Monday, December 30, 2013

အထင္ေသးျခင္း အခ်င္းခ်င္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။


US မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုပါ။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဟာ Harvard တကၠသိုလ္ ဥကၠ႒နဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ အတြက္ တကၠသိုလ္ရုံးခန္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

အတြင္းေရးမွဴး မွ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကို ၾကည့္ျပီး အသြင္အျပင္က သားနားမူမရွိ၊ ေတာအ၀တ္အစား ပံုစံဆုိျပီး ဂရုမစုိက္ဘဲ ဥကၠ႒ကို ေတြ႔ခ်င္ရင္ ေစာင့္ရမယ္ သြားထုိင္ေစာင့္ဆုိျပီး ျပတ္ျပတ္ေျပာ ျပီး သူ႔ အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနတယ္။

၁ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ အတြင္းေရးမွဴးလည္း ဥကၠ႒ကို မေခၚေပး ငါမေခၚေပးရင္ သူတုိ႔ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ျပန္သြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးျပီး သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနတယ္။

ဝတ္စားေကာင္းစားနဲ႔လာတဲ့ ဧည့္သည္ၾကေတာ့ သူက ျပံဳးရႊင္စြာနဲ႔ ၾကိဳဆုိျပီး ဥကၠ႒ ရုံးခန္းထဲကို လုိက္ပုိ႔တယ္။လင္လုပ္သူက သတင္းစာတခုျပီး တခု ေအးေဆးစြာ ထုိင္ဖတ္တယ္။ မယား လုပ္သူက ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ အတြင္းေရးမွဴး မေလးကို မၾကာမၾကာ ျပံဳးျပံဳး ျပတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အတြင္းေရးမွဴးမွ သည္းမခံႏုိင္ တဲ့ ပံုစံျဖစ္ျပီး ဥကၠ႒ကို ၀င္ေျပာေတာ့ ဥကၠ႒က ဝင္လာဖုိ႔ ေျပာေတာ့မွ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ လည္း ရုံးခန္းထဲကို ၀င္သြားတယ္။

ဥကၠ႒ ရုံးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဥကၠ႒မွ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းနဲ႔"ဘာကိစၥလဲ " လုိ႔ ေမးတယ္။

အဲေတာ့ မယားလုပ္သူမွ"ဒီလုိပါ က်မတုိ႔မွာ သားတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။သူ ဒီ တကၠသုိလ္ကို တစ္ႏွစ္ပဲ တက္လုိက္ရျပီး ရုတ္တရုက္ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္၊ အဲတာေၾကာင့္ က်မတုိ႔ လင္မယားက ေနျပီး သားအတြက္ ေဟာဒီ တကၠသုိလ္၀င္းထဲမွာ အမွတ္တရ တခုခု လုပ္ခ်င္လုိ႔ပါ "

အဲမွာ ေက်ာင္းဥကၠ႒က မွ မေက်နပ္တဲ့ေလသံျဖင့္ " က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့တယ္ဆုိရုံနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ရုပ္တု မထားေပးႏုိင္ပါဘူး၊ " ဆုိျပီး ျပတ္ျပတ္ ေျပာတယ္။

အဲမွာ မယားလုပ္သူက" အုိး မဟုတ္ပါဘူး ရုပ္တု ထားဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ေဆာက္ေပးမလုိ႔ပါ။ " လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

အဲေတာ့ ဥကၠ႒မွ မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးျပီး ေတာ့ သူတုိ႔ အ၀တ္အစားကို ၾကည့္ျပီး ေနာက္ "ခင္ဗ်ားတုိ႔သိလား ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ေဆာင္ ေဆာက္ဖုိ႔ဆုိတာ ေဒၚလာ သန္းခ်ီ ကုန္တယ္ကြယ့္ ၊သိေကာသိၾကလား " ဆုိျပီး အထင္ေသးတဲ့ ေလသံ နဲ႔ ျပန္ေမးတယ္။

အဲမွာ မယားက လင္လုပ္သူကို တုိးတုိးေလး ေျပာတယ္။ "ေဒၚလာ သန္းေက်ာ္ပဲ ကုန္တယ္တဲ့ ဒါဆုိ ကုိယ့္ တကၠသုိလ္ပဲ ကုိယ္ေဆာက္ရေအာင္"လုိ႔ ေျပာျပီး ျပန္သြားၾကေလ၏။

ေက်ာင္း ဥကၠ႒လည္း "ငါေတာ့ ဒီေန႔ အရူး ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနရတယ္"ဆုိျပီး ျမည္တြန္ေနတယ္တဲ့။

ေနာက္တေန႔မွာ သတင္းစာမွာ ဘီလံ်နာသူေဌးလင္မယား Mr and Mrs Leland Standford မွေနျပီး Standford တကၠသုိလ္ ေဆာက္မယ္လုိ႔ ေၾကျငာ ေတြ႔ေတာ့မွ မေန႔က သူနဲ႔ လာေတြ႔သြားတဲ့သူႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘီလံ်နာသေဌးလင္မယားမွန္း သိေတာ့မွ သူ႔၀မ္းနည္းသြားခဲ့ရတယ္တဲ့။

Standford တကၠသုိလ္ကို ၁၈၉၁ မွာ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၃၀ အထိ အခမဲ့ ျဖစ္ျပီး အဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွ တကၠသိုလ္၀င္ေၾကးေတြ၊ tuition fees ေတြ ျပန္လည္ေကာက္ယူပါတယ္။

စာအုပ္ရဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးကုိ ၾကည့္ရုံနဲ႔ စာအုပ္တန္ဖုိးကို မဆံုးျဖတ္ႏုိင္သလုိ လူတစ္ဦးရဲ႔ အသြင္အျပင္ကို ၾကည့္ျပီး ထုိလူရဲ႕တန္ဖုိး ထုိလူရဲ႕ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာမူကုိ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ပါဘူး။

အထင္ေသးျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

~MM~သုတစြယ္စံုက်မ္း။

သတင္းခ်စ္သူ ေဝဟင္ မွ ကူးယူသည္။

မေမွ်ာ္ စိတ္နဲ႔ လွဴလိုက္ပါ။

ဒါနျပဳတယ္ဆိုတာ
ငါစြဲျဖဳတ္ေနတာ။
ငါပိုင္တယ္ဆိုတာေတြကို
စြန္႔လႊတ္ေပးလွဴပစ္တာ။
လိုခ်င္မႈ သိမ္းပ္ိုက္မႈဆိုတဲ့
တဏွာေလးေတြကို
ဒါနနဲ႔ ခြာခ်ေနတာ။
ရင္ဝမွာ စူးေနတဲ့
လွံကို ဆြဲႏႈတ္ပစ္လိုက္တာ။
အေမွ်ာ္စိတ္နဲ႔
လွဴေနရင္
ေနာက္ထပ္
စိုက္ဝင္စူးဝင္လာမယ့္
လွံေတြကို
ရင္ေကာ့ၿပီး ခံေနရသလိုျဖစ္မွာေပါ့။

            မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး။

Friday, December 27, 2013

ကုသုိလ္ျပဳရင္ သိေစခ်င္သည္-


ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳတာျခင္း တူညီၾကပါလ်က္ အက်ဳိးေပးတာျခင္းက် ဘာျဖစ္လုိမ်ား ကြားျခားၾကတာလည္းဘုရားဟု အခ်ဳိ႕က ေမးျမန္းတက္ၾကပါသည္။ တိုတုိပဲ ေျဖရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ``ျပဳလုပ္စဥ္အခါမွာ ထားတဲ့စိတ္ ကြာသြားၾကလုိ႔ပဲ´´ဟု ေျဖရမည္ပင္။ မွန္ပါသည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳတဲ့အခါ ကာမဘုံသားမ်ား ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ ႐ူပဘုံသားမ်ား ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ အ႐ူပဘုံသားမ်ား ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ ဘုရား ရဟႏၲာႏွင့္ အရိယာတို႔ ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ဆုိၿပီး ပုဂၢိဳလ္အလုိက္ ကြဲျပားၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ ကာမဘုံသားေတြ ကုသုိလ္ျပဳရာမွာ ျပဳေနစဥ္အတြင္း ထားတဲ့စိတ္အေပၚ မူတည္းၿပီး အက်ဳိးေပးကြာသြားၾကတယ္ဆိုတာကုိလည္း သိထားဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
ကာမဘုံသားထဲမွာပါတဲ့ ပုထုစဥ္လူသားတို႔ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳၾကတဲ့အခါ စိတ္ရွစ္မ်ဳိးထဲမွ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျပဳလုပ္တက္ၾကတယ္ဆိုတာကုိ စာသင္သားတို႔လက္သုံး အဘိဓမၼတၳသဂၤဟ(သၿဂႋဳဟ္)က်မ္းမွာ ကာမာဝစရ မဟာကုသုိလ္စိတ္(၈)ပါးဆုိၿပီး ျပထားတဲ့အတြက္ အဘိဓမၼာသင္တန္း တက္ဖူးသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ ကုသုိလ္ျပဳရာမွာျဖစ္တဲ့စိတ္က (၈)မ်ဳိးအထိေတာင္ ကြဲျပားတယ္ဆိုေတာ့ အက်ဳိးေပးတဲ့ေနရာမွာလည္း ကြဲျပားသြားၿပီေပါ့။ မဟာကုသုိလ္စိတ္ရွစ္ပါးကုိ နားလည္ဖုိ႔ဆိုရင္-
ပထမဦးဆံုး ၁။ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသားျပဳျခင္း။ (ေသာမနႆ)
၂။ သာမာန္ျပဳကာမတၱ(စိတ္မပါေပမယ့္ အေျခအေနအရ) ျပဳလုပ္ျခင္း(ဥေပကၡာ)ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးခြဲထားလုိက္ပါ။
အဲဒီႏွစ္မ်ဳိးထဲမွာမွ တစ္မ်ဳိးစီမွာ ၁။ ဉာဏ္ယွဥ္ၿပီး ကုိယ့္အသိႏွင့္ကုိယ္ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ ၂။ ဉာဏ္ယွဥ္ၿပီး သူတစ္ပါးကတုိက္တြန္းေလမွ ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ ၃။ ဉာဏ္မပါပဲ ကုိယ့္အသိႏွင့္ကုိယ္ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ ၄။ ဉာဏ္မပါပဲ သူတစ္ပါးကတုိက္တြန္းေလမွ ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ဆိုၿပီး ေလးမ်ဳိးစီရွိေလေတာ့ ေပါင္းလုိက္ရင္ (၈)မ်ဳိး ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အက်ဳိးေပးအေကာင္းဆံုး အထက္သန္ဆုံးကုသုိလ္ကေတာ့ ``ဉာဏ္လည္းယွဥ္ သူတစ္ပါးတို႔တိုက္တြန္းစရာလည္း မလုိပဲ ကုိယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္လုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ပါပဲ´´။ (မိမိတုိ႔ရဲ႕ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝတယ္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာ- ကုသုိလ္ျပဳခဲ့စဥ္က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျပဳခဲ့လုိ႔ေပါ့။ ဉာဏ္ေတြေကာင္းၾကတယ္ဆိုတာ- ဉာဏ္ယွဥ္ခဲ့လုိ႔ေပါ့။ မိမိပုိင္ဆိုင္မႈအားလုံးဟာ သူတစ္ပါးတို႔ႏွင့္ စပ္ဆိုင္မႈမရွိဘူးဆိုရင္ ကုိယ့္အသိႏွင့္ကုိယ္ ျပဳခဲ့လုိ႔ေပါ့။) ``ကုသုိလ္ျပဳစဥ္ ကံက်ဳိးျမင္သိ ဉာဏ္ယွဥ္ဘိ တိဟိတ္ကုသုိလ္ေခၚ´´လုိ႔ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာႀကီးက ကဗ်ာစပ္ဆုိခဲ့ၿပီး အဲဒီကုသုိလ္မ်ဳိးဟာ ဟိတ္သုံးပါးလုံးနဲ႔ယွဥ္လုိ႔ တိဟိတ္ကုသုိလ္လုိ႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ တံျမက္လွည္းတာျခင္းတူေပမယ့္ လွည္းတဲ့အေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္အေပၚ မူတည္းၿပီး အက်ဳိးေပးလည္း ကြာသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။ အျခားေသာ ကုသုိလ္ျပဳရာမ်ားမွာလဲ ထုိ႔အတူပါပဲ။ ဒီေလာက္ဆို မိမိကုိယ္တုိင္ေရာ အျခားသူမ်ားကုိပါ အတိတ္က ဘယ္လုိစိတ္ထားမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေကာင္းမႈေတြျပဳခဲ့ၾကတယ္ အခုလည္း ဘယ္လုိစိတ္ေတြနဲ႔ျပဳေနလုိ႔ ဘယ္လုိအက်ဳိးေတြ ရရွိလိမ့္မယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္မွာပါ။
အားလုံးပဲ ကုသုိလ္ျပဳတိုင္း ထိေရာက္ေအာင္ ျပဳႏိုင္ၾက၍ အက်ဳိးတရားမ်ားလည္း ျပည့္ဝစြာ ရရွိႏိုင္ၾကပါေစ...

ဓမၼအသိ လူတိုင္းရွိႏိုင္ၾကပါေစ...

ဓမၼပဒ

ေလာက၌ အမိကိုျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္းသည္ ခ်မ္းသာ၏။ အဖကိုျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္းသည္ ခ်မ္းသာ၏။ ေလာက၌ ရဟန္းတို႔ကို ပစၥည္းေလးပါးတုိ႔ျဖင့္ အရိုအေသျပဳစုျခင္းသည္ ခ်မ္းသာ၏။ မေကာင္းမႈကင္းကုန္ေသာ ဘုရား၊ ပေစၥက ဗုဒၶါ သာ၀ကတို႔ကို ပစၥည္းေလးပါးတုိ႔ျဖင့္ အရိုအေသျပဳစုျခင္းသည္ ခ်မ္းသာ၏။

အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား အေပၚ ေဒါသထြက္မိလွ်င္

 "ပထ၀ီသုတ္နဲ႕၊တိဏဌသုတ္မွာတို႕ကို ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့၏။ 'ပထ၀ီသုတ္' ၏ဆိုလိုရင္း အဓိပၸာယ္မွာ ယူဇနာႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း အထုရိွေသာ ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးကို ေရႏွင့္ရြ႕ံျဖစ္ရံု နယ္၍ ဆီးေစ့ေလာက္ေသာ အလံုးကေလးမ်ားကိုလံုးရမည္။ျပီးလွ်င္ တစ္လံုးျခင္းေကာက္၍ ဒါကငါ့အေမ ဒါက ငါ့အေမရ့ဲအေမ ဟုေဆြမ်ိဳးေတာ္ဆပ္လွ်င္ ဆီးေစ့ေလာက္ရိွေသာေျမၾကီးလံုးေတြသာ ကုန္သြားမည္။အေမအဆက္ဆက္ကား မကုန္ဟူ၍ျဖစ္၏။ ဤေဒသနာေတာ္ကိုေထာက္၍ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေပၚ ေဒါသျဖစ္စရာၾကံဳလာလွ်င္ ယခုဘ၀သာဤအမ်ိဳးသမီးသည္ ငါ့အေပၚအက်ိဳးပ်က္စီးေအာင္ လုပ္တာ အရင္ဘ၀မ်ားစြာ ငါ့အေမျဖစ္ခဲ့စဥ္က ငါ့အေပၚျဖဴစင္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ျပဳစုယုယခဲ့မွာပဲဟု ေဒါသ အာဃာတကိုေျဖေဖ်ာက္သင့္ေၾကာင္း အၾကံျပဳထားသည္။ 'တိဏဌ' သုတ္၏ဆိုလိုရင္းအဓိပၸာယ္မွာ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကြၽန္းလံုးရိွ ျမက္ပင္အားလံုးကို လက္ဆစ္တစ္ဆစ္စီ ျဖတ္၍ပံုထားရမည္။ျပီးလွ်င္ တစ္ျဖတ္စီေကာက္၍ ဒါက ငါ့အေဖ ၊ဒါကငါ့အေဖရဲ့အေဖ ဟုေဆြးမ်ိဳးစပ္လွ်င္ လက္တစ္သစ္ခန္႕ရိွေသာ ျမက္မ်ားသာ ကုန္သြားမည္ အေဖအဆက္ဆက္ကား မကုန္ဟူ၍ျဖစ္၏။ ဤေဒသနာေတာ္ကိုေထာက္၍ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္အေပၚ ေဒါသထြက္စရာ ၾကံဳလာလွ်င္ ဤအမ်ိဳးသားသည္ ယခုဘ၀မွာသာ ငါ့အေပၚ အက်ိဳးပ်က္စီးေအာင္လုပ္တာ အရင္ဘ၀မ်ားစြာက ငါ့အေဖျဖစ္ခဲ့စဥ္က ငါ့အေပၚျဖဴစင္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ ျပဳစုယုယ ခဲ့မွာပဲဟု ေဒါသအာဃာတကိုေျဖေဖ်ာက္သင့္ေၾကာင္း အၾကံျပဳထားသည္။ (ေမတၱာရွင္ေရႊျပည္သာဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န ) (အရံွဳးမရိွေသာဒႆန စာအုပ္မွ) တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အာဃာတ ေတြေျပေပ်ာက္နိဳင္ၾကပါေစ

အ ရုပ္ က ေလး သံုး ရုပ္

တခါတုန္းက ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးမွာ ဥာဏ္ပညာထက္ျမတ္တဲ့ သားေတာ္တစ္ပါးရွိပါတယ္။

တေန႔မွာေတာ့ အျခားေသာတိုင္းျပည္က ထူးျခားတဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုေရာက္လာပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ လက္ေဆာင္ဆိုတာထက္ ရာဇသံ ေပးလုိက္တယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။သူတို႔ႏိုင္ငံထက္ အင္အားၾကီးတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုက ပို႔လိုက္တာပါ။ အရုပ္ကေလး သံုးရုပ္ပါ ပါတယ္။

သံုးရုပ္စလံုးက ဆင္တူပါဘဲ။ အရြယ္အစား၊ ပံုစံ၊ အေပါက္ (နား၊ ႏွာေခါင္း၊ ပါးစပ္) အကုန္အတူတူပါဘဲ။ဘယ္လိုမွ ခြဲမရေအာင္တူပါတယ္။

ရာဇသံကေတာ့ အဲ့ဒီ့အရုပ္သံုးရုပ္ထဲက အေကာင္းဆံုးအရုပ္ကို သံုးရက္အတြင္း ေရြးေပးဖို႔ပါဘဲ။ မေရြးေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ စစ္မက္ျပဳမယ္လို႔ ေျပာထားပါတယ္။

ဘုရင္ၾကီးလည္း ရွိသမွ် ပညာရွိ မူးၾကီးမတ္ရာေတြကို ေခၚျပီး အေကာင္းဆံုးအရုပ္ကို ေရြးခိုင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မေရြးႏိုင္ရွာပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ေနမွာ အျခားႏိုင္ငံက သံတမန္ေတြ လာေရာက္ေဆြးေႏြးပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အခါမွာ ပညာရွိ အိမ္ေရွ႔မင္းသားက သူ အေကာင္းဆံုးအရုပ္ကို ရွာေတြ႔ျပီးပါျပီလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္.။

ျပီးေတာ့ ေကာက္ရိုးမွ်င္ေလး တစ္ခုကို ယူလာျပီး ပထမ အရုပ္ရဲ႔ နားေပါက္ထဲကို ထည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အခါမွာေတာ့ ေကာက္ရိုးမွ်င္ဟာ နားေပါက္ ေနာက္တစ္ဖက္မွ ျပန္ထြက္လာပါတယ္။

အိမ္ေရွ႔မင္းသားက ဒီအရုပ္ဟာ ဟိုဘက္နားက၀င္ ဒီဘက္နားက ထြက္တဲ့အရုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို လူမ်ိဳးဟာ အရာအားလံုးကို မေလးစား၊ ဂရုမစိုက္တတ္တဲ့ သူမ်ိဳးပါ.. လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီ့ေနာက္မွာ ဒုတိယတစ္ရုပ္ကို ေရွးကအတိုင္း ျပဳၾကည့္ပါတယ္။ ဒီအရုပ္ကေတာ့ နားထဲက ထည့္လိုက္တဲ့ ေကာက္ရိုးမွ်င္ဟာ ပါးစပ္ေပါက္က ျပန္ထြက္လာပါတယ္။

အိမ္ေရွ႔မင္းသားက ဒီအရုပ္ဟာလည္း မိမိ ၾကားသမွ်ကို အကုန္ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ အတင္းေျပာတဲ့သူမ်ိဳး၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္မ်ားကို စိတ္ခ်စြာ ေျပာလို႔ရတဲ့သူမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

တတိယ အရုပ္ကို စမ္းသပ္ၾကည့့္တဲ့အခါမွာေတာ့ နားထဲ၀င္သြားတဲ့အရုပ္ဟာ ဘယ္ကမွ ထြက္မလာေတာ့ဘဲ အထဲမွာဘဲ သိမ္းဆည္းသြားပါတယ္။

ဒီအရုပ္ကေတာ့ မိမိၾကားသိသမွ်ကို အကုန္ ျပန္မေျပာဘဲ သိမ္းဆည္းထားႏိုင္တဲ့၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္ထားႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးေသာ၊ စိတ္ခ်ရဆံုး သူမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါတယ္ လို႔ ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္..။

အေျဖကို ရသြားတဲ့ တိုင္းတပါးသားမ်ားဟာ စစ္မက္မျပဳၾကေတာ့ဘဲ ဥာဏ္ပညာၾကီးမားလွတဲ့ သားေတာ္ေလးကို ဆုလာဘ္မ်ား ခ်ီးျမွင့္ျပီး ျပန္သြားၾကပါေတာ့တယ္....။

က်ေနာ္တုိ႔ေရာ ဘယ္လုိအရုပ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကမလဲ......။

အာကာသႏွင့္ စၾက၀ဠာ။

သတင္းခ်စ္သူ ေဝဟင္ မွ။

Saturday, December 21, 2013

၂၀ ရာစု၏ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး Albert Einstein(အဲလ္ဘတ္ အိုင္စတိုင္း)၏ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပက္သက္၍ ေျပာဆိုခ်က္


"အနာဂတ္ဘာသာတရား" သည္ "စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုး" ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ဘာသာတရားသာလွ်င္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ "(Personal God) လူတစ္စု ယံုၾကည္သည့္ ဖန္ဆင္းရွင္ဘုရား" ဟူေသာ 'အယူအဆ' ထက္ သာလြန္ေက်ာ္ကဲၿပီး 'တစ္ဦးဦး' က ေျပာဆိုထားသျဖင့္ 'မွန္ကန္ေကာင္းျမတ္သည္' ဟု 'လက္ခံ' ၍ ခ်မွတ္ထားေသာ 'အယူအဆမ်ား' ကို 'ေရွာင္ရွား' ပါလိမ့္မည္။ '(ဖန္ဆင္းရွင္)ဘုရား' ၏ 'သဘာ၀ကို ေလ့လာျခင္း'ႏွင့္ ထိုဘုရားအေပၚ "ယံုၾကည္ျခင္း အေျခခံသေဘာတရားမ်ား" ကုိလည္း 'အနာဂတ္ဘာသာတရား' တြင္ "ေရွာင္ရွား" ပါလိမ့္မည္။

ထိုအနာဂတ္ ဘာသာတရားသည္ "သဘာ၀ႏွင့္ စိတ္၀ိညာဥ္(Spiritual)တရား ႏွစ္ပါးလံုး" ကို 'ၿခံဳငံုအက်ံဳး၀င္' ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ "အရာရာအားလံုးႏွင့္ ေတြ႔ထိမႈ ထိုေတြ႔ထိမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဘာသာေရးအျမင္ အယူအဆသေဘာမ်ား ႐ုပ္နာမ္သဘာ၀ႏွင့္ ၎တို႔အဓိပၸာယ္ရွိရွိေပါင္းစည္းဆက္သြယ္မႈ သေဘာအယူအဆမ်ား" 'အက်ံဳး၀င္' လာမည္ျဖစ္သည္။

ဤသေဘာတရားကို "ဗုဒၶဘာသာ" က "ေျဖရွင္းေပးႏိုင္" ပါသည္။ "ေခတ္မွီ သိပၸံလိုအပ္ခ်က္" ႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ "ဘာသာတရားတစ္ခုတည္းသာ ရွိဖို႔လိုအပ္လာ" ခဲ့လွ်င္ ထို 'ဘာသာ' သည္ *ဗုဒၶဘာသာ* ပင္ ျဖစ္ေပသည္ဟု "၁၉၅၄၊ သိပၸံညီလာခံ" ၌ ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။


ဗုဒၶဘာသာ၏အဓိပၸာယ္
==============

"ဗုဒၶဘာသာ" ဟူေသာ အဓိပၸာယ္သည္ "ေဗာဓိ" ဟူေသာ စကားမွ ဆင္းသက္လာေသာ ေ၀ါဟာရျဖစ္၍ "ႏိုးၾကားျခင္း" ဟု အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ "ဗုဒၶဘာသာ" ဆိုသည္မွာ-

"ႏိုးၾကားမႈကို ျဖစ္ေစေသာအျမင္ အယူအဆ" ပင္ျဖစ္ပါသည္။

-(ေဒါက္တာသိန္းလြင္ ေခတ္အျမင္ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာအေမးအေျဖမား) စာအုပ္မွ-


ဗုဒၶ၏လက္ကိုင္ထားေသာ၀ါဒ
=================

၀ိဘဇၨ၀ါဒ - အေကာင္းအဆိုး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားမႈရွိျခင္း။ (လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ ၀ါဒ)

"၀ိဘဇၨ၀ါဒီ မဟာရာဇာသမၼာ သမၺဳေဒၶါ" ဟု 'တတိယ သဂၤါယနာတင္ပြဲ' ၌ "ရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱိႆမေထရ္ျမတ္" က မိန္႔ဆိုေႂကြးေၾကာ္ခဲ့သည္။


ဗုဒၶ၏အဓိပၸါယ္
==========

"သေဗၺ ဓမၼာတိ ဗုဇၨတိ ဗုေဒၶါ" - အလံုးစံုေသာတရားတို႔ကို မႂကြင္းမက်န္ သိျမင္ေတာ္မူျခင္းေၾကာင့္ "ဗုဒၶ" မည္၏။

ဗုဒၶ၏ပထမဆံုးေသာတရား - ဓမၼစကၠပ၀တၱနသုတ္(ဓမၼစၾကာသုတ္)
ဗုဒၶ၏ေနာက္ဆံုးမွာစကား - ဟႏၵ ဒါနိ ဘိကၡေ၀၊ အမႏၲယာ မိေ၀ါ ၀ယဓမၼာသခၤါရ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။ -
"သခၤါရတရားတို႔သည္း ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိ၏။ မေမ့တတ္ေသာ 'သတိ' ျဖင့္ အလုပ္ကိစၥဟူသမွ်ကို ျပည့္စံုေစရစ္ၾက။"

ဘုရားအဓိပၸါယ္ - သိစရာအကုန္မႂကြင္းမက်န္ေအာင္ သိေတာ္မူျခင္း။
တရားအဓိပၸါယ္ - သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ေတာ္မူျခင္း။
သံဃာအဓိပၸါယ္ - အယူသီလ တူညီစြာျဖင့္ ဖြဲ႔စည္း၍ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဟာေျပာေပးႏိုင္ေသာ သမုတိ၊ အရိယာ ႏွစ္ျဖာဂုဏ္ကို ေဆာင္ေသာသူ။
==================================================

ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိဖို႔လို

သူမ်ားေနရာမက်တာကို ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔။
ကိုယ္ေနရာက်တာ မက်တာသိရင္ ေတာ္ၿပီ။
ေနရာမက်တာကို ေနရာမက်ဘူးလို႔ သိရင္ ေနရာက်ၿပီဗ်။
ေနရာလည္း မက်ဘဲနဲ႔ ေနရာက်တယ္ ထင္တာကေတာ႔ ……
နည္းနည္းကေလးမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိဘူးဗ်။

( ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး )

မင္းနန္ (ေမာ္ကြ်န္း) ၏ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ၾသဝါဒမ်ား
ေပါင္းခ်ဳပ္မွ။

ကြယ္ေပ်ာက္ရတာခ်ည္းပဲ

ညအခါ ထိန္ထိန္သာေအာင္လင္းတဲ့
ဖိုးေရႊလမင္းၾကီးဟာ
မနက္လင္းေတာ့ကြယ္ေပ်ာက္ရတယ္။

ေန႔အခါမွာ ေရာင္ျခည္တစ္ေထာင္
အလင္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့
သူရိန္ေနမင္းၾကီးဟာလည္း
ညေရာက္ေတာ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရတယ္။

ဒီလိုပါပဲ။ ဘဝတစ္ခုမွာ စည္းစိမ္ေတြ
အေႃခြအရံေတြ ဂုဏ္ပကာသနေတြနဲ႔
ဘယ္လိုပင္ ေပ်ာ္ပါးေမာ္ႂကြားဝင့္ဝါခဲ့ေပမဲ့
တစ္ခ်ိန္ေတာ့ စြန္႔လႊတ္ၾကရ၊
ေသဆံုးၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။

ေလာကမွာ ဘာတစ္ခုမွ ျမဲတာမရွိပါဘူး။
အားလံုး ခ်ဳပ္ဆံုးကြယ္ေပ်ာက္
ၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။


ခ်မ္းေျမ့ျမိဳင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဣႏၵက

(ၾသဝါဒေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ မွ)

ခံစားမႈ သဘာဝ ပယ္မရ။

ဤေနရာ၌ လြတ္ေျမာက္ေနသူ (ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့သူ) သည္ အာ႐ုံတရား ေ၀ဒနာမ်ားကုိ မခံစားေတာ့ၿပီေလာဟု ေမးစရာ ရွိပါသည္။

ခံစားမႈ ေ၀ဒနာတရားကား မည္သည့္ပုဂိၢဳလ္မွ် စြန္႔ပယ္ႏုိင္ျခင္း မရွိၾကေပ။ ပုထုဇဥ္တုိ႔ ခံစားသကဲ့သုိ႔ လြတ္ေျမာက္သူ အရိယာတုိ႔လည္း ခံစားၾကရသည္။

အသိစိတ္ ရွိေသာ လႈပ္ႂကြ႐ုပ္မွန္သမွ် ခံစားမႈ ေ၀ဒနာကုိ ပယ္စြန္႔႐ုိး ထုံးစံ မရွိေခ်။ ပယ္၍ ျဖစ္ေသာ တရားလည္း မဟုတ္။ ႐ုပ္သည္ မပယ္အပ္ေသာ (အပၸဟာတဗၺ) တရား မဟုတ္တုံေလာ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘုရားက ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္၌-
“ ရဟန္းတုိ႔၊ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ ပုဂိၢဳလ္အား မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ ဟူေသာ ဣေႁႏၵငါးပါးတုိ႔သည္ ထင္ရွား ရွိေနေသးသည္သာလွ်င္တည္း။ အၾကင္ဣေႁႏၵငါးပါးတုိ႔ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ ႏွစ္လုိဖြယ္ မႏွစ္လုိဖြယ္ေသာ အာ႐ုံငါးပါးကုိ သုံးေဆာင္ရ၏။ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲဟူေသာ ခံစားမႈ ႏွစ္ပါးကုိ ခံစားရေသး၏။” ဟုေဟာၾကားထားေပသည္။

အရိယာပုဂိၢဳလ္တုိ႔သည္ ႐ုပ္ခႏၶာရွိေနေသးသျဖင့္ ခႏၶာႏွင့္စပ္၍ ျဖစ္ေပၚေသာ ေ၀ဒနာ အာ႐ုံတုိ႔ကုိ ခုိလႈံခံစားၾကသည္။ အာ႐ုံတရားတုိ႔၏ ေကာင္း မေကာင္းကုိ သိရွိၾက၏။ နားလည္ၾက၏။ ခံစားၾက၏။

- အဆင္းအာ႐ုံ လွ-မလွကုိ သိရွိခံစားၾက၏။
- အသံအာ႐ုံ သာယာမႈ- မသာယာမႈကုိ သိရွိ ခံစားၾက၏။
- အနံ႔အာ႐ုံ ေမႊး- မေမႊးကုိ သိရွိ ခံစားၾက၏။
- ရသာ႐ုံ ေျခာက္မ်ိဳးကုိ သိရွိ ခံစားၾက၏။
- ေတြ႕ထိမႈအာ႐ုံ ေကာင္း- မေကာင္းကုိ သ္ိရွိ ခံစားၾက၏။

လြတ္ေျမာက္ေသာ အရိယာပုဂိၢဳလ္တုိ႔သည္ အာ႐ုံ ၅-ပါးတရားတုိ႔ကုိ ကာမဂုဏ္အျဖစ္ သေဘာမထားဘဲ ခံစားၾကေလသည္။

ေရစႀကိဳ အရွင္ဧသိက
(ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ လမ္းစဥ္ မွ)

Friday, December 13, 2013

သီတဂူ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ၏ ဓမၼ ဆိုင္ ရာ ၾသဝါဒ ေတာ္မ်ား။



" မေသခ်င္ရင္ သတိနဲ႔ေန "


" သတိနဲ႔ေနျခင္းသည္

မေသရာအမွန္-

နိဗၺာန္ကုိ သြားတဲ့လမ္းပဲ။-

သတိ လက္လြတ္

ျဖစ္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၊

ေသလမ္းကုိ

ေလွ်ာက္ေနၾကတာန

ဲ႔အတူတူပဲ။-


သတိေကာင္းတဲ့

ပုဂၢဳိလ္ေတြ

မေသၾကဘူး။-


သတိလက္လႊတ

္ျဖစ္သြားရင္ေတာ့

အသက္ရွင္ေပမယ့္လုိ႔

လူေသနဲ႔တူတယ္။


တရားသျဖင့္ ဆုိဆုံးမတဲ့

ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္မွာ -

အပၸမာဒဆုိတဲ့-

သတိတရား

လက္ကုိင္ထားျပီးေတာ့

အလုံးစုံေသာ

ကိစၥမွန္သမွ်ေတြကုိ

ကုိယ္စီျပည့္စုံေအာင္

အားထုတ္ေတာ္မူရာ၏။ "


•••••••••••••••••••••••


အခက္မ်ား။


" 'လူ' ျဖစ္ဖို႔ ခက္၏။

သဒၶါႏွင့္ ပညာ ျပည့္စံုေသာ

'လူ' ျဖစ္ဖို႔ ပို၍ခက္၏။


ထိုထက္ ပို၍ခက္သည္ကား

စရဏ(အက်င့္)ျဖစ္၏။


သစၥာသိဖို႔ကား

အခက္ဆံုးျဖစ္၏။


သစၥာမသိေသာေၾကာင့္

ခ်မ္းသာမရ၊ ဆင္းရဲေနၾကရ၏။

စရဏကို က်င့္ဖို႔ ,

သစၥာကို သိဖို႔ရန္-

သဒၶါ, ပညာျပည့္စံုေသာလူတို႔

တရားမွန္ကို နာၾကားရဖို႔လည္း

အခက္ႀကီးတပါးပင္ျဖစ္၏။"


•••••••••••••••••••••••


ပညာမဲ့ သူမိုက္။


" ပညာမဲ့ႀကတဲ့

သူမုိက္ေတြသည္ -

အက်ဳိးရွိတာေတြကုိ

လုပ္မယ္လုိ႔ ဘယ္လုိပင္

ဆုံးျဖတ္လုပ္ကုိင္ေစကာမူ၊

အက်ဳိးရွိတာေတြကုိ

မကြ်မ္းက်င္၊

မႏုိင္နင္းတဲ့အတြက္ -

အက်ဳိးမဲ့တာေတြကုိခ်ည္းသာ

လုပ္မိေနတတ္တယ္။ "


•••••••••••••••••••••••


သီလ သမာဓိ ပညာ။


" ဘ၀ရဲ႕တည္ၿငိမ္မွဳကုိ

ဓမၼျဖင့္တည္ေဆာက္ရပါတယ္။


ကာယကံ၊ ၀စီကံ

တည္ၿငိမ္မွဳကုိ သီလ၊

စိတ္တည္ၿငိမ္မွဳကုိ သမာဓိ၊

ႏွလုံးသား တည္ၿငိမ္မွဳကုိ ပညာ၊

သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ

သုံးခုေပါင္းရင္ 'ဓမၼ' ျဖစ္ပါတယ္။"


••••••••••••••••••••••••••


ပညာ နွင့္ သီလ။


ပညာေတြ

ဘယ္ေလာက္တတ္တတ္

ကိုယ္က်င့္သိကၡာ

ခြ်တ္ေခ်ာ္ေနမယ္ဆိုရင္

ထိပ္တန္းသို႔ မေရာက္နိုင္။


အခ်ဳိ႕သီလေတြ

သိပ္ေကာင္းေပမယ့္

ပညာအားနည္းခဲ့ရင္ လည္း

လိုရာသို႔ မေရာက္နိုင္။


"ပညာ" နဲ႔ "သီလ" ဟာ

ေလာကမွာ အျမတ္ဆုံးျဖစ္တယ္။


ေက်းဇူးေတာ္ရွင္

သီတဂူ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး

စကားႀကီး (၃)ခြန္း။


♣ ၿမစ္ႀကီးလည္း မခမ္းပါေစနဲ႔။
♣ သစ္ပင္ႀကီးလည္း မလဲပါေစနဲ႔။
♣ ထုံးအိုးႀကီးလည္း မကြဲပါေစနဲ႔။


♣ ျမစ္ႀကီးလည္း မခမ္းပါေစနဲ႔ ဆိုတာ ေအးျမတဲ့စမ္းေရလို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့ ေမတၱာျမစ္ႀကီးကို ဆိုလိုတာေလ။လူလူခ်င္း ေမတၱာထားၾက။ ေမတၱာတရားေတြ ပြားမ်ားၾက။ လူလူခ်င္း ေမတၱာေတြ မခမ္းၾကေစနဲ႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲ။


♣ သစ္ပင္ႀကီးလည္း မလဲပါေစနဲ႔ တဲ့ ၊သစ္ပင္ႀကီးဟာ အခက္အလက္အရြက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ အရိပ္အာ၀ါသကိုေပးတယ္။ ထို႔အတူပဲ ... ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသုံးပါးရဲ႕အရိပ္ အာ၀ါသေကာင္းကို ခိုလႈံရလို႔လည္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္းကို ရတယ္။ ဒီအရိပ္အာ၀ါသေတြကို အမိအရ ခိုလႈံဖို႔ လိုသလို၊ အရိပ္အာ၀ါသေတြကို မဖ်က္ဆီးမိဖို႔ ေက်းဇူးမကန္းမိဖို႔ သတိထားရလိမ့္မယ္။သစ္ပင္ႀကီးကို ခုတ္လွဲပစ္ျခင္းဟာ အရိပ္အာ၀ါသကို ဖ်က္ဆီးရာေရာက္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သစ္ပင္ႀကီးမလဲေအာင္ ႀကိဳးစား ထိန္းသိမ္းၾကပါ။


♣ ထုံးအိုးႀကီး မကြဲပါေစနဲ႔ ဆိုတာကေတာ့ ရုိးရာဓေလ့ ထုံးစံေတြကိုေျပာတာပါ။ မိဘဘိုးဘြား လက္ထက္ကတည္းက လိုက္နာက်င့္သုံးလာၾကတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ထုံးတမ္းစဥ္လာေကာင္းေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ထိန္းသိမ္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာဓေလ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းသိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေနထိုင္ၾက။

( ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး )

ေနရာတိုင္းမွာ ၀ိပႆနာ ။


တစ္ခါတုန္းက ေကာသလတိုင္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုထဲမွာ ဆရာရဟန္းရယ္၊ တပည့္ ရဟန္းငယ္ တစ္ပါးရယ္ ရွိပါတယ္။

တပည့္ရဟန္းငယ္က ေန႔ပိုင္းမွာ ဆရာရဲ႕ ေန႔သန္႔ရာေနရာကို တံျမက္လွည္းတာ၊ ဆရာႂကြလာတဲ့ သပိတ္ သကၤန္းလွမ္းယူတာ၊ ဆရာကို ယပ္ခတ္ေပးတာ၊ ေသာက္ေရကပ္တာ၊ ေျခေဆးၿပီး ဆီနဲ႔သုတ္လိမ္းေပးတာ စသည္ျဖင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ေပးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ဆရာ့ဆီက စာသင္ယူၿပီး ေန၀င္တဲ့အခ်ိန္အထိစာက်က္ပါတယ္။ေန၀င္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ခါဆရာ့အတြက္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေရသယ္တာ၊ ေဆာင္းရာသီဆိုရင္လည္း မီးဖိုျပင္ေပးတာ၊ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ေရသုပ္ေပးတာ၊ ႏွိပ္နယ္ေပးတာ စသည္ျဖင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို ထပ္လုပ္ေပးျပန္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ဆရာ့ဆီက စာသင္ၿပီး ညဥ့္နက္တဲ့အထိ စာက်က္ေတာ့တာပါ။
စာက်က္ၿပီးတဲ့အခါ က်ိန္းစက္ပါတယ္။
တစ္ခါမနက္အရုဏ္တက္ေတာ့ စာက်က္ျပန္ပါတယ္။

ရဟန္းငယ္စာက်က္တဲ့အခါ ဘာထူးျခားသလဲဆိုေတာ့ကိုယ့္ရဲ႕စာက်က္သံကို ကိုယ္ျပန္ၿပီး ၀ိပႆနာရႈတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ကိုယ့္ရဲ႕ စာက်က္သံကို ၀ိပႆနာရႈလာရင္း တစ္ေန႔မွာေတာ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ၿပီး အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရသြားပါေတာ့တယ္။

ရဟန္းငယ္ရဲ႕စာက်က္သံကို ေတာေစာင့္နတ္က အျမဲနာၾကားေနတာပါ။ ရဟႏာၱျဖစ္သြားေတာ့ ရဟန္းငယ္ရဲ႕စာက်က္သံ မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ ရဟန္းငယ္က ပရိယတ္ဘက္မွာ ေၾကာင့္ၾကမႈမရွိေတာ့ဘဲ ဖလသမာပတ္ ခ်မ္းသာကိုပဲ ၀င္စားၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္ခ်မ္းသာစြာေနေတာ့တာပါ။

ေတာေစာင့္နတ္က ရဟန္းငယ္ ရဟႏာၱျဖစ္သြားတာကို မသိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေတာေစာင့္နတ္က ရဟန္းငယ္ကို " ဘာျဖစ္လို႔ စာမက်က္ေတာ့တာလဲ " လို႔ လာေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဟန္းငယ္က အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ျပန္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
(သဂါထာ၀ဂ္သံယုတ္ပါဠိေတာ္ႏွင့္အ႒ကထာ၊ သဇၥ်ာယသုတ္)


တရားထူးလိုခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္ သိပ္အားက်ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ၀တၳဳေလးပါ ။

၀ိပႆနာဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာအိပ္ေနခ်ိန္ကလြဲလို႔ စိတ္ႀကိဳက္ရႈမွတ္လို႔ ရေနတယ္ဆိုတာဒီ၀တၳဳေလးက သက္ေသျပေနတာပါ။

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတစ္ပါးအသံကိုေတာ့ ၀ိပႆနာရႈဖူးၾကမွာပါ။ ကိုယ့္အသံကိုက်ေတာ့ ရႈဖူးသူ နည္းပါလိမ့္မယ္။ သူတစ္ပါးအသံကို ၀ိပႆနာရႈမွတ္လို႔ ရသလို ကိုယ္အသံကိုလည္း ရႈလို႔ရတယ္ဆိုတာေယာဂီေတြအတြက္ ဗဟုသုတအားတစ္ခုပါပဲ။

♦ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ စာေတြထဲမွာပါတဲ့တရားထူးတရားျမတ္ေတြ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ ရသြားၾကတယ္ဆိုတာသံသရာအဆက္ဆက္က ျဖည့္ခဲ့တဲ့ပါရမီေတြရယ္၊ကမၼ႒ာန္းျပေပးတဲ့ဆရာက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဒါမွမဟုတ္ ရဟႏာၱအရွင္ျမတ္တစ္ပါးပါး ျဖစ္ေနတာရယ္လည္းပါပါတယ္။ဒီေတာ့ တရားထူး တရားျမတ္ေတြက " ဒုိင္းကနဲ " " ဒိုင္းကနဲ "နဲ႔ ရသြားၾကေတာ့တာပါ။

♦ တကယ္လို႔ တရားထူး တရားျမတ္မရေသးဦးေတာ့ကိုယ့္ရဲ႕ရႈမွတ္မႈဟာအနာဂတ္ကာလအတြက္ပါရမီေတြျဖည့္ေနတာပါ။

♦ မရလို႔ အရံႈးဆိုတာ မရွိပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ ရႈမွတ္ေနစဥ္ကာလမွာစိတ္ကေလးက ၿငိမ္းေအးေနၿပီး ဘ၀ရဲ႕ “ အႏွစ္နဲ႔အကာ ”“ အဓိကနဲ႔ သာမည ” ေတြကို ခြဲျခားသိၿပီးဘ၀ကို ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိသိေနတာပါ။

♦ ဒီေတာ့ အကုသိုလ္ျပဳဖို႔ အာရံုၾကံဳလာဦးေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးၿပီးသား ျဖစ္ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ဒါ ၀ိပႆနာရႈမွတ္ျခင္းရဲ႕ လက္ေတြ႔အက်ိဳးေတြပါ။

[ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက - ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)]

(ျဖစ္ၿပီးတဲ့အကုသိုလ္ကို ဘယ္လိုပယ္မလဲ မွ -

“မ်က္ႏွာသစ္တဲ႔အခါ ကုသိုလ္(၅)မ်ိဳးကို ရေအာင္ယူနည္း”


(၁) “ဒါနကုသိုလ္”

မနက္အိပ္ယာထမ်က္ႏွာသစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေရဖလားထဲကို ေရထည့္လိုက္ပါ။ မ်က္စိနဲ႔ျမင္သာမယ့္ ရင္ေခါင္းေလာက္မွာ ေရဖလားကို ကိုင္ထားပါ။ ေရဖလားကို အေပၚေတာ့ မေျမွာက္လိုက္ပါနဲ႔။ ေမတၱာပို႔တဲ႔အခါအဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ပါ။

လက္ကကိုင္ထားတဲ႔ေရဖလားနဲ႔ '' ျမတ္စြာဘုရား မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ ကပ္လွဴပါ၏ဘုရား။ဘုရားတပည့္ေတာ္ကို သနားခ်ီးေျမွာက္ေသာအားျဖင့္ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္မူပါဘုရား" လုိ႔ဆိုျပီး ကပ္လိုက္ပါ။ ဒါဆို ဒါနကုသိုလ္ျဖစ္သြားပါျပီ။


(၂) “ဗုဒၶႏုသာတိကုသိုလ္”

ျမတ္စြာဘုရားမ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ အသံုးျပဳေနတုန္းမွာ အရဟံကို အနက္(၃)ခုနဲ႔ ပြါးလိုက္ပါ။
အရဟံ - ကိေလသာ ၿမဴမွဳန္ပင္ ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ၿမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ - ပူေဇာ္အထူးကို အထူးခံယူေတာ္မူထိုက္ေသာ ၿမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ - ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာပင္ မေကာင္းမွဳကို မၿပဳေတာ္မူေသာၿမတ္စြာဘုရား။ဒါဆို ဗုဒၶႏုသာတိကုသိုလ္ျဖစ္သြားပါျပီ။


(၃) “ေမတၱာကုသိုလ္”

ၾကည္လင္ေနတဲ႔ေရကိုၾကည့္ျပီး...ဤေရေအးျမသလို အေဖနဲ႔အေမ စိတ္ေကာရုပ္ေကာ ေအးျမပါေစ။
ဤေရေအးျမသလို ငါ့ရဲ႔အလုပ္ရွင္ စိတ္ေကာရုပ္ေကာ ေအးျမပါေစ။
ဤေရေအးျမသလို ငါ့ရဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ စိတ္ေကာရုပ္ေကာ ေအးျမၾကပါေစ။
ဤေရေအးျမသလို သတၱ၀ါအားလံုး စိတ္ေကာရုပ္ေကာ ေအးျမၾကပါေစ…လို႔ ေမတၱာပို႔လိုက္ပါ။

ဒါဆို ေမတၱာကုသိုလ္ျဖစ္သြားပါျပီ။ဒါ့ေၾကာင့္ေရဖလားကို အေပၚမေျမွာက္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာတာပါ။ အေပၚေျမွာက္ထားရင္ ေမတၱာပို႔ရတာ အဆင္မေျပပါဘူး။ ေရကိုျမင္တဲ႔ေနရာမွာ ေရဖလားကိုထားျပီး ေမတၱာပို႔ရတာက ပိုအဆင္ေျပလို႔ပါ။


(၄) “မရဏာႏုႆတိကုသိုလ္”

ျပီးရင္ ငါဒီတစ္ညေတာ့ အသက္ရွင္ခဲ႔ျပီး။ ၀င္ေလမဆံုးခင္ ထြက္ေလမဆံုးခင္ နံနက္၊ေန႔ည အခ်ိန္မေရြး ေသသြားႏိုင္သည္…လို႔ မရဏာႏုသာတိပြါးလိုက္ပါ။ ဒါဆိုမရဏာႏုသာတိကုသိုလ္ျဖစ္သြားပါျပီး။


(၅) “အသုဘဘာဝနာကုသိုလ္”

မ်က္စိအတြင္းမွာရွိေနတဲ႔ အညစ္အေၾကးေတြ၊ ႏွာေခါင္းမွာရွိေနတဲ႔ အညစ္အေၾကးေတြ၊ ပါးစပ္မွာရွိေနတဲ႔အညစ္အေၾကးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ငါ့ရဲ႔ မ်က္ႏွာဟာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ ပါတကား….လို႔ အသုဘ ဘာ၀နာပြါးလိုက္ပါ။ ဒါဆို အသုဘဘာ၀နာ ကုသိုလ္ျဖစ္သြားပါျပီး။

အသုဘဘာ၀နာပြါးရတာ အိပ္ယာထဆိုေတာ့ အသုဘရဲ႔လကၡဏာေတြ ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနတဲ႔အတြက္ ပြါးရတာပိုေတာင္ ထင္သာျမင္သာ ရွိပါေသးတယ္။ အျပင္သြားခါနီး ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ျပီးတဲ႔အခါ လွလွပပ၀တ္ဆင္ထားတဲ႔အခါ အသုဘပြါးရတာ အဆင္မေျပလွပါဘူး။

မိတ္ကပ္ေတြ အ၀တ္ေတြနဲ႔ဖံုးထားတဲ႔အတြက္ အသုဘလကၡဏာေတြက မေပၚပါဘူး။ အသုဘပြါးတာ မနက္ေစာေစာက အဆင္ေျပဆံုးပါပဲ။အားလံုးျပီးမွ ျမတ္စြာဘုရား မ်က္ႏွာေတာ္သစ္ျပီးျပီ ျဖစ္တဲ့အတြက ္ေဆးအျဖစ္ ျပန္စြန္႔ေတာ္မူပါဘုရား…လို႔စြန္႔ျပီး မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ပါ။


ဒါဆို မ်က္ႏွာသစ္ရင္ ကုသိုလ္(၅)မ်ိဳး ရသြားပါျပီ။

ကဲ.... စာဖတ္သူအေပါင္းတို႔ေရ...မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ကုသိုလ္ငါးမ်ိဳးပြားၿပီး ကုသိုလ္ေတြစုေဆာင္းထားလိုက္ပါေနာ္..။

(ဆရာေတာ္ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ၏ ရင္ထဲကအရဟံ စာအုပ္မ
ွျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းျဖင့္ ဒါနကုသိုလ္ျပဳပါသည္။)

ေစတနာ ။


ေစတနာက ေလာဘနဲ႕တြဲရင္
ငါရဖုိ႕ခ်ည္းျဖစ္လာတတ္တယ္။

အဲဒီေစတနာကပဲ ေဒါသနဲ႕တြဲလုိက္ရင္
သတ္ျဖတ္ဖုိ႕ျဖစ္တတ္တယ္။

ေမာဟနဲ႕တြဲ လုိက္ျပန္ေတာ့
ပညာမ့ဲတာေတြျဖစ္လာတယ္။

မေကာင္းတာေတြဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာလဲေမးရင္
ေစတနာနဲ႕ မေကာင္းနဲ႕
အေၾကာင္းသုံးပါးတြဲမိလုိ႕…ဒါပဲ…။

ေလာဘနည္းေအာင္က်င့္ရင္
သူမ်ား အတြက္ေဆာင္ရြက္တတ္လာတယ္။

ေဒါသနည္းေအာင္က်င့္သုံးရင္
ျငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္တယ္။

ေမာဟနည္းေအာင္က်င့္ရင္ေတာ့
ပညာတတ္ေတြျဖစ္လာၾကမယ္။

ေကာင္းတာေတြဘာေၾကာင့္ျဖစ္ဆုိရင္
ေစတနာနဲ႕ ေကာင္းတ့ဲ..
အေၾကာင္းသုံးပါးေပါင္းမိလုိ႕.. ဒါပဲ…..။


(သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး)

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း သိထားသင့္သည့္ နိဗၺာန္၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ား။



ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ ေနာက္ဆံုးရည္မွန္းခ်က္
ပန္းတိုင္သည္ျမတ္နိဗၺာန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
နိဗၺာန္တြင္

၁။ “ ခယဂုဏ္ေတာ္ ”

ထိုနိဗၺာနဓာတ္တရားျမတ္ကို ေသာတာပတၱိမဂ္ျဖင့္ ျမင္လိုက္ သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ရာဂစေသာ ကိေလသာအခ်ိဳ႕သည္ လည္းေကာင္း၊ ထိုကိေလသာ ရွိသူတိုင္း (ခုႏွစ္ဘ၀ ေနာက္ ရရွိမည့္) ရုပ္နာမ္တို႔သည္ လည္းေကာင္း ကုန္ခမ္းၾကရေတာ့၏။ အထက္မဂ္မ်ားကိုရေသာအခါလည္း ဤနည္းအတိုင္း ကိေလသာအပူေတြ ကုန္ရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သႏၱိျဖစ္ေသာ ထိုနိဗၺာန္သည္ ကိေလသာကို႔၏ လည္းေကာင္း၊ ရုပ္နာမ္တို႔၏ လည္းေကာင္း ကုန္ခန္းေၾကာင္း “ ခယဂုဏ္ေတာ္ ”ႏွင့္ ျပည့္စံုပါသည္။

၂။ “ ၀ိရာဂဂုဏ္ေတာ္ ”

တတ္မက္ျခင္းသေဘာကို ပါဠိလို “ ရာဂ ” ဟုေခၚ၏။ ထိုရာဂသည္ ရုပ္နာမ္ ခႏၶာအေပၚ၌ လည္းေကာင္း၊ ခႏၶာႏွင့္စပ္ေသာ ပညတ္အေပၚ၌ လည္းေကာင္း ျဖစ္ရေသာတရားတည္း။ ရုပ္နာမ္တို႔၏ ကုန္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္သည္ ထိုရာဂႏွင့္ လံုးလံုး မစပ္ေတာ့ရကား “ ၀ိရာဂ- ရာဂမရွိ ” ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္လည္း ျပည့္စံုပါသည္။

၃။ “ အမတဂုဏ္ေတာ္ ”

“ ေသျခင္း ” ဆိုသည္မွာ တစ္ဘ၀အတြက္ ေနာက္ဆံုး ပ်က္ျခင္းတည္း။ ထိုအပ်က္ဟူသည္လည္း အျဖစ္ရွိၿပီးမွ ေပၚလာ၏။ ပ်က္ဖို႔ ေရွ႕ရွဳေနေသာ (ပ်က္ဖို႔ျပင္ေနေသာ) သေဘာကို “ အိုျခင္း၊ ေဆြးေျမ႕ျခင္း ” ဟု ေခၚ၏။ ပါဠိလို ဇာတိ၊ ဇရာ၊ မရဏ။ ျမန္မာလို ျဖစ္ျခင္း၊ (ရင့္ေရာ္ျခင္း)အိုျခင္း၊ ေသျခင္း(ပ်က္ျခင္း)၊ ဟူေသာ သေဘာသည္ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားတို႔၏သေဘာျဖစ္၏။ ရုပ္နာမ္အားလံုး ကုန္ဆံုးၿပီးေသာ ထို နိဗၺာန္သည္ ေသျခင္း “ မတ ” မရွိရကား“ အမတဂုဏ္ေတာ္ ” ႏွင့္လည္း ျပည့္စံုပါသည္။

၄။ “ ပဏီတဂုဏ္ေတာ္ ”

နိဗၺာနဓာတ္ တရားျမတ္သည္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ ( စား၍ မ၀ႏိုင္ေအာင္ အရသာရွိေသာ အစာကဲ့သို႔ ) မၾကာမၾကာ အာရံုျပဳ၍ ေနခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္အရသာရွိေသာ တရားေတာ္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ( ဖလသမာပတ္ကို ၀င္စားကာ ) ထို နိဗၺာန္ကို အာရံုျပဳ၍ မၾကာမၾကာ သီတင္းသံုးေတာ္ မူေလ့ရွိ၏။ တရားေဟာေတာ္ မူတုန္းမွာပင္ ပရိသတ္က သာဓုသာဓုေခၚၿပီးမွ တရားကို ဆက္၍ေဟာေတာ္မူ၏။ နိဗၺာန္ တရားေတာ္သည္ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္အတြက္ ဤမွ်ေလာက္ အရသာရွိေသာ တရားထူး တရားမြန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ ပဏီတဂုဏ္ေတာ္ ” ႏွင့္လည္း ျပည့္စံုပါသည္။

{ အမရပူရၿမိဳ႕၊ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္
မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏
ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာကို ကိုးကား ေရးသားပါသည္။ }

လူ ့ဘ၀ၾကီး၏ အသိတရား(၁၄)ခ်က္။


၁။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ရန္သူသည္
မိမိကိုယ္တုိင္ ပင္ျဖစ္သည္။

၂။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ဆံုးရံႈးျခင္းသည္
မိမိဧ။္ မာနေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

၃။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ အသိမဲ့ျခင္းသည္
မိမိ ကိုယ့္ကိုမိမိ လိမ္လည္ေန ျခင္းျဖစ္သည္။

၄။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ၀မ္းနည္းရျခင္းသည္
မိမိဧ။္ မနာလို ၀န္တိုေသာ စိတ္ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

၅။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ မွားယြင္းမႈ လုပ္ရပ္သည္ မိမိဧ။္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္း ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

၆။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ျပစ္မႈျပဳျခင္းသည္
မိမိဧ။္ အႏုိင္က်င့္လုိေသာ စိတ္ဓာတ္ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

၇။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အၾကီးမားဆံုးေသာ သနားစရာေကာင္းျခင္းသည္
မိမိဧ။္ စိတ္အားငယ္မႈ ျဖစ္သည္။

၈။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေလးစားခံရျခင္း သည္
မိမိဧ။္ ၾကံ့ခိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္သည္။

၉။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုး စီးပြားပ်က္ ရျခင္းသည္
မိမိဧ။္ ကိုယ္ပိုင္အနာဂတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

၁၀။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ခ်မ္းသာရျခင္းသည္
မိမိဧ။္ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ျခင္း ျဖစ္သည္။

၁၁။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ အေၾကြးသံသရာ ျဖစ္ျခင္းသည္
လူမႈေရး အေၾကြးသံသရာ ျဖစ္သည္။

၁၂။လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ လက္ေဆာင္မြန္သည္မိမိဧ။္
သည္းခံခြင့္ လြတ္တတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္သည္။

၁၃။လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ လိုအပ္ခ်က္သည္
မိမိဧ။္ အၾကင္နာတရား ေမတၱာ စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္သည္။

၁၄။ လူ႔ဘ၀ဧ။္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ပီတိသည္
အလွဴဒါန ျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။

အဆိုအမိန္ ့မ်ားနွင့္ ဗဟုသုတဆုိင္ရာစာေပမ်ားမွ ကူးေဖာ္ၿပသည္.

ဒိ႒ိျပဳတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။


"က်ဳပ္ျဖင့္ ေက်ာင္းေဆာက္, ဘုရားတည္ၿပီးၿပီ ..
ဘာကိစၥ ရွိေသးတုန္း ..
ဆြမ္းဦး ကြမ္းဦးလွဴရၿပီ ..
က်ဳပ္ျဖင့္ ေသေပ်ာ္ၿပီ .."
ဆိုတာငရဲမ်ိဳးေစ့ (ဒိ႒ိ) ၀မ္းထဲရွိလ်က္နဲ႔
ေသေပ်ာ္ၿပီ ဆိုေတာ့ ခက္ေသးတယ္။

ခင္ဗ်ားတုိ႔လွဴတာ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ေသးဘူး။
ဘုရားတစ္ဆူတစ္ဆူမွာ တစ္ေယာက္သာရွိတဲ့ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့ အလွဴရွင္မလႅိကာမိဖုရားႀကီး ေသခါနီးမွာ အာသႏၷကံ ၀င္ၿပီး ဖ်က္ဆီးလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္းဟာ အလွဴမကယ္ဘဲနဲ႔ အ၀ီစိေရာက္သြားတယ္။ေရွ႕ေနာက္လြဲလို႔ သကၠာယဒိ႒ိက ခ်လိုက္တာ။

အသိဉာဏ္ ေရွ႕မထားဘဲနဲ႔ အလုပ္ေရွ႕ထားေနမယ္ဆိုရင္ဒီအလုပ္သည္ အလြဲနဲ႔အေခ်ာ္ခ်ည္းမွတ္။

ဒီလို ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းက ျပင္မေပးေတာ့ဘူးဆိုရင္ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္ၿပီး ေသေပ်ာ္ၿပီ ေျပာေနမွာပဲ။

ငတ္ေသမွာ မေၾကာက္ပါနဲ႔။
ဒိ႒ိျပဳတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။


( မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)

တရားအားထုတ္ျခင္းဟူသည္။


တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ…
ေလးလံတဲ့ တိုင္ႀကီးထမ္းထားသလို၊ လႊတိုက္သလို သဲသဲမဲမဲ ပင္ပင္ပန္းန္း လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔ အခ်ဳိ႕က ထင္ေနၾကတယ္။

ဘုရားက ဒီလ္ို မေဟာပါဘူး။ဥပမာ ျမင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ျမင္တာကို မျမင္ျမင္ေအာင္ အားထုတ္ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ "ျမင္တယ္ ျမင္တယ္" လို႔ သိဖို႔ပဲ။ သတိက မေမ့ဖို႔ဘဲ။

ၾကားတာကို ၾကားတဲ့သူက "ၾကားတယ္ ၾကားတယ္" လို႔ သိဖို႔ပဲ။ မၾကားၾကားေအာင္ အားထုတ္ ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားတာကို သိေအာင္ သတိျပဳတာကို အားထုတ္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။ေခြ်းထြက္ သံယို သိပ္ၿပီး လုပ္ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားတာကို ၾကားတယ္လို႔ သိရင္ ဝိဇၨာ ျဖစ္တာပဲ။ ၾကားတာကို ၾကားတာလို႔ အသိမပါရင္ အဝိဇၨာပဲ။ အဝိဇၨာမျဖစ္ဘဲ ဝိဇၨာျဖစ္ဖို႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။

နံတာ၊ စားတာ၊ ထိတာ၊ သြားတာ၊ ရပ္တာ၊ ထိုင္တာ စသည္ေတြမွာလည္း ဒီနည္း အတိုင္းပါပဲ။ နံရင္ နံတယ္၊ စားရင္ စားတယ္၊ ထိရင္ ထိတယ္၊ သြားရင္ သြားတယ္၊ ရပ္ရင္ ရပ္တယ္၊ ထိုင္ရင္ ထိုင္တယ္လို႔ သိဖို႔ပဲ။

နံရင္ နံတယ္လို႔ သိရင္ တရားျဖစ္တယ္ လို႔ မထင္ၾကဘူး။ ဘုရားကေတာ့ တရားျဖစ္တယ္ လို႔ ေဟာတယ္။

သတိဆိုတာက တစ္အာရုံနဲ႔ တစ္အာရုံ အကူးအေျပာင္း အဆက္အစပ္မွာ ေမ့တတ္တာကို မေမ့ေအာင္၊ ထင္ရွားေအာင္၊ ေပၚလြင္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ သေဘာတရား ျဖစ္တယ္။

ေက်းဇူးရွင္ ေတာင္ပုလု
ကမ႓ာေအးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး။

မင္းနန္ (ေမာ္ကြ်န္း) ၏ "ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏
ၾသဝါဒေတာ္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္" စာအုပ္မွ
ကူးယူ ပူေဇာ္ မွ်ေဝပါသည္။

စိတ္ကို ဆုံးမနည္း ဥပမာ


သင့္အား အမ်က္ေဒါသ
ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေသာ္
္ ႀကမ္းတမ္းေသာ လႊသြားကို ဥပမာတင္၍ ရွဳ ့ေလာ့ ။

အခ်ိဳအခ်ဥ္စေသာ အရသာ၌
တပ္မက္မွဳတဏွာ ျဖစ္ေပါ ္လာခဲ့ေသာ္
မိမိရင္ေသြးငယ္၏ စားေသာက္ျခင္း
ဥပမာကိုတင္၍ ရွဳ ဆင္ျခင္ေလာ့ ။

သင္၏စိတ္သည္ ကာမဂုဏ္အာရံုတို ့၌
ေျပးလွ ြားက်က္စားေနခဲ့ေသာ္
စပါးခင္းကို ဝင္ေရာက္ေမွ ြေႏွာက္သည့္
ႏြားဆိုးအား ႀကိဳးျဖင့္ေႏွာင္တုပ္ကာ
တိုင္၌ခ်ည္ထားသည္ကို ဥပမာတင္၍
ရွဳ ့ဆင္ျခင္ေလာ့။

သင္၏စိတ္ကို သတိဟူေသာ ႀကိဳးျဖင့္ သမာဓိဟူေသာတိုင္၌ ဖြဲ ့ခ်ည္၍
ဆုံးမႏွိပ္ကြပ္ေလေလာ့ ။ ။

အရွင္ ျဗဟၼဒတၳ
(ဆကၠနိပါတ္-၁၂)

ဆရာေတာ္ အရွင္ဇဝန
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) ၏
ဗုဒၶဘာသာေခါင္း ေဆာင္းထားေသာ
အရွင္ေဒဝဒတ္၏ တပည့္မ်ား စာအုပ္မွ။

လာရာနွင့္လားရာ။


သံသရာတေလ်ွာက္လံုးမွာဘဝေတြအမ်ားႀကီးက်င္လည္ခဲ႕ျပီးပါျပီ။ယခုပစၥဳပန္ဘဝမွာဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာနဲ႕ႀကံုေတြ႕ခိုက္မွာရခဲလွတဲ႕လူ့ ့ဘဝကိုလည္းရ ရွိခဲ႕ျပီ။

အခုအခ်ိန္မွာေလာဘေ ဒါသ ေမာဟေတြဆက္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့အျပန္လမ္းကအပါယ္ေလးဘံုပါ ။ဒါနသီလ သမထနဲ႕ ဘာဝနာတရားေတြပြားမ်ားနိုင္ရင္လူ နတ္ ျဗဟၼာခ်မ္းသာျပန္ရဦးမွာပါ။
အသိဥာဏ္နဲ႕ယွဥ္သတိတရားနဲ႕ဘာဝနာတရားကိုပိုပြားမ်ားနိုင္ရင္နိဗၺာန္ခိ်မ္းသာ ကိုရ ရွိမွာပါ။

လာျခင္း ၂ မ်ိဳးနဲ႕ျပန္ျခင္း ၂ မ်ိဳး ရွိပါတယ္။

(၁)အေမွာင္ထဲကလာျပီးအေမွာင္ထဲကိုျပန္တဲ႕သူ။

အတိတ္ဘဝကကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕ထက္အကုသိုလ္အလုပ္ေတြကပိုမ်ားခဲ႕လို ့ယခုဘဝမွာပင္ပန္းဆင္းရဲစြာေနထိုင္ရျပီး ဘုရားသာသနာနွင့္ေတြ႕ႀကံုရပါေသာ္လည္းဒီဘဝမွာလည္းကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕ေတြကိုေမ့ျပီးဒုစရိုက္ေတြျပုတုန္း မိုက္ေနတုန္းဘဲဆိုရင္ျပန္ရမဲ႕လားရာလမ္းက အပါယ္၄ ဘံု အေမွာင္လမ္းပါ။

(၂)အေမွာင္ထဲကလာျပီးအလင္းကိုျပန္တဲ႕သူ။

အတိတ္ကအကုသိုလ္ကံေတြမ်ားျပီး ကုသိုလ္ကံကနဲခဲ႕လို ့လူဆင္းရဲျပီးဘဝကိုခက္ခဲစြာရုန္းကန္ရေပမဲ႕ယခုဘဝမွာသာသနာနဲ႕ႀကံုေတြ႕ခိုက္ဆရာေကာင္းမိတ္ေကာင္းတို ့နွင့္ဆံုေတြ႕ျပီးဒါနသီလ သမထ ဘာဝနာတရားတို့ကိုေကာင္းစြာႀကိုးစားအားထုတ္ျဖစ္ေတာ့အျပန္လားကလူ နတ္ ျဗဟၼာ နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာကို ရမဲ႕အလင္းကိုျပန္ရမွာပါ။

(၃)အလင္းထဲကလာျပီးအေမွာင္ထဲကိုျပန္တဲ႕သူ။

အတိတ္ဘဝကဒါန သီလ သမထေကာင္းမႈ႕ေတြနဲ႕လူျဖစ္လာခဲ႕ရျပီးဘာသာသနာနဲ႕ႀကံုေတြ႕ရေသာ္လည္းစည္းစိမ္ခ်မ္းသာအေပါ ္မွာယစ္မူးျပီးဒုစရိုက္ေတြလည္းလုပ္
သီလကိုလည္းမေစာင့္ထိန္းရင္ေတာ့ျပန္ရမည့္လားရာက အပါယ္ေလးဘံုျဖစ္တဲ႕
အေမွာင္လမ္းပါ။

(၄)အလင္းထဲကလာျပီးအလင္းထဲကိုျပန္တဲ႕သူ။

အတိတ္ဘဝကဒါန သီလ သမထ ဘာဝနာကုသိုလ္ေတြလုပ္ခဲ႕လို့ယခု ဘဝမွာလူခ်မ္းသာလည္းျဖစ္ရျပီးသာသနာနွင့္ႀကံုေတြ႕ခိုက္မွာလည္းဒါန သီလ သမထ ဘာဝနာတရားေတြကိုဥာဏ္အသိသတိနဲ႕ ယွဥ္ပြားမ်ားေနမယ္ဆိုရင္ျပန္ရမည္းအျပန္လမ္းက နိဗၺာန္ေရာက္ေႀကာင္းခရီးလမ္းေႀကာင္းအလင္းလမ္းပါ။

ယခုပစၥဳပန္ မွာေနတဲ႕လူ့ဘဝမွာကိုယ္ဘယ္ကလာခဲ႕သလဲသိဖို ့မလို စဥ္းစားစရာမလိုပါ။

ဘယ္ကိုသြားမလည္းသာအေရးႀကီးဆံုးပါ တရားကိုတ့ျခားမွာသြားရွာဘို ့မလိုပါဘူး။

က္ုယ့္ခႏၶာမွာဘဲရွာပါ။မသိတာနဲ႕စျပီးအသိဥာဏ္နဲ႕ဆံုးရမွာပါ။
အဝိဇၨာပိုက္ကြန္ထဲကတဏွာကိုပါယ္သတ္ျပီးအသိသတိဥာဏ္နဲ႕သံသရာအတြက္မေမ့ႀကဘဲနိဗၺာန္ေရာက္ေႀကာင္းအလင္းလမ္းကိေလ်ွာက္လွမ္းႀကပါစို႔။


ေဗာဓိရိပ္ျငိမ္ေတာရဆရာေတာ္
ဘဒၵႏၲဣႏၵာစရိယ ေဟာႀကားေတာ္မူေသာတရားေတာ္ကို နာယူမွတ္သားေရးသားမ်ွေဝပါသည္ ။

ခ်ီးမြမ္းထိုက္ေသာ သားသမီး



တခါေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္က ရဟန္းတို႔အား မိဘတို႔သည္ အေၾကာင္း ၅-မ်ိဳးေၾကာင့္ သားသမီးကို အလိုရွိေၾကာင္းဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ မိဘတို႔သည္ အေၾကာင္း ၅-မ်ိဳးေၾကာင့္ သားသမီး အလိုရွိကုန္၏။

ယင္းအေၾကာင္း ၅-မ်ိဳးမွာ-
၁။ ငါတို႔ ေမြးျမဴထားေသာ သားသမီးသည္ ငါတို႔အား လုပ္ေကၽြး ေမြးျမဴေပလိမ့္မည္။
၂။ ငါတို႔၏ အမႈကိစၥကို ျပဳလုပ္ေပးလိမ့္မည္။
၃။ အမ်ိဳးအဆက္သည္ ရွည္ျမင့္စြာ တည္ေပလိမ့္မည္။
၄။ အေမြခံ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
၅။ ဘ၀တပါးသို႔ ေျပာင္းသြားေသာ ငါတို႔အား အလွဴ၏အဖို႔ကို ေပးေ၀ၾကေပလိမ့္မည္။
ဟူေသာ အခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။

ရဟန္းတို႔၊ ဤအေၾကာင္း ၅-မ်ိဳးကို ေကာင္းစြာရႈျမင္သည့္ ပညာရွိ မိဘတို႔သည္ သားသမီးကို လိုခ်င္ ေတာင့္တၾကကုန္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ျပဳဖူးေသာ ေက်းဇူးကိုသိ၍ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာ ျပဳတတ္ေသာ, ျငိမ္သက္ေသာ စိတ္ရွိေသာ, သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ေရွးကျပဳဖူးသည္ကို အဖန္ဖန္ေအာက္ေမ့လ်က္ မိဘတို႔ကို လုပ္ေကၽြးေမြးျမဴၾကကုန္၏။

ေက်းဇူးျပဳဖူးသူ၏ ကိစၥကို ျပဳလုပ္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူ မိဘတို႔၏ အမႈကိစၥတို႔ကို ျပဳလုပ္ကုန္၏။

ရဟန္းတို႔၊ မိဘတို႔ အဆံုးအမကို လိုက္နာေလ့ရွိ၍ ေမြးျမဴဖူးေသာ မိဘတို႔အား လုပ္ေကၽြး ေမြးျမဴေလ့ရွိေသာ အမ်ိဳးအႏြယ္ မယုတ္ေစ၍ သဒၶါတရားရွိသည့္သီလႏွင့္ျပည့္စံုေသာ သားသမီးသည္ ခ်ီးမြမ္းထိုက္သူ ျဖစ္ေပသတည္း။

( အဂၤုတၱိဳရ္ ၄-သုမန၀ဂ္၊ ၉-ပုတၱသုတ္ )

အတၱ၀ါဒႏွင့္ အနတၱ၀ါဒ……


ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ေ၀သာလီျပည္ ကုဋာဂါရအရပ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ အမိဘက္မွ ၀ါဒ ၅၀၀၊ အဖဘက္မွ ၀ါဒ ၅၀၀၊ ၀ါဒ ၁၀၀၀ ပိုင္ဆိုင္ေသာ သစၥက အမည္ရွိ ပရိဗိုရ္တစ္ဦးသည္ ၿမိဳ႕တကာ နယ္တကာ လွည့္လည္ၿပီး ၀ါဒေရးရာအတတ္ျဖင့္ လိုက္လံၿပိဳင္ဆိုင္ အႏိုင္ယူလွ်က္ရွိသည္။…

ေ၀သာလီျပည္ေရာက္ေသာအခါ လိစၦ၀ီမင္းသား ၅၀၀ ကို ၀ါဒေရးရာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အတတ္ပညာကို သင္ၾကားပို႔ခ်လွ်က္ရွိသည္။ ထိုစဥ္အခါက အိႏၵိယျပည္တြင္ ၀ါဒေရးရာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ျငင္းခံုမႈ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ အလြန္မ်ားလွသည္။…

သစၥကပရိဗိုရ္သည္ သူ၏တပည့္တို႔ကို ဤသို႔ေျပာၾကားသည္။ “တပည့္တို႔…ယခု ကုဋဂါရ၌ ေရာက္ေနေသာ ရဟန္းေဂါတမသည္ ၀ါဒေရးရာ၌ အလြန္ေက်ာ္ၾကားသည္။ ငါတို႔ သြားေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ပါအံ့၊ ငါႏွင့္ယွဥ္ၿပိဳင္သူအားလံုးတို႔သည္ ဖဲြျပာမ်ား လြင့္စင္သြားသကဲ့သို႔ လြင့္စင္သြား ရေပသည္။ ရဟန္းေဂါတမသည္လည္း ထိုသူတို႔ကဲ့သို႔ လြင့္စင္ရေပမည္။ လူတို႔အလယ္၌ အရွက္ရ ေစမည္ဟု ေမာက္မာစြာ ၀င့္ၾကြား၍ ေျပာၾကားသည္။…

သစၥကပရိဗိုရ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ေရာက္ေသာအခါ “အရွင္ဘုရား…တပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ဘုရားခြင့္ျပဳလွ်င္ ပုစၦာမ်ား ေမးျမန္းလိုပါသည္” ဟု ေလွ်ာက္ထားရာ ျမတ္စြာဘုရားက “သစၥက…အသင္ေမးလိုေသာအရာတို႔ကို ေမးျမန္းပါ” ဟု ခြင့္ျပဳပါသည္။…သစၥကသည္ “အရွင္ဘုရား…အရွင္ဘုရား၏ တပည့္တို႔ကို မည္သို႔ဆံုးမပါသနည္း၊ မည္သည့္ ေဒသနာကို ေဟာၾကားပါသနည္း” ဟု ေမးျမန္းေလွ်ာက္သည္။…

“သစၥက…ငါ၏ တပည့္တို႔ကို ကံ-စိတ္-ဥတု-အဟာရတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးကို အမွီျပဳျဖစ္ေပၚေသာ မိမိတို႔၏ ခႏၶာသည္ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ ရုပ္အစု၊ ခံစားတတ္ေသာ ေ၀ဒနာ အစု၊ မွတ္သားတတ္ေသာ သညာအစု၊ ျပဳျပင္တတ္ေသာ သခၤါရအစု၊ သိတတ္ေသာ စိတ္အစု ဟူ၍ ဓါတ္ငါးမ်ဳိးျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ခႏၶာျဖစ္သည္။

ဤခႏၶာငါးပါး ပရမတ္တရားတို႔သည္ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးတတ္ေသာသေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ထိုမၿမဲေသာ၊ ဆင္းရဲေသာ၊ အစိုးမရေသာ သေဘာတို႔ကို ေန႔ညမျပတ္ ပြားမ်ားၾကပါဟု ငါဘုရား ဆံုးမခဲ့သည္။

သစၥက…ငါဘုရားသည္ ထိုခႏၶာငါးပါး သခၤါရတရားတို႔သည္ အေၾကာင္းတရား အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အေျခခံကာ ျဖစ္လာေသာ အက်ဳိးတရားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ မၿမဲေသာသေဘာ၊ ဆင္းရဲေသာ သေဘာ၊ အစိုးမရေသာ သေဘာမ်ားသာျဖစ္သည္။

ထိုသခၤါရတရားတို႔ကို ငါ-သူ-သတၱ၀ါဟု သတ္မွတ္၍ ေျပာဆိုရေသာ္လည္း ထိုသခၤါရတရားအစုသည္ ငါ-သူ-သတၱ၀ါ-ေယာက္က်ား-မိန္းမ မဟုတ္၊ ပိုင္သူ-အစိုးရသူ၊ ထိုသခၤါရတရားကို ဒီလိုျဖစ္ပါ၊ ဒီလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ မအိုပါေစနဲ႔၊ မနာပါေစနဲ႔၊ ၉၆ ပါးေသာေရာဂါေတြ မျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ မေသပါေစနဲ႔ဟု တားျမစ္ႏိုင္သူ၊ အစိုးရသူ၊ အမိန္႔ေပးႏိုင္သူဟူ၍ မရွိေသာေၾကာင့္ ခႏၶာငါးပါး သခၤါရတရားအားလံုးသည္ သေဗၺဓမၼာ အနတၱာဟု ငါဘုရားေဟာၾကား ဆံုးမသည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။…

သစၥကသည္ အတၱအယူရွိေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေသာတရားကို သူ၏အတၱ၀ါဒျဖင့္ အႏိုင္ယူရန္ အခြင့္ရၿပီဟု ထင္ေနပါသည္။ “သင္ေဂါတမ…သင္သည္ တတ္လည္းတတ္ႏုိင္လွသည္။”…

သစၥကသည္ သူ၏ ရင္ပတ္ကုိပုတ္ကာ “သင္ေဂါတမ…ဤအရာသည္ ငါ့ကိုယ္၊ ငါ့ခႏၶာမဟုတ္ေလာ့၊ ငါ စားလိုက စားႏိုင္သည္၊ ငါ သြားလိုက သြားႏိုင္သည္၊ ငါ ေျပာလိုက ေျပာႏိုင္သည္၊ ဤခႏၶာတည္ရွိေနသ၍ ငါပစၥည္း ငါပိုင္-ငါအစိုးရသည္ မဟုတ္ပါေလာ့၊ ေနရာတကာ အနတၱ၊ အနတၱဟု ေျပာေနသည္မွာ မွန္ႏိုင္ပါမည္ေလာ” ဟု ေမးပါသည္။

သစၥက ဤသို႔ေမးသည္ကို သူ၏တပည့္ ငါးရာႏွင့္ လာေရာက္နားေထာင္ေနေသာ မင္းပရိသတ္အေပါင္းတို႔သည္ သစၥက က ႏိုင္မည္ေလာ၊ ျမတ္စြာဘုရားက ႏိုင္မည္ေလာဟု အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြးကာ ေစာင့္ေနၾကသည္။…

ျမတ္စြာဘုရားသည္ “သစၥက…သင္သည္ ခႏၶာငါးပါး၏ ျဖစ္ပ်က္စဥ္ တခဏကို ထာ၀ရ မွတ္ေန ပါသလား၊ သင္၏ ခႏၶာကိုယ္ကို သင္ ပိုင္သည္၊ သင္ အစိုးရသည္၊ သင့္စကား နားေထာင္သည္၊ သင့္အမိန္႔ နာခံသည္ဟူေသာ အယူကို သင္ယံုၾကည္လက္ခံပါသလား” ဟု ေမးပါသည္။…

သစၥက က ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး လူအားလံုးတို႔သည္ ထိုအယူကို ယံုၾကည္ၾကပါသည္ဟု ေလွ်ာက္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားက “သစၥက…ငါသည္ သူမ်ားကို ေမးေနသည္မဟုတ္၊ သင့္ကိုသာ ငါေမးေနသည္၊ သင္ေျဖၾကားပါေလာ့” ဟု ထပ္မံတိုက္တြန္းပါသည္။

“သစၥက…တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစိုးရမင္းတို႔သည္ မင္းမႈထမ္းတို႔အား တာ၀န္ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္သူကို ဆုလာဒ္ ေပးသနားသကဲ့သို႔ တာ၀န္ေက်ျပြန္စြာ မထမ္းေဆာင္သူကို အျပစ္ေပးေလ့ရွိသည္။ ယခုလည္း သင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို သင္ပိုင္သည္၊ သင္အစိုးရသည္ ဆိုျငားအံ့၊ သင္သည္ အိုမင္းမစြမ္းေသာအရြယ္သို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သင့္ခႏၶာကိုယ္အား ႏုပ်ဳိေသာ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ေအာင္ အမိန္႔ေပး ခိုင္းေစပါေလာ့” ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။…

သစၥကသည္ ျပန္လည္ေျဖၾကားရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစားေသာ္လည္း ထိုအေျဖကို ေျဖၾကားရန္ မစြမ္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္ နဖူးမွ ေခၽြးတို႔သည္ တသြင္သြင္ စီးက်ေနသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ေမာ္ေမာ္ၾကြားၾကြား၊ ေစာ္ေစာ္ကားကား၊ ဘ၀င္ျမင့္၍ ေျပာမိေသာစကားတို႔ေၾကာင့္ ယခုမူ တလံုးတပါဒမွ် ျပန္လည္မေခ်ပႏိုင္ပဲ၊ ငါေတာ့ မွားၿပီ၊ အရွက္ကြဲၿပီဟု ေနာင္တရေနသည္။…

ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ “သစၥက…ငါေမးသေသာပုစၦာကို ေျဖၾကားပါေလာ့” ဟု သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ေမးေသာ္လည္း မေျဖႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားကို အ႐ႈံုးေပးရပါေတာ့သည္။…

သစၥကသည္ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္သည္ ခႏၶာငါးပါး သခၤါရတရား တို႔ကုိ ငါ့ကိုယ္၊ ငါ့ခႏၶာ၊ ငါ့အသက္၊ ငါ့၀ိညာဥ္၊ ငါ့လိပ္ျပာ ဟု မွားယြင္းစြာ ယံုၾကည္စြဲလမ္းခဲ့ပါသည္။ ထိုစြဲလမ္းမႈမွ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔ ထပ္ဆင့္ေပါက္ဖြားလာျပန္ပါသည္။ ထိုစြဲလမ္းမႈမွ ငါသိ၊ ငါတတ္၊ ငါမွငါ-ငါသာလွ်င္ ဆရာျဖစ္ရမည္ဟု ေထာင္လႊားေမာ္ၾကြားၿပီး ေျပာဆိုမိပါသည္။ တပည့္ေတာ္ကို ထိုအျပစ္တို႔မွ သည္းခံခြင့္လြတ္ေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ပါသည္။

တပည့္ေတာ္ကိုလည္း တပည့္သာ၀ကအျဖစ္ မွတ္ယူေတာ္မူပါ၊ သေဗၺသခၤါရ အနိစၥ၊ သေဗၺသခၤါရ ဒုကၡ၊ သေဗၺဓေမၼာအနတၱာ ဟူေသာ အရွင္ဘုရား၏ ေဟာၾကားမႈတို႔ကို ယံုၾကည္ပါၿပီဘုရား” ဟု ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထား ပါသည္။

(မဇၥ်ိမနိကာယ္ပါဠိေတာ္၊ စူဠသစၥကသုတ္မွ)…

အကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ သစၥက ကဲ့သို႔ပင္ ခႏၶာငါးပါး၏ တခဏျဖစ္စဥ္ကို ထာ၀ရဟု ထင္မွတ္ခဲ့သည္။ ေမြးကင္းစအရြယ္မွ ကေလးဘ၀၊ ကေလးဘ၀မွ လူလတ္ဘ၀၊ လူလတ္ဘ၀မွ လူႀကီးဘ၀၊ လူႀကီးဘ၀မွ လူအိုဘ၀သို႔ ဘ၀ေတြ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေမြးကင္းစအရြယ္ ခႏၶာကိုယ္သည္ ကေလးဘ၀သို႔ ပါမလာပါ၊ ကေလးဘ၀မွ ခႏၶာသည္ လူလတ္ဘ၀သို႔ ပါမလာပါ။ အဟာရ၏ အစြမ္းျဖင့္ ဘ၀ေတြ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲျဖစ္လာရေသာ္လည္း ရုပ္တို႔သည္ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္၍ ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ေမြးကင္းစခႏၶာကို အေျခခံၿပီး ကေလးဘ၀ ေရာက္ရသည္။ ကေလးဘ၀ အေျခခံၿပီး လူလတ္၊ လူႀကီး၊ လူအိုအရြယ္သို႔ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ရသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ျခင္းကို ဘ၀သံသရာဟုေခၚသည္။

ဦးျမေမာင္၊ ျမရိပ္ၿမိဳင္၊
ခ်မ္းေအးသာဇံၿမိဳ႕နယ္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕၏
“ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ”မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

"ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ခ်မ္းသာ"


ေရႊေရာင္းမွ ေရႊအေၾကာင္း သိပါတယ္။
တရားအလုပ္ အားထုတ္မွ တရားအေၾကာင္း သိပါတယ္။

ပန္းသီးအရသာ ကိုယ္တိုင္စားၾကည့္မွ သိပါတယ္။
တရားခ်မ္းသာ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္ၾကည့္မွ သိပါတယ္။

ပန္းသီးအရသာ စားေနတဲ့ အခ်ိန္မွဘဲ သိပါတယ္။
တရားခ်မ္းသာ အားထုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွဘဲ ခံစားရပါတယ္။

တရားခ်မ္းသာ မခံစားတတ္ရင္ ေလာကခ်မ္းသာမ်ားကို အထင္ႀကီး ေနတတ္ပါတယ္။
ေလာကခ်မ္းသာမ်ား အထင္ႀကီးေနရင္လည္း တရားခ်မ္းသာမ်ား ခံစားႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

တရားခ်မ္းသာ ခံစားတတ္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲ ေနတတ္ပါတယ္။
တစ္ေယာက္ထဲ ေနတတ္ရင္လဲ တရားခ်မ္းသာမ်ား ခံစားရပါတယ္။


ခ်မ္းေအးဆရာေတာ္
ဘဒၵႏ ၱနာဂေသနာ ဘိ၀ံသေထရ္ ။

သံသရာလြတ္လမ္း။


သံသရာကလြတ္ေျမာက္ဖို႕အတြက္
တစ္ခုတည္းေသာလမ္းက
သတိပ႒ာန္တရားအားထုတ္တဲ့
၀ိပႆနာတစ္လမ္းပဲရွိပါတယ္။

ဒါန သီလ သမထ ဘာ၀နာရယ္မွာ
ဒါန သီလ သမထက
သာသနာတြင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္
သာသနာပမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပဳလုပ္လို႔
ရနိုင္သလို ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္တဲ့
တစ္ျခားဘာသာေတြမွာလည္း
ဒါန သီလ သမထဆိုတာေတြရွိႀကပါတယ္။

သတိပ႒ာန္တရားအားထုတ္တဲံ့
၀ိပႆနာကေတာ့ သာသနာအတြင္းမွာပဲရွိနိုင္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ပြင့္မွ သိခြင့္ရတဲ့ သတိပ႒ာန္တရားပဲျဖစ္ပါတယ္။

လူ နတ္ ျဗဟၼာ သတၱ၀ါ အားလံုးတို႕အတြက္ သံသရာကလြတ္ေျမာက္ျပီး နိဗၺာန္ကိုေရာက္နိုင္တဲ့တစ္ခုတည္းေသာလမ္းကလည္း သတိပ႒ာန္တရားပဲဲျဖစ္ပါတယ္လို႕ ဘုရားရွင္ကေဟာႀကားခဲ့ပါတယ္။

ေတာ္ရံုပါရမီ ဇြဲလံု႕လနဲ႕ေတာ့မရနုိင္ပါဘူး။ သတိပ႒ာန္တရား၀ိပႆနာကိုပြားမ်ားမယ္္ဆိုရင္ မိမိအားထုတ္မႈ႕၀ီရိယေပၚမူတည္ျပီးအက်ိဳးခံစားရပါမယ္။

သတိပ႒ာန္ခရီးလမ္းရဲ့ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ကေတာ့ နိဗၺာန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္မေရာက္မွီ သံသရာက်င္လည္ခဲ့ရင္လည္း သတိပ႒ာန္ရဲ့အက်ိဳးတရားခံစားရပံုေတြကို မဟာသတိပ႒ာနသုတ္မွာ ဘုရားရွင္က ယခုလိုေဟာႀကားခဲ့ပါတယ္။

သတိပ႒ာန္တရား၏အက်ိဳးအားေႀကာင္

၁။ စိတ္စင္ႀကယ္မႈ႕ရွိျခင္း
၂။ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း ငိုေႀကြးျခင္းတို႕ကိုလြန္ေျမာက္နိုင္ျခင္း
၃။ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္းတို႕ ခ်ဳပ္ျငိမ္းလာျခင္း
၄။ အရိယာမဂ္အဆင့္ဆင့္သို႕ ေရာက္ရွိနိုင္ျခင္း
၅။ နိဗၺာန္သို႕မ်က္ေမွာက္ျပဳနိုင္ျခင္း။

ဤအက်ိဳးတရားေတြကိုခံစားရပါမယ္လို႕ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အာမခံခ်က္ေပးထားတဲ့ သတိပ႒ာန္တရား ၀ိပႆနာကို တတ္နိုင္သမွ်ပြားမ်ားက်င့္ႀကံျခင္းျဖင့္ သံသရာလြတ္လမ္း နိဗၺာန္ခရီးနီးနိုင္ႀကပါေစ။

(ေမာဟ အဝိဇၨာ )




အာရံုမွာ ေတြေဝေစတတ္တဲ့အတြက္
ေမာဟ-လို႔ ေခၚပါတယ္။

ဒီေမာဟဟာ ဉာဏ္ရဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ပါတယ္၊ အာရံုမွာ ေတြေဝေစတယ္ဆိုေပမယ့္ ဝိစိကိစၧာသေဘာလို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘဲ ေဝေတေတျဖစ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး၊ အာရံုရဲ႔ အမွန္သေဘာကို မသိတာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အာရံုရဲ႔ အမွန္သေဘာကိုမသိျခင္းသေဘာလို႔ ဆိုထားခဲ့ပါတယ္။

ဘဝင္က်လို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလို
မသိရံုသက္သက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဉာဏ္က အမွန္ကိုသိျပီး ေမာဟက အမွားကို သိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဉာဏ္ရဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္တယ္လို႔လည္းဆိုရပါတယ္။

ဒီေမာဟဟာ သိသင့္တဲ့ အရာဌာနကို မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မသိတတ္၊ မိမိႏွင့္ ျဖစ္ေဖာ္ျဖစ္ဖက္ (ယွဥ္ဖက္) အကုသိုလ္ ေစတသိက္မ်ားႏွင့္ မိမိျဖစ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း မသိေစတတ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေမာဟကို အဝိဇၨာ-လို႔လည္း ေခၚပါေသးတယ္။

အဘိဓမၼာသေဘာအရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သစၥာ ၄-ပါး၊ ပုဗၺႏၲ၊ အပရႏၲ၊ ပုဗၺႏၲာပရႏၲ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ဒီ ၈-ဌာနဟာ သိသင့္တဲ့ ႒ာနေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ ၈-ဌာနအနက္ ဘံု ၃-ပါးမွာ ရွိရွိသမွ် ရုပ္နာမ္ေတြဟာ ဒုကၡသစၥာေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ အဲဒီဒုကၡေတြက္ို ဒုကၡလို႔ မသိႏိုင္ျခင္းဟာ ဒုကၡသစၥာကို ဖံုးလႊမ္းတတ္တဲ့ အဝိဇၨာရဲ႔ သတၱိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူပဲ တဏွာေလာဘကို ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းမွန္း မသိျခင္းဟာ သမုဒယသစၥာကို ဖံုးလႊမ္းတတ္တဲ့ အဝိဇၨာရဲ႔ သတၱိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

နိဗၺာန္ကို ဒုကၡခ်ဳပ္ရာမွန္း မသိျခင္းဟာ နိေရာဓသစၥာကို ဖံုးလႊမ္းတတ္တဲ့ အဝိဇၨာရဲ႔ သတၱိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မဂၢင္ ၈-ပါးကို နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္မွန္း မသိျခင္းဟာ မဂၢသစၥာကို ဖံုးလႊမ္းတတ္တဲ့ အဝိဇၨာရဲ႔ သတၱိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။