(၁)
စစ္ကိုင္းတိုင္းဝယ္၊ ေ႐ႊဘိုနယ္မွ
တင့္တယ္သာယာ၊ ဆိပ္ခြန္႐ြာ၌
ေကာဇာသကၠရာဇ္၊ ေရတြက္စစ္က
တစ္ႏွစ္ေျခာက္ေျခာက္(၁၂၆၆)၊ ခုႏွစ္ေရာက္ေသာ္
ဝင္းေတာက္႐ႊန္းစို၊ ဒု-ဝါဆို၏
ေက်ာ္လိုသံုး(၃)ရက္၊ ေသာၾကာဘက္၌
နံနက္သံုး(၃)ေက်ာ္၊ ဦးကံေတာ္ႏွင့္
ေဒၚေဒၚအုန္းမွ၊ ဖြားျမင္ၾက၍
နာမမည္တြင္၊ တန္ဆာဆင္သည္
‘ေမာင္သြင္’ေခၚၾကေလေတာ့၏။
(၂)
တဆယ့္ႏွစ္(၁၂)ႏွစ္၊ သာမေဏျဖစ္၍
ရွင္သစ္နာမ၊ ‘ေသာဘန’ဟု
ေခၚၾကတြင္က်ယ္၊ သက္ႏွစ္ဆယ္(၂၀)တြင္
တင့္တယ္ရဟန္း၊ သိကၡာပန္းကို
ဆင္ျမန္းပန္ေန၊ စိတ္မေလေအာင္
စာေပၾကိဳးစား၊ သင္မွတ္သားသည္
အမ်ားသာဓုေခၚေလ၏။
(၃)
သက္ေတာ္ႏွစ္ေျခာက္(၂၆)၊ အ႐ြယ္ေရာက္က
လြတ္ေျမာက္သံုးဘံု၊ ႀကံ႐ြယ္တံု၍
သထံုေဇတဝန္၊ မေထရ္မြန္သို႔
အလြန္႐ုိေသ၊ ဆည္းကပ္ေနကာ
ေလးေထြသတိပ႒ာန္၊ နည္းလမ္းမွန္ကို
အျမန္ၾကိဳးစား၊ ႐ႈမွတ္ပြားသည္
စိတ္ထားျမတ္လွပါေပ၏။
(၄)
သံုးဆယ့္ေျခာက္(၃၆)ႏွစ္၊ စာေပခ်စ္လ်က္
အသစ္ထြင္ဆန္း၊ စာခ်တန္းကို
မပန္းလြယ္စြာ၊ ေျဖႏိုင္ပါ၍
(သာသနဓဇသိရီပဝရ) ဓမၼာစရိယ၊ ဘြဲ႕ကိုရသည္
ဉာဏ္ကထက္ျမက္ပါေပ၏။
(၅)
သက္သံုးဆယ့္ခြန္(၃၇)၊ ပညာမြန္ျဖင့္
အားသြန္ေဖြရွာ၊ ေဝေဝဆာသည့္
ဝိပႆနာ႐ႈနည္း၊ က်မ္းေတာ္ႀကီးကို
အၿပီးၾကိဳးစား၊ ဗုံးသံၾကားမွ
ေရးသားတီထြင္၊ ျပဳစီရင္သည္
ဉာဏ္ျမင္ႀကီးလွပါေပ၏။
(၆)
သက္ေလးငါး(၄၅)မွာ၊ ဘုန္းကံသာလ်က္
ေရာင္ဝါထြန္းပ၊ တန္ခိုးထ၍
ဗုဒၶသာသန၊ ႏုဂၢဟမွ
ပင့္ၾကေ႐ႊဘံု၊ ျမိဳ႕ရန္ကုန္သို႔
ျပည့္စံုတရား၊ ရွင္လူမ်ားအား
သနားက႐ုဏာ၊ ေရွး႐ႈကာျဖင့္
ႂကြလာ႐ႊင္ျပံဳး၊ သီတင္းသံုးသည္
ေထရ္ဘုန္းပြင့္လန္းေနေတာ့၏။
(၇)
တင့္တယ္သာယာ၊ ဆိပ္ခြန္႐ြာမွ
မဟာစည္ေက်ာင္း၊ အမည္ေကာင္းကို
မူေဟာင္းသညာ၊ မဖ်က္ပါဘဲ
မဟာစည္(သာသနာ့)ရိပ္သာ၊ ေခၚၾကပါ၍
ျမန္မာထင္ေပၚ၊ ကမၻာေက်ာ္သည္
ဘုန္းေတာ္ထူးလွေလေတာ့၏။
(၈)
တစ္သံုးတစ္တစ္(၁၃၁၁)၊ ျမန္မာႏွစ္တြင္
အသစ္ရိပ္သာ၊ ၾကိဳးစားကာျဖင့္
ေဆာင္းရာသီေပ်ာ္၊ မဂ္ဖိုလ္ေမွ်ာ္၍
နတ္ေတာ္လျပည့္၊ စဖြင့္ၾကည့္ရာ
သတိပ႒ာန္၊ တရားမွန္ကို
နည္းခံသူကား၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါး(၂၅)မွ
စ,ထားေဟာျပ၊ သေဘာက်၍
မ်ားလွေယာဂီ၊ ျမန္မာျပည္မွ
ကမၻာဆီျပန္႔ေက်ာ္၊ လြန္ထင္ေပၚသည္
စည္ေတာ္ဟိန္းလွေလေတာ့၏။
(၉)
ေလးခြန္(၄၇)သက္ေတာ္၊ ေရာက္ျပန္ေသာ္ကား
ထင္ေပၚအဂၢ၊ (မဟာ)ပ႑ိတဟု
ျမတ္လွပ႑ိတ္၊ ဘြဲ႕တံဆိပ္ကို
ေ႐ႊစိတ္႐ႊင္ျပ၊ လႉခံရသည္
ဂုဏ္ကႀကီးျမတ္ေနေတာ့၏။
(၁၀)
သက္ေတာ္ေလးကိုး(၄၉)၊ ဘုန္းတန္ခိုးက
ပိုတိုးလာရ၊ ႀကံဳခဲလွသည့္
ဆ႒သဂၤါ၊ တင္ပြဲမွာတြင္
မဟာကႆပ၊ ျမတ္ေထရသို႔
ပုစၧကအျဖစ္၊ ေမးစိစစ္ရ
မလစ္ေစရ၊ ေဆာင္႐ြက္ရသည္
သံဃာ့အလယ္တင့္တယ္၏။
(၁၁)
ေနာင္လာေနာက္သား၊ ရွင္လူမ်ားတို႔
မွတ္သားေစငွာ၊ ရည္႐ြယ္ကာျဖင့္
က်မ္းစာသင့္ေတာ္၊ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ်
ေဟာေဖာ္ေရးသား၊ စီရင္ထားသည္
ဝင့္ႂကြားထင္ေပၚေနေတာ့၏။
(၁၂)
မဟာစည္ဆရာ၊ ေထရ္မဟာသည္
ျမိဳ႕႐ြာႏွံ႔ျပား၊ ပင့္ႂကြသြားလ်က္
တရားဓမၼ၊ ေဟာၫႊန္ျပ၍
ပင္မေနရာ၊ ရန္ကုန္မွာလည္း
မ်ားစြာတြင္က်ယ္၊ ေဟာေျပမယ္ဟု
သံုးဆယ္သံုး(၃၃)ႏွစ္၊ ေ႐ြးစိစစ္၍
အသစ္တရား၊ ေဟာၫႊန္ၾကားကာ
အမ်ားေရွး႐ႈ၊ သာသနာျပဳသည္
သာဓုဘဝဂ္လွ်ံေလ၏။
(၁၃)
သက္ေတာ္ခြန္ရွစ္(၇၈)၊ ေရာက္သည့္ႏွစ္၌
ငါးရွစ္(၅၈)သိကၡာ၊ ရေသာဝါတြင္
ဆရာေထရ္ဘုန္း၊ စစ္ပြဲ႐ႈံးသုိ႔
တစ္သုံးေလးေလး(၁၃၄၄)၊ က်န္းမာေရးက
႐ုပ္ေသြးတိုးပို၊ ဒု-ဝါဆို၌
ေက်ာ္လိဆယ္(၁၀)ရက္၊ ေသမင္းလက္သို႔
အသက္ခႏၶာ၊ အပ္ရပါ၍
ၿမဲတာဘာမွ၊ မရွိၾကဟု
ေဟာျပဇာတ္သိမ္း၊ ခ်ဳပ္ျပတ္ၿငိမ္းသည္
စိတ္ထိန္းေနၾကရေလ၏။
(၁၄)
တရားစည္ႀကီး၊ ကမၻာဟီးေအာင္
႐ိုက္တီးေဟာျပ၊ သေဘာက်၍
အားရ႐ႊင္ျပံဳး၊ ေပ်ာ္ေနတုန္း၌
ေထရ္ဘုန္းဆရာ၊ ႐ႈမွတ္ကာျဖင့္
ၿငိမ္းရာႂကြသြား၊ တပည့္မ်ားမွာ
အစားထိုးမရ၊ ဆံုး႐ႈံးၾက၍
တမ္းတပူေဆြး၊ ႐ိႈက္ငိုေႂကြးလ်က္
ေမွ်ာ္ေတြးလြမ္းဆြတ္၊ သတိလြတ္ကာ
က်င့္ဝတ္ခဏ၊ ေမ့ေလ်ာ့ၾက၍
ေနာက္မွသံေဝ၊ ဘုန္းေျခာက္ေထြႏွင့္
စိေႏၲေသာ္မွ၊ ေတြ႕ၾကံဳရဟု
ေသာကေျဖကာ၊ သာသနာႏွင့္
ေတြ႕ခါၾကံဳလတ္၊ အလြန္ျမတ္သည့္
ဝိပသ္တရား၊ သတိထား၍
႐ႈပြားပါမွ၊ ဝဋ္ကၽြတ္ရမည္
ဒုကၡဇာတ္သိမ္းၿငိမ္းမည္တည္း။
(၁၅)
ဆရာေတာ္ဘုရား၊ မရွိျငားလည္း
မ်ားျပားသံဃာ၊ လူမ်ားစြာက
ဆရာဆံုးမ၊ ၾသဝါဒကို
ေန႔ညမျခား၊ လိုက္နာပြား၍
ေလးပါးသတိပ႒ာန္၊ စည္ေတာ္သံတို႔
ဟိန္းညံေနဆဲ၊ ရာျပည့္ပြဲမွ
ေထာင္ပြဲဦးတည္၊ ေရွ႕သို႔ခ်ီလ်က္
ေအာင္စည္ေအာင္လံ၊ ေအာင္ပြဲခံ၍
ေအာင္ရန္ေအာင္ေၾကာင္း၊ ေအာင္ဆုေတာင္းကာ
ေအာင္ေမာင္းသံေဝ၊ ေအာင္သေျပႏွင့္
ေအာင္ေစေအာင္ရာ၊ ေအာင္ေၾကာင္းျဖာ၍
ေအာင္ရာအတိတ္၊ ေအာင္နိမိတ္ျဖင့္
ေအာင္ဘိသိက္ျဖန္း၊ ေအာင္မဂ္လမ္းမွ
ေအာင္ပန္းကိုယ္စီ၊ ေအာင္ေ႐ႊျပည္သို႔
ေအာင္စည္သံဆန္း၊ ေအာင္ဆုမွန္းသည္
ေအာင္နန္းနိဗၺာန္ေရာက္ေစေသာ္။
[မဟာစည္နာယကအဖြဲ႕ဝင္ အရွင္စႏၵာဝရ(ပဲႏြယ္ကုန္း) ေရးသားပူေဇာ္သည္။]
No comments:
Post a Comment