တရားအားထုတ္ျခင္းဟူသည္။

တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ…
ေလးလံတဲ့ တိုင္ႀကီးထမ္းထားသလို၊ လႊတိုက္သလို သဲသဲမဲမဲ ပင္ပင္ပန္းန္း လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔ အခ်ဳိ႕က ထင္ေနၾကတယ္။

ဘုရားက ဒီလ္ို မေဟာပါဘူး။ဥပမာ ျမင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ျမင္တာကို မျမင္ျမင္ေအာင္ အားထုတ္ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ "ျမင္တယ္ ျမင္တယ္" လို႔ သိဖို႔ပဲ။ သတိက မေမ့ဖို႔ဘဲ။

ၾကားတာကို ၾကားတဲ့သူက "ၾကားတယ္ ၾကားတယ္" လို႔ သိဖို႔ပဲ။ မၾကားၾကားေအာင္ အားထုတ္ ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားတာကို သိေအာင္ သတိျပဳတာကို အားထုတ္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။ေခြ်းထြက္ သံယို သိပ္ၿပီး လုပ္ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားတာကို ၾကားတယ္လို႔ သိရင္ ဝိဇၨာ ျဖစ္တာပဲ။ ၾကားတာကို ၾကားတာလို႔ အသိမပါရင္ အဝိဇၨာပဲ။ အဝိဇၨာမျဖစ္ဘဲ ဝိဇၨာျဖစ္ဖို႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။

နံတာ၊ စားတာ၊ ထိတာ၊ သြားတာ၊ ရပ္တာ၊ ထိုင္တာ စသည္ေတြမွာလည္း ဒီနည္း အတိုင္းပါပဲ။ နံရင္ နံတယ္၊ စားရင္ စားတယ္၊ ထိရင္ ထိတယ္၊ သြားရင္ သြားတယ္၊ ရပ္ရင္ ရပ္တယ္၊ ထိုင္ရင္ ထိုင္တယ္လို႔ သိဖို႔ပဲ။

နံရင္ နံတယ္လို႔ သိရင္ တရားျဖစ္တယ္ လို႔ မထင္ၾကဘူး။ ဘုရားကေတာ့ တရားျဖစ္တယ္ လို႔ ေဟာတယ္။

သတိဆိုတာက တစ္အာရုံနဲ႔ တစ္အာရုံ အကူးအေျပာင္း အဆက္အစပ္မွာ ေမ့တတ္တာကို မေမ့ေအာင္၊ ထင္ရွားေအာင္၊ ေပၚလြင္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ သေဘာတရား ျဖစ္တယ္။

ေက်းဇူးရွင္ ေတာင္ပုလု
ကမ႓ာေအးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး။

မင္းနန္ (ေမာ္ကြ်န္း) ၏ "ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏
ၾသဝါဒေတာ္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္" စာအုပ္မွ
ကူးယူ ပူေဇာ္ မွ်ေဝပါသည္။