ေနရာတိုင္းမွာ ၀ိပႆနာ ။

တစ္ခါတုန္းက ေကာသလတိုင္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုထဲမွာ ဆရာရဟန္းရယ္၊ တပည့္ ရဟန္းငယ္ တစ္ပါးရယ္ ရွိပါတယ္။

တပည့္ရဟန္းငယ္က ေန႔ပိုင္းမွာ ဆရာရဲ႕ ေန႔သန္႔ရာေနရာကို တံျမက္လွည္းတာ၊ ဆရာႂကြလာတဲ့ သပိတ္ သကၤန္းလွမ္းယူတာ၊ ဆရာကို ယပ္ခတ္ေပးတာ၊ ေသာက္ေရကပ္တာ၊ ေျခေဆးၿပီး ဆီနဲ႔သုတ္လိမ္းေပးတာ စသည္ျဖင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ေပးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ဆရာ့ဆီက စာသင္ယူၿပီး ေန၀င္တဲ့အခ်ိန္အထိစာက်က္ပါတယ္။ေန၀င္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ခါဆရာ့အတြက္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေရသယ္တာ၊ ေဆာင္းရာသီဆိုရင္လည္း မီးဖိုျပင္ေပးတာ၊ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ေရသုပ္ေပးတာ၊ ႏွိပ္နယ္ေပးတာ စသည္ျဖင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို ထပ္လုပ္ေပးျပန္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ဆရာ့ဆီက စာသင္ၿပီး ညဥ့္နက္တဲ့အထိ စာက်က္ေတာ့တာပါ။
စာက်က္ၿပီးတဲ့အခါ က်ိန္းစက္ပါတယ္။
တစ္ခါမနက္အရုဏ္တက္ေတာ့ စာက်က္ျပန္ပါတယ္။

ရဟန္းငယ္စာက်က္တဲ့အခါ ဘာထူးျခားသလဲဆိုေတာ့ကိုယ့္ရဲ႕စာက်က္သံကို ကိုယ္ျပန္ၿပီး ၀ိပႆနာရႈတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ကိုယ့္ရဲ႕ စာက်က္သံကို ၀ိပႆနာရႈလာရင္း တစ္ေန႔မွာေတာ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ၿပီး အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရသြားပါေတာ့တယ္။

ရဟန္းငယ္ရဲ႕စာက်က္သံကို ေတာေစာင့္နတ္က အျမဲနာၾကားေနတာပါ။ ရဟႏာၱျဖစ္သြားေတာ့ ရဟန္းငယ္ရဲ႕စာက်က္သံ မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ ရဟန္းငယ္က ပရိယတ္ဘက္မွာ ေၾကာင့္ၾကမႈမရွိေတာ့ဘဲ ဖလသမာပတ္ ခ်မ္းသာကိုပဲ ၀င္စားၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္ခ်မ္းသာစြာေနေတာ့တာပါ။

ေတာေစာင့္နတ္က ရဟန္းငယ္ ရဟႏာၱျဖစ္သြားတာကို မသိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေတာေစာင့္နတ္က ရဟန္းငယ္ကို " ဘာျဖစ္လို႔ စာမက်က္ေတာ့တာလဲ " လို႔ လာေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဟန္းငယ္က အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ျပန္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
(သဂါထာ၀ဂ္သံယုတ္ပါဠိေတာ္ႏွင့္အ႒ကထာ၊ သဇၥ်ာယသုတ္)


တရားထူးလိုခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္ သိပ္အားက်ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ၀တၳဳေလးပါ ။

၀ိပႆနာဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာအိပ္ေနခ်ိန္ကလြဲလို႔ စိတ္ႀကိဳက္ရႈမွတ္လို႔ ရေနတယ္ဆိုတာဒီ၀တၳဳေလးက သက္ေသျပေနတာပါ။

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူတစ္ပါးအသံကိုေတာ့ ၀ိပႆနာရႈဖူးၾကမွာပါ။ ကိုယ့္အသံကိုက်ေတာ့ ရႈဖူးသူ နည္းပါလိမ့္မယ္။ သူတစ္ပါးအသံကို ၀ိပႆနာရႈမွတ္လို႔ ရသလို ကိုယ္အသံကိုလည္း ရႈလို႔ရတယ္ဆိုတာေယာဂီေတြအတြက္ ဗဟုသုတအားတစ္ခုပါပဲ။

♦ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ စာေတြထဲမွာပါတဲ့တရားထူးတရားျမတ္ေတြ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ ရသြားၾကတယ္ဆိုတာသံသရာအဆက္ဆက္က ျဖည့္ခဲ့တဲ့ပါရမီေတြရယ္၊ကမၼ႒ာန္းျပေပးတဲ့ဆရာက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဒါမွမဟုတ္ ရဟႏာၱအရွင္ျမတ္တစ္ပါးပါး ျဖစ္ေနတာရယ္လည္းပါပါတယ္။ဒီေတာ့ တရားထူး တရားျမတ္ေတြက " ဒုိင္းကနဲ " " ဒိုင္းကနဲ "နဲ႔ ရသြားၾကေတာ့တာပါ။

♦ တကယ္လို႔ တရားထူး တရားျမတ္မရေသးဦးေတာ့ကိုယ့္ရဲ႕ရႈမွတ္မႈဟာအနာဂတ္ကာလအတြက္ပါရမီေတြျဖည့္ေနတာပါ။

♦ မရလို႔ အရံႈးဆိုတာ မရွိပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ ရႈမွတ္ေနစဥ္ကာလမွာစိတ္ကေလးက ၿငိမ္းေအးေနၿပီး ဘ၀ရဲ႕ “ အႏွစ္နဲ႔အကာ ”“ အဓိကနဲ႔ သာမည ” ေတြကို ခြဲျခားသိၿပီးဘ၀ကို ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိသိေနတာပါ။

♦ ဒီေတာ့ အကုသိုလ္ျပဳဖို႔ အာရံုၾကံဳလာဦးေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးၿပီးသား ျဖစ္ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ဒါ ၀ိပႆနာရႈမွတ္ျခင္းရဲ႕ လက္ေတြ႔အက်ိဳးေတြပါ။

[ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက - ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)]

(ျဖစ္ၿပီးတဲ့အကုသိုလ္ကို ဘယ္လိုပယ္မလဲ မွ -