တစ္ခါတုန္းက သာ၀တၳိျပည္မွာ အပုတၱကသူေ႒းဆိုတဲ့
နာမည္ႀကီးသူေ႒းႀကီးတစ္ဦး ရိွခဲ့ဘူးပါတယ္
သူ႔တစ္သက္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူပိုင္ပစၥည္း ဘာတစ္ခုကိုမ်ွ မေပးဘူးတဲ့သူလို႔ စာတင္ရေလာက္ေအာင္
ႏွွေျမာတြန္႔တိုကပ္ေစးနဲတဲ့သူပါ။
သူမ်ားကို ေပးဖို႔ ေကြၽးဖို႔ မသဒၶါတာလားလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေတာင္မွ မသဒၶါတဲ့သူပါ ေကာင္းေကာင္းစားႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ အညံ့ဆုံးထမင္းကိုသာ စားပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္း၀တ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ အစုတ္အျပတ္ အဖာအေထးကိုသာ ၀တ္ပါတယ္။
အိမ္ေကာင္းရာေကာင္းေနႏိုင္ေပမဲ့ ၀ါးတဲ ထန္းလက္တဲမွွာ ေနပါတယ္။ ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့့ သူ႔ဥစၥာ သူ႔ပစၥည္းေတြ ပြန္းပဲ့ ကုန္ခန္းဘေလ်ာ့နည္းသြားမွာကို ေၾကာက္လို႔ပါ။
ရႏိုင္သမ်ွနည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ႐ွာသာ႐ွာပါတယ္။ ႐ွာသမ်ွကိုလည္း စုပါတယ္။ စားလည္းမစား သုံးလည္းမသုံး ေပးလည္းမေပး လႉလည္းမလႉ နဲ႔ ၿခိဳးျခံျခစ္ခ်ဳပ္ၿပီး ေနသြားလိုက္တာ ေသသြားတဲ့အထိပါဘဲ
ေသသြားခ်ိန္မွာ ဥစၥာပစၥည္းေတြ အမ်ားအျပား က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္ အေမြဆက္ခံမယ့္ သားသမီးလည္း မရိွတဲ့အတြက္ က်န္ရစ္တဲ့ ပိုင္႐ွင္မဲ့ပစၥည္းေတြကို ေကာသလမင္းက မင္းဘ႑ာအျဖစ္ သိမ္းဆည္းလိုက္ပါတယ္
ေရႊေငြေတြကို လွည္းအစီးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သယ္ယူခဲ့ရတာပါ ေသသြားတဲ့ သူေ႒းလက္ထဲမွာ ဘာမ်ွပါမသြားပါဘူး။ အပ္တိုအပ္စေလးေတာင္ ယူမသြားႏိုင္ပါဘူး အကုန္ထားပစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူမ်ားေတြသုံးဖို႔သာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ပရိသတ္ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ေန႔ရိွသမ်ွ ကိုယ္႐ွာေနတာ ဘာအတြက္လို႔ စဥ္းစားရမွာပါ ရလာသမ်ွကို အက်ိဳးရိွမဲ့ေနရာမွာ သုံးစြဲရမွာပါ။
ကိုယ့္အက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳး မ်ွတေအာင္ ခြဲေ၀သုံးစြဲဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီဘ၀အတြက္လည္း သုံးၿပီးေတာ့ ေနာက္ဘ၀အတြက္ သံသရာအတြက္ ေပးကမ္းလႉဒါန္းမႈေတြလည္း ျပဳဖို႔လိုပါတယ္
လႉလိုက္တာဟာ ယူသြားတာနဲ႔အတူတူပါပဲ အက်ိဳးရိွေအာင္အသုံးခ်လိုက္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္ရသြားတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ့္ဥစၥာကို စားရဲဖို႔လိုသလို စြန္႔ရဲဖို႔လည္းလိုပါတယ္။
မစြန္႔ရဲ မစားရဲတဲ့ အပုတၱကသူေ႒းက အသက္႐ွင္စဥ္မွာ ဘာေကာင္းမႈမ်ွ ျပဳမသြားတဲ့အတြက္ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ အပါယ္ဒုဂၢတိကို ေရာက္သြားပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြလည္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမ်ားလက္ကိုသာ ေရာက္သြားရပါတယ။
္ဓမၼဒူတ ေဒါက္တာပညိႆာရာဘ္ိဝံသ။
