတာ့သည္။ မင္းသားမ်ားသည္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ေတာင္း
ဆိုၾကေလရာ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းခံ ေပးေတာ္မူလိုက္သည္။
ေနာင္အခါတြင္ ထိုရဟန္းမ်ား သာဝတၳိျပည္႐ွိ ျမတ္စြာဘုရားထံ လာေရာက္ၾကေလရာ အနမတဂၢ ေဒသနာျဖင့္ သံသရာဟူသည္
ျငီးေငြ႔သင့္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ တရားေတာ္      အဆုံးတြင္ အားလုံးေသာ ရဟန္းသုံးဆယ္သည္ ရဟႏၲာမ်ားျဖစ္
သြားၾကေလ၏။

ဩဝါဒပါတိေမာကၡေဒသနာ သံုးဂါထာ

ဘုရား႐ွင္တုိင္း၏ အဆုံးအမေတာ္သည္ ဘုရား႐ွင္၏ ဝိနည္းေတာ္မ်ားႏွင့္အညီရဟန္းျပဳထားၾကေသာ 

တပည့္သာဝက ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ သည္။ သိုႛေသာ္လည္း ဤအက်င့္ 

တရားမ်ားသည္္ သာမန္ပုထုဇဉ္ မ်ားအတြက္လည္း အသုံးက်လွ၏။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဤအက်င့္တရား

မ်ားကို ရယူက်င့္သုံး၍ မိမိတိုႛ ကိုယ္တုိင္ ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ယူနိဳင္ပါသည္။

အခါတစ္ပါး အ႐ွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္က တပည့္သာဝကမ်ားအတြက္ ေ႐ွးဘုရား႐ွင္မ်ားျပေတာ္မူ

ခဲ့ေသာ အေျခခံစည္းကမ္းမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္၏ အဆုံးအမမ်ားႏွင့္ ထပ္တူ

ထပ္မွ်တူပါ၏ေလာဟု ျမတ္စြာဘုရားကိုေမးေလွ်ာက္ေလ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက အားလုံးေသာ 

ဘုရား႐ွင္မ်ား  ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ေသာ အဆုံးအမစည္းကမ္းမ်ားသည္ ေအာက္ပါဂါထာတြင္ျပ

သည့္အတိုင္း အတူတူပင္ျဖစ္ေလသည္ဟု မိန္ႚေတာ္မူေလ၏။

ခႏၲီပရမံ တေပါတိတိကၡာ၊ 

နိဗၺာနံပရမံ ဝဒႏၲိ ဗုဒၶါ။

န ဟိပဗၺဇိေတာ ပရူပ ဃာတီ၊

န သမေဏာေဟာတိ၊

ပရံဝိေဟ ဌယေႏၲာ။

တိတိကၡာ-တိတိကၡာဟုဆိုအပ္ေသာ၊ ခႏၲီ-သူတစ္ပါးတိုႛ ျပစ္မွားေစာ္ကား စြပ္စြဲျခင္း ႏွင့္ အခ်မ္းအပူ 

စသည္ကို မ်က္ႏွာမႏြမ္း မၫႈိးပန္းေအာင္ ခံနိဳင္စြမ္းရိွျခင္းသည္၊ ပရမံ-မြန္ျမတ္စြာေသာ၊ တေပါ-

သူေတာ္ေကာင္းတိုႛ အက်င့္ ေပတည္း။ နိဗၺာနံ-တဏွာမွ လြတ္ေျမာက္ရာနိဗၺာန္တရားကို၊ ပရမံ-အျမတ္

ဆံုးဟူ၍၊ ဗုဒၶါ-ဘုရားအဆူဆူတိုႛသည္၊ ဝဒႏၲိ-ေဟာေတာ္မူကုန္၏။ ပ႐ူပဃာတီ-တစ္ပါးေသာသတၱဝါကို သတ္ျဖတ္ေလႛ႐ွိသူသည္၊ ပဗၺဇိေတာ-ရဟန္း သူျမတ္သည္၊ နေဟာတိ-မျဖစ္ႏိုင္။ ပရံ-တစ္ပါးသူကို၊ 

ဝိေဟဌယေႏၲာ-ၫွဉ္းဆဲႏိွပ္စက္ေသာ သူသည္၊ သမေဏာ-ကိေလခပ္သိမ္းကို ၿငိမ္းေအးေစတတ္

ရဟန္းျမတ္သည္၊ နေဟာတိ-မျဖစ္ႏိုင္ပါေပ။

သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊

ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ။

သစိတၱ ပရိေယာ ဒပနံ၊

ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။

သဗၺပါပႆ-အျပစ္ရိွျငား ခပ္သိမ္းေသာ မေကာင္းမႈမ်ားကို၊ အကရဏံ-မျပဳမလုပ္ရျခင္းလည္းေကာင္း၊ 

ကုသလႆ-အျပစ္ကင္းျငားေကာင္းမႈမ်ားကို၊ ဥပသမၸဒါ-ျပည့္စံု ေအာင္ စုေဆာင္းရျခင္းလည္းေကာင္း၊ သစိတၱပရိေယာဒပနံ-မိိမိစိတ္ကိုအညစ္အေၾကး သုတ္သင္သန္ႛရွင္းေအာင္ ျပဳျပင္ရျခင္းလည္းေကာင္း၊ ဧတံ-မေကာင္းမႈကင္းေကာင္းမႈသြင္း၍ စိတ္ရင္းစင္႐ိုး ဤသံုးမ်ိဳးသည္၊ ဗုဒၶါနံ-အဆူူဆူေသာ ဘုရား႐ွင္

တုိႛ၏၊ သာသနံ-အဆံုးအမဩဝါဒေပတည္း။

အႏုပဝါေဒါ အႏုပဃာေတာ၊

ပါတိေမာေကၡ စ သံဝေရာ၊

မတၱၫုတာ စ ဘတၱသမႎ၊

ပႏၲၪၥ သယနာသနံ၊

အဓိစိေတၱ စ အာေယာေဂါ၊

ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။

အႏုပဝါေဒါ-သူတစ္ပါးတိုႛကို မစြပ္စြဲရျခင္းလည္းေကာင္း၊ အႏုပဃာေတာ-သူတစ္ပါးတိုႛကို မၫွဉ္းဆဲ မႏွိပ္စက္ရျခင္းလည္းေကာင္း၊ ပါတိေမာေကၡ-ပါတိေမာကၡ သံဝရသီလႏွင့္ ဣႃႏၵိယ သံဝရသီလ(၂)ပါး၌၊ 

သံဝေရာစ-ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ရျခင္းလည္းေကာင္း၊ ဘတၱသၼႎ-ဆြမ္းခဲဖြယ္ေဘာဇဉ္၌၊ မတၱၫုတာ-

ခံယူမႈ သုံးေဆာင္မႈ ဤႏွစ္ခုဝယ္ အတိုင္းအ႐ွည္ကို သိရျခင္းလည္းေကာင္း၊ ပႏၲၪၥ သယနာသနံ-လူႏွင့္ 

ေဝးကြာ အစြန္အဖ်ားက်ရာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာေက်ာင္း၌ ကိန္းေအာင္းေမြႛေလ်ာ္ရျခင္း လည္းေကာင္း၊ 

အဓိစိေတၱ-သာမန္စိတ္ထက္လြန္ကဲေသာ သမာဓိစိတ္၌၊ အာေယာေဂါ- အျမဲႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ရျခင္း

လည္းေကာင္း၊ ဧတံ-ဤအက်င့္တရား ၆ ပါးသည္၊ ဗုဒၶါနံ-အဆူူဆူေသာ ဘုရား႐ွင္တုိႛ၏၊ သာသနံ-အဆံုးအမဩဝါဒေပတည္း။

သဗၺဇယ မဂၤလာဂါထာေတာ္

ဒိဝါတပတိ အာဒိေစၥာ၊
ရတၱိမာ ဘာတိ စႏၵိမာ။
သႏၷေဒၶါ ခတၱိေယာ တပတိ၊
စ်ာယီ တပတိ ျဗာဟၼေဏာ။
အထ သဗၺ မေဟာရတၱႎ ဗုေဒၶါ တပတိ ေတဇသာ။
ဧေတန သစၥဝေဇၨန၊ ေသာတၳိ ေတ ေဟာတု သဗၺဒါ။
ဧေတန သစၥဝေဇၨန၊ ေဟာတု ေမ ဇယမဂၤလံ။

ေနမင္းသည္ ေန႔အခါ၌သာ ထြန္းလင္း ေတာက္ပ၏။
လမင္းသည္ ညအခါ၌သာ ထြန္းလင္း ေတာက္ပ၏။
ရွင္ဘုရင္သည္ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါး ဆင္ယင္ထားမွသာ တင့္တယ္ ေတာက္ပ၏။
ရဟႏၲာသည္ စ်ာန္ဝင္စား ေနမွသာ တင့္တယ္ ေတာက္ပ၏။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ကား ေန႔ညအခါခပ္သိမ္း ထြန္းလင္း တင့္တယ္ ေတာက္ပ၏။
ဤသစၥာ စကားေၾကာင့္ သင့္အား အခါခပ္သိမ္း ခ်မ္းသာျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစသတည္း။
ဤသစၥာ စကားေၾကာင့္ ငါ႔အား ေအာင္ျခင္းမဂၤလာသည္ ျဖစ္ပါေစသတည္း။

ဓမၼအသိပညာ

• ဘယ်လိုပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ဖြစ် တရားကတော့ အားထုတ်ရမှာပဲ။ အားထုတ်ခွင့်ကြုံတုန်း အားထုတ်ကြ၊ သာသနာ ပျက်ပြီဆိုတော့ ဝိပသာနာနဲ့ တွေ့ရတာမဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ပိုနစ်နာတယ်။
• တရားအားထုတ်ဖို့တော့မအားဘူး။ မအားဘူးလို့ပြောကြတယ်။ သေချိန်ကျလာလို့ မသေချင် သေးဘူးလို့ ပြောလို့ရတာမဟုတ်ဘူး။ မအားဘူးလို့ပြောလို့ရတာမဟုတ် ဘူး။
• တရားအားထုတ်တယ်ဆိုတာ အားနဲ့မာန်နဲ့ထုတ်ရတယ်။ မသေချာမရေ ရာ ဘူးလို့ပြောလို့ ရတဲ့အလုပ်တွေတောင်မှ ဟုတ်နိုးနိုးနဲ့ သက်စွန့်စံဖျားလုပ်နေရတာပဲ။ သေချာ ရေရာတဲ့အလုပ် ဘာပဲလုပ်စရာရှိလဲ။ ဆင်းရဲတစ်ဘဝပေါ့။ တစ်ဘဝတောင်မှ ခဏလေးပါ။
• ထိတိုင်း ထိတိုင်းသိနေပါစေ။ ကိလေသာကြားမခိုစေနဲ့။
• တရားအားထုတ်တယ်ဆိုတာ ထမင်းစားသလိုပဲ။ မဆာလည်းစား၊ ဆာလည်းစား။ စားကောင်း လိမ့်မယ်ထင်ပေမယ့် တကယ်စားတော့ မြိန်ချင်မှမြိန်တာ။ မကောင်းဘူးထင်လို့လဲ တကယ်စားတော့မြိန်ချင်မြိန်တာ။ ဒီတော့မထုတ်ချင်လည်း ထုတ်၊ ထုတ်ချင်လည်းထုတ်ပေါ့။
• ဝိပသာနာ တရားအားထုတ်ရတာ အလွန်ကောင်းပါတယ်။ အဝတ်လဲပြောင်းစရာမလိုဘူး။ ဂူထဲ အောင်းစရာ မလိုဘူး။ ပုထုဇဉ်စရိုက်မူပြောင်းဖို့လိုတယ်။
• ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ် ရူနေတော့ အမူ ပွေတာပေါ့။
• မိမိခန္ဓာက ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ဝေဒနာကို သည်းခံရူမှတ်နိုင်မှ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ လောကဓံကိုလဲ ခံနိုင် ရည်ရှိမှာပဲ။
• တရားအားထုတ်တဲ့အခါ ကိလေသာ ကြာမခိုအောင် နှာသီးဝလေကို ထိတိုင်းသိနေပါစေ။ ထိတဲ့ပေါ် သတိထား၊ သတိထားရင် တရားမြင်မယ်၊ သတိမထားရင်အမှားဝင်မယ်။
• အရိယာသူတော်ကောင်းတို့ဆိုတာ ရုပ်ရယ်၊ နာမ်ရယ်၊ တရားရယ် ဒီသုံးဦးနဲ့ပဲ အဖော်ပြုနေ တာပါ။ သူတို့မှာ ပျင်းတယ် မရှိပါဘူး။
• လူ၏သာဓုခေါ်၊ နတ်သာဓုခေါ်လောက်နဲ့ ကျေနပ် တင်းတိမ်မနေကြနဲ့။ ဘုရား၊ ရဟန္တာ အရိယာ ပုဂ္ဂိုလ်တွေ ချီးမွမ်းတဲ့ထိ ဖြစ်ပါစေ။
• ပထမတော့ တရားကိုလူကဦးဆောင်တယ်။ နောက်တော့ တရားကလူကိုဦးဆောင်တယ်။ အဒီအချိန်မှာ လူက တရားနောက် လိုက်ဖို့လိုတယ်။
• ခန္ဓာကတော့သူ့တရားသူပြနေတာပဲ။ လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟဖုံးနေတော့ ဘာမှမသိလိုက် ရဘူး။
• အားကိုးမမှားစေနဲ့၊မိမိကိုယ်ကိုအားကိုးရမယ်။
• ဘာမဆို အတွင်းက အေးနေအောင်လုပ်ရတယ်။ အပြင်က ဘယ်လောက်ပူပူ အတွင်းကအေးနေတော့ အေးတာပဲ။ အပြင်က ဘယ်လောက်အေးအေး အတွင်းကပူတော့ပူတာပဲ။
• တရားနှင့်အိပ်စက်ခြင်း၊ တရားနှင့်နိုးထခြင်း၊ တရားနှင့်မွေ့လျော်ခြင်း၊ ဒါ အပ္ပမာဒတရားပဲ။
• လောကီချမ်းသာက တစ်ဘဝတစ်နပ်စာ။ လောကုတ္တရာ ချမ်းသာမှ တစ်သံသရာလုံး အေးတာ။ တစ်ဘဝတစ်နပ်စာလုပ်နဲ့။ တစ်ဘဝသံသရာစာလုပ်ကြ။
• မကောင်းတာလုပ်တာသာ ကြောက်ရမှာ။ ကောင်းတာလုပ်တာ ကြောက်စရာမလိုဘူး။ မကောင်းတာတောင် ရဲရဲလုပ်ရဲရင် ကောင်းတာလုပ်တာ ဘာမရဲစရာရှိသလဲ။
• မဟုတ်လည်းသည်းခံ၊ ဟုတ်လည်းသည်းခံရမှာပဲ။ ခံရမည့်အတူတူတော့ အခုကတည်းက ခံလိုက်တော့ သံသရာပြတ်တာပေါ့။
• လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟ ကင်းအောင်ပြတ်အောင် လုပ်ကြ။ ဖြစ်အောင်လည်း မလုပ်နဲ့၊ ပျက်အောင်လည်း မလုပ်နဲ့။ ဖြစ်အောင်လုပ်တာ လောဘ၊ ပျက်အောင်လုပ်တာက ဒေါသ။ ဖြစ်တာပျက်တာ မသိတာက မောဟ။
• စိတ်ကဖြတ်လို့ ပြတ်တာမဟုတ်ဘူး။ တရားကဖြတ်မှပြတ်တာ။ တရားရှိအောင် အားထုတ် ကြ။ တရားရှိတော့ တရားကပဲ ဖြတ်ပေးတယ်။ ပြတ်ပေးတယ်။ ပယ်ပေးတယ်။
• အမြတ်ကမရူံးစေနဲ့၊ အရူံးကသာမြတ်ပါစေ။ အကုသိုလ်က ကုသိုလ်ဖြစ်ပါစေ။ ကုသိုလ်က အကုသိုလ်မဖြစ်စေနဲ့။
• ပုထုဇဉ်တွေ မကောင်းတာလုပ်တာများ အဆန်းလုပ်မနေနဲ့။ အခုလည်း မကောင်းတာလုပ်နေသလို နောင်လည်း မကောင်းတာလုပ်နေဦးမှာပဲ။ သူတို့မကောင်းတာ ကိုယ်နဲ့ ဘာဆ်ိုင်သလဲ။ ကိုယ့်တရား ကိုယ်ရူဖို့ပဲ လိုတယ်။
• ဘုရားစကား နားလည်အောင်လုပ်၊ ဘုရားစကားနားလည်ရင် လောကစကားတွေအားလုံး နားလည်တယ်။
• နိဗ္ဗာန်မဂ်ဖိုရလိုကြောင်း ဆုတောင်းခဲ့တာများပြီ။ ၀ိဇ္ဇာဉာဏ်မပါ၊ ဓမ္မတာတောင်းမို့၊ အာညောင်းရုံပဲ မောဖတ်တင်မည်။ ဒါနပြုကာအခါခါတောင်းလဲ၊ ငါကောင်းချင်မှုခုခံနေသည်။ ငါတစ်လုံးပယ်ကာ၊ ကွယ်ကာပေးမှ လွန်စွာမနှေးနိဗ္ဗာန်မြင်မည်။

(ဆားတောင်ဆရာတော် ဘဒ္ဒန္တ ပညာဏိက)

သဒၶါႏွင့္ပညာ ကြာျခားပံု

သဒၶါႏွင့္ပညာ ကြာျခားပံု ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္။

     သဒၶါ၏ သေဘာတရားကား စြန္႔ႀကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းရက္ေရာ၏။ ေနာင္သံသရာမွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖစ္ဖို႔ရာ အေရးႀကီး၏။ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ တိုးတက္ႀကီးပြားေရးကိုေလးေလးနက္နက္ သတိမထားတတ္ပါ။ ပညာ၏ သေဘာကား အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာပညာေရးကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၿပီးလွ်င္ အက်ိဳးရွိေလာက္မွ လွဴသည္။ အေၾကာင္းေကာင္းလွ်င္ အက်ိဳးေကာင္းမည္ဟု (ကံ ကံ၏အက်ိဳး) ယံုၾကည္ၿပီးျဖစ္၍ ေနာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးရဖို႔ အေရးကို အထူးတလည္ ေတြးမေနေတာ့ပါ။         ဤသို႔လွ်င္ သဒၶါႏွင့္ ပညာသည္ အေျခတည္က စ၍ပင္ ကြာျခားခ်င္တိုင္း ကြာျခားေန၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သဒၶါမ်က္စိ၊ ပညာမ်က္စိျဖင့္ တစ္မ်ိဳးစီ ၾကည့္ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ အစံုၾကည့္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ တစ္ဖက္စီခြဲ၍ အလြန္အကဲ ၾကည့္ျခင္းကား သဒၶါလည္းမေကာင္း၊ ပညာလည္း မေကာင္းပင္ ျမင္တတ္ၾကသည္။ ႏွစ္ဖက္စံု ၾကည့္တတ္မွသာ ေကာင္းပါသည္။ “ သဒၶါလြန္ေတာ့ တဏွာ၊ ပညာလြန္ေတာ့ မာယာ ” ဟု က်မ္းလာဆိုရိုး ရွိပါသည္။ ။ {အမရပူရၿမိဳ႕၊ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ကိုယ္က်င့္     အဘိဓမၼာမွ ေကာက္ႏုတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။ }

“၂-ဘက္ျမင္ရမယ္”

ဗုဒၶျမတ္စြာက “အႏၶသုတၱန္”မွာ“ဒြိစကၡဳ” မ်က္စိ ၂-လံုးရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကိုအေကာင္းဆံုးပုဂၢိဳလ္လို႔ ဒီလိုေဟာထားတယ္။မ်က္စိ ၂-လံုးဆိုတာ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာမ်က္စိ ၂- လံုးရွိၾကတယ္ေပါ့။ထို႔အတူပဲ အသိဉာဏ္ကလည္း ၂-ခုရွိရမယ္။၂-ခု ရွိရမယ္ဆိုတာ ၂-ဘက္ျမင္ရမယ္။တစ္ဘက္တည္း မျမင္ရဘူးလို႔ ဒီလိုဆိုလိုတာ။အဲဒီေတာ့ ၂-ဘက္ျမင္ရမယ္ဆိုတာကိုျမတ္စြာဘုရားက ရွင္းျပတယ္။■လူ႔ေလာကမွာ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့အခါ-မရေသးတဲ့စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို ရဖို႔၊-ရလာတဲ့စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ တည္ၿမဲဖို႔ ၊-တည္ၿမဲၿပီးသား စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို တိုးတက္ဖို႔ ၊သိျမင္တတ္တဲ့ “အသိဉာဏ္”ဆိုတဲ့မ်က္စိတစ္လံုးလည္း ရွိဖို႔လိုတယ္တဲ့။ဒါက ဒီဘဝ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ျဖစ္တယ္။■ေနာင္ဘဝ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္လည္းပဲကုသိုလ္ အကုသိုလ္၊ အျပစ္ရွိတယ္ အျပစ္မရွိဘူးဆိုတဲ့ဓမၼအေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးသိတဲ့မ်က္စိမ်ိဳးဟာလည္း ေနာက္ထပ္လိုအပ္တယ္တဲ့။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုထိန္းညႇိၿပီးေတာ့ေနရမယ္။“ေလာကအက်ိဳး”ခ်ည္းပဲ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္“သံသရာအက်ိဳး”က လြတ္သြားမယ္။ဒါေၾကာင့္ ေလာကအက်ိဳး၊သံသရာအက်ိဳး ၂-မ်ိဳးစလံုးရဖို႔အတြက္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ထိန္းညႇိၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားရမယ္။အသိ ၂-မ်ိဳးနဲ႔ ထိန္းမတ္ေပးရတယ္။ ဒီလိုဆိုလိုတာ။တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ လူေတြမွာစီးပြားဥစၥာေတြ တိုးတက္လာေသာ္လည္းကိုယ္က်င့္တရားက ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားသြားလို႔ရွိရင္ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ယုတ္သြားႏိုင္တာပါပဲ။ဒါေၾကာင့္မို႔ စီးပြားေရးဘက္ကလည္းတိုးတက္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ကိုယ္က်င့္တရားဘက္ကလည္း တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ဒီလိုဆိုလိုတာေနာ္။၂မ်ိဳး ၂-စား တိုးတက္ႀကီးပြားေအာင္ ၾကံေဆာင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့အသိဉာဏ္္ ၂-ခုကို ဒီေနရာမွာမ်က္စိ ၂-လံုးလို႔ေခၚတာ။စီးပြားေရးလည္း တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရမယ္။စီးပြားေရးမ်က္စိရွိရမယ္။ဓမၼေရးရာေတြကိုလည္း သိျမင္ႏိုင္တဲ့မ်က္စိရွိရမယ္။ဓမၼေရးရာမ်က္စိျဖင့္ စီးပြားေရးတိုးတက္လာမႈကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ အက်င့္စာရိတၱေတြတိုးတက္ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ထိန္းညႇိၿပီးေတာ့ ေနရမယ္။စီးပြားေရးမ်က္စိေတာ့ ရွိပါရဲ႕၊ဓမၼေရးရာမ်က္စိက မရွိဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္တတ္သလဲဆိုရင္ စီးပြားရရင္ၿပီးေရာ ဘာမဆို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးအေခၚေတြ ဝင္လာတတ္တယ္။အဲဒါကို ထိန္းထားရမယ္။အဲဒီလိုထိန္းထားမႈ မရွိဘူးဆိုရင္ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးလည္း က်ဆင္းလာတတ္တယ္။ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ျပားၿပီးေတာ့ ရလာတဲ့စီးပြားဥစၥာဟာတည္ၿမဲမႈနဲ႔တည္ၿငိမ္မႈ မရွိဘူး။ၾကည့္ေလ - ေလာကမွာ တခ်ိဳ႕ စီးပြားဥစၥာေတြေတာ့တိုးတက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္အက်င့္စာရိတၱက်ေတာ့ ယိုယြင္းသြားၿပီး ၾကာလာတဲ့အခါမွာစီးပြားဥစၥာလည္း ပ်က္စီးၿပီး သြားတတ္တယ္။ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ Economic progress နဲ႔ Spirtual progres၂-မ်ိဳးေပါ့၊ ထိန္းညႇိၿပီးေတာ့ ထားရမယ္။ဒီ ၂-ခုကို ထိန္းညႇိၿပီးေတာ့ ထားရင္စီးပြားတိုးတက္မႈလည္း ခိုင္ၿမဲတယ္၊တစ္ဖက္က ကိုယ္က်င့္တရားလည္း ခိုင္ၿမဲလာမယ္။စီးပြားနဲ႔ကိုယ္က်င့္တရားကို ထိန္းမယ္။ကိုယ္က်င့္တရား နဲ႔စီးပြားကို ျပန္ထိန္းမယ္။၂-ဘက္ ၂-တန္ ရွဳျမင္တတ္တဲ့ပညာမ်က္စိ ရွိရမယ္လို႔ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီသုတၱန္မွာ ေဟာထားတယ္။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သံသရာထဲမွာ ေနတဲ့အခါမွာလည္းပဲခ်မ္းသာသုခရဖို႔ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေတြေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွ ရတာကိုး။ ။ 
【ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ】

“ေလာကကုိ အက်ဳိးျပဳလုိျခင္း”

❦ကိုယ့္ကိုယ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးအဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ စိတ္ေနသေဘာထား နဲ႔အသိဉာဏ္ ရိွတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ျမႇင့္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ေလာကၾကီးတစ္ခုလုံးကိုအက်ိဳးျပဳလိုက္တာပဲ။❦ကိုယ့္ကိုယ္ကို နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ အဖက္ဖက္ကပိုေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာ၊အက်င့္စာရိတၱ၊စိတ္ေနသေဘာထား၊လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ပိုေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာ၊ပိုၿပီး ဉာဏ္ပညာ ရင့္က်က္တဲ့သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာဟာတစ္ေလာကလုံးကို အထိေရာက္ဆုံးနည္းနဲ႔ အက်ိဳးျပဳတာပဲ။❦အေကာင္းဆုံးဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကိုကိုယ္သိထားတဲ့ အသိဉာဏ္ေပၚမွာ အေျခခံၿပီးေတာ့ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ အေကာင္းဆုံးစိတ္ထားေတြ နဲ႔အေကာင္းဆုံး အသိဉာဏ္ေတြကို ထုတ္ျပီးေတာ့ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္၊ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ နဲ႔ ကိုယ္၊ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ အေကာင္းဆုံးကိုအားသြန္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနမွသာ အဲဒီလူက လူပီသတယ္။အဲဒီလိုလူဟာ ေလာကကိုအက်ိဳးျပဳတယ္။❦ကိုယ့္ choice နဲ႔ ကိုယ္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုအေကာင္းဆုံး ေနသြားႏိုင္တဲ့လူဟာေလာကႀကီးကိုလည္း အမ်ားဆုံးအက်ိဳးျပဳတဲ့လူ ျဖစ္တယ္။❦ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္တာကိုကေလာကႀကီးရဲ႕အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။❦ေလာကမွာ ႂကြားရရံုသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေလာကကို ေနသြားတဲ့လူဟာ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳတဲ့လူမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ရိုးသားမႈအျပည့္နဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕တကယ့္ အရည္အခ်င္း၊တကယ့္စိတ္ေစတနာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီးေတာ့အသုံးခ်ေနတဲ့သူသာလွ်င္ လူ႔ေလာကကိုတကယ္အက်ိဳးျပဳတဲ့လူ ျဖစ္မယ္။❦အဆင့္ျမင့္တဲ့ ခံယူခ်က္ရိွမွ၊ျပတ္သားတဲ့မူရိွမွ၊ရိုးသားမႈရိွမွ အမ်ားအက်ိဳးကိုထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ္။ဒါမွလည္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။❦ငါမေသခ်င္ဘူး၊ငါမေသခ်င္ေသးဘူးဆိုတာကအသက္မေသရံုေလး ေနခ်င္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ငါလုပ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆုံးေတြကို အမ်ားဆုံးလုပ္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ မေသခ်င္တာ။ငါဟာေလာကၾကီးအတြက္ ၀န္ထုပ္ႀကီး ျဖစ္မေနရဘူး။❦သူ႔ဉာဏ္ကို သူ ထုတ္မသုံးပဲနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကခိုင္းတာကို မ်က္စိမိွတ္ျပီးေတာ့ လုပ္တဲ့သူမ်ိဳးျဖစ္သြားေအာင္သူ႔ကို ပုံသြင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ကိုလည္းဖ်က္ဆီးရာေရာက္သလို၊ေလာကႀကီးကိုပါ ဖ်က္ဆီးရာေရာက္သြားတယ္။❦အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ရင္ ခႏၶာကုိယ္ ထြားသင့္သေလာက္မထြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲသလိုပဲ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္ေတြ မရရင္လည္း စိတ္ဟာ မထြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။စိတ္ လူစဥ္ မမီေတာ့ဘူး၊စိတ္အားနည္းေနမယ္။စိတ္ဓာတ္ က်ေနမယ္။သူ႔ ဉာဏ္ နဲ႔သူ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ဘူး။မဆုံးျဖတ္ေတာ့ဘူး။“ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ေျပာပါ၊ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါ့မယ္” ဆိုတဲ့လူ ျဖစ္သြားေရာ။ခလုပ္ႏိွပ္လိုက္ရင္ ႏိွပ္တဲ့ အတိုင္းလုပ္တဲ့“စက္ရုပ္” ျဖစ္သြားေရာ။အဲဒီလိုလူေတြ မ်ားလာရင္ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီးမတိုးတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္လည္း မရိွေတာ့ဘူး။ကိုယ္ပိုင္စိတ္ဓာတ္လည္း မရိွေတာ့ပဲနဲ႔ခိုင္းတာကိုလုပ္တဲ့လူေတြ မ်ားလာရင္လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ မတိုးတက္ေတာ့ဘူး။ခိုင္းမွ လုပ္တဲ့လူ၊“ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ စဥ္းစဥ္းစားစားေလးေကာင္းေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ” ဆိုရင္မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့သူေတြ မ်ားေနရင္လူ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီး မတိုးတက္ႏိုင္ဘူး။ေလာကကို အက်ိဳးျပဳတဲ့လူေတြ မ်ားမ်ားျဖစ္ေပၚလာဖို႔အေရးကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးစိတ္ထားေတြ နဲ႔အေကာင္းဆုံးအရည္အခ်င္းေတြကို အမ်ားဆုံးထြက္ေပၚလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာကို ပညာေရး ရွဳေထာင့္ကေနလည္း ၾကည့္ရမယ္။ဘာသာေရး ရွဳေထာင့္ကေနလည္း ၾကည့္ရမယ္။စီးပြားေရး မွာေတာင္မွ လူေတြရဲ႕ အသိဉာဏ္ နဲ႔စိတ္ထားေတြ ျမင့္မားေရးဘက္ကိုပါထည့္စဥ္းစားတဲ့ စီးပြားေရးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတဲ့လူ၊ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့လူေတြမ်ားမ်ားျဖစ္လာေအာင္ စဥ္းစားေပးရမယ္။❦လူေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယုံၾကည္မႈမရိွေအာင္၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအထင္ေသးေအာင္တစ္နည္းနည္းနဲ႔လုပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူရဲ႕ဘ၀ကိုဖ်က္ဆီးလိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီးကိုသူ႔အေနနဲ႔ အက်ိဳးျပဳႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္သတၱိကိုပါဖ်က္ဆီးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။❦လူေတြမွာ ဘ၀ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့၊ေလာက နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့၊အလုပ္အကိုင္ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းမ်ားမ်ား ရိွလာေအာင္အကူအညီေပးရမယ္၊အေထာက္အပံ့ ေပးရမယ္။စား၀တ္ေနေရး နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့အလုပ္ကို နားလည္ေအာင္၊လုပ္တတ္ေအာင္၊သူတို႔ကို အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးရမယ္။လုပ္ခ်င္ေအာင္လည္း အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးရမယ္။လူဟာ မ်ားမ်ားသိလာတယ္၊မ်ားမ်ားတတ္လာတယ္၊မ်ားမ်ားလုပ္ႏိုင္လာတယ္ဆိုရင္ “ငါဟာစြမ္းႏိုင္တယ္” ဆုိတဲ့ခံစားမႈကိုရတယ္။သူ႔ကိုယ္သူ ယုံၾကည္မႈ အမ်ားၾကီးရတယ္။ကိုယ့္အက်ဳိးကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တယ္၊အမ်ားအက်ိဳးကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္အဲဒီလူဟာ သူ႔ဘ၀ကို အဓိပၸာယ္ရိွတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ဒါေၾကာင့္လူေတြကို အစြမ္းအစပိုရိွတဲ့သူေတြျဖစ္လာေအာင္စဥ္းစားေပးၿပီးေတာ့ လိုအပ္တာေလးေတြကို ဖန္တီးေပးဖို႔လိုတယ္။လူေတြရဲ႕ အစြမ္းအစ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေတြ နိမ့္က်သြားရင္၊အသိဉာဏ္ပညာေတြ စိတ္ထားေတြ နိမ့္က်သြားရင္၊လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုလုံး ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္။❦လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုလုံး ေကာင္းလာဖို႔ဆိုတာမွန္ကန္တဲ့အသိအျမင္၊မွန္ကန္တဲ့သေဘာထား၊မွန္ကန္တဲ့ေစတနာေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ မွန္ကန္တဲ့အလုပ္ေတြကိုလူေတြမ်ားမ်ားလုပ္ႏိုင္ဖို႔လိုတယ္။အဲဒါမွ အားလံုးအတြက္ ေကာင္းမယ္။ဒါမွလူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီးဟာ ေနရတာစိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ရမယ္။စိတ္ထဲမွာ လုံျခံဳမႈလည္း ရမယ္။ေပ်ာ္စရာ အင္မတန္ေကာင္းမယ္။အဲသလို အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာဆိုရင္ စိတ္ညစ္တယ္။စိတ္ဓာတ္က်တယ္။ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကအင္မတန္နည္းသြားမယ္။ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ မ်ားမ်ားသုံးႏိုင္ရုံ နဲ႔ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းႀကီးေကာင္းလာတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္လည္းပဲ ျပည့္စုံဖို႔ အမ်ားႀကီးအေရးႀကီးတယ္။❦ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုကၡေပးၿပီးေတာ့“ငါ့ကိုယ္ငါ ဒုကၡေပးတာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မဆိုင္ဘူး” လို႔မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အဲဒါ အင္မတန္ ဉာဏ္နည္းတဲ့အေျပာျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဒုကၡေပးရင္ ေလာကႀကီး ဒုကၡေရာက္တယ္။ကိုယ္နဲ႔ ေလာကႀကီးဟာ ဆက္စပ္ေနတယ္။ဘယ္လိုမွ သီးျခားျဖစ္သြားေအာင္ ထုတ္ယူပစ္လို႔ မရဘူး။ထို႔အတူကိုယ့္ကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္လုပ္လိုက္ရင္ေလာကႀကီးကို ေကာင္းေအာင္လုပ္တာပါ။ငါ့ကိုယ္ငါ မဖ်က္ဆီးသင့္ဘူး။ငါ့ကိုယ္ငါ ေကာင္းေအာင္ ေနသင့္တယ္။ငါ့ဟာငါ ေကာင္းေအာင္ေနျခင္းသည္ပင္လွ်င္ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳေနတာ ျဖစ္တယ္။
【ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၊မဟာၿမိဳင္ေတာရ၏“ေတြးမိတုိင္းေပ်ာ္တယ္” မွ- ကူးယူပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။】