မထင္ရွားတဲ့တရားကဲဥေပကၡာေ၀ဒနာကုိ ေျပာၾကစုိ႔၊ ဥေပကၡာ ဆုိတာကေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာလုိ အေနဆုိး အခံခက္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ သုခေ၀ဒနာ လုိ အားရ၀မ္းသာ ေလာက္ေအာင္ ထူးထူးျခားျခားၾကီး ေကာင္းတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ မဆုိးမေကာင္း အလယ္အလတ္ ေနရုံမွ်ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမွုတစ္မ်ိဳးပဲ။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အဒုကၡ မသုခလုိ႔လဲ ေခၚတယ္။ မဆင္းရဲ မခ်မ္းသာ မဆုိးမေကာင္း ခံစားမွုလုိ႔ဆုိလုိတယ္။ သူက သိမ္ေမြ႔တယ္။ သုခေ၀ဒနာ၊ ဒုကၡေ၀ဒနာ ေတြေလာက္ မထင္ရွားဘူး။
သုခဆုိတဲ့ ခ်မ္းသာမွု ျဖစ္လာရင္ အင္မတန္ ထင္ရွားတယ္။ “ေကာင္းလုိက္တာ ေကာင္းလုိက္တာ“နဲ႔ ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာရသည့္ တုိင္ေအာင္ ထင္ရွားတယ္။ ဒုကၡဆုိတဲ့ ဆင္းရဲက သာျပီးထင္ရွားေသး။ သူျဖစ္လာတယ္ဆုိရင္ “အလုိေလး အမယ္ေလး“နဲ႔ ညည္းညဴရသည့္ တုိင္ေအာင္ ကုိ ထင္ရွားေနတယ္။ ဥေပကၡာကေတာ့ အဲဒါေတြေလာက္ မထင္ရွားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အသိခက္တယ္လုိ႔ က်မ္းဂန္မ်ားက ဆုိထားေပတာပဲ။
မိဂပဒ၀လဥၥ
ဒါေပမဲ့ ေယာဂီမွာေတာ့ ေပၚတုိင္း ေပၚတုိင္း ရုပ္နာမ္ေတြကုိ မျပတ္ရွုေနတဲ့ အတြက္ သုခ ဒုကၡ ေတြရဲ႔ အၾကား အၾကားမွာ ရွုမွတ္ျပီး သိရတဲ့ သာမန္ေနသာမွုကေလးေတြဟာ မဆုိးမေကာင္း ဥေပကၡာေတြပဲလုိ႔ ဒီလုိေတာ့ ထင္ရွားသိရပါတယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ သမင္ေျခရာခံတဲ့ ေတာမုဆုိးဟာ ေက်ာက္ဖ်ာဆီအထိ တည့္တည့္လာတဲ့ သမင္ေျခရာကုိလည္း တစ္ဖက္မွ ေတြ႔ျပီးေတာ့ ဟုိတစ္ဖက္မွာ ေက်ာက္ဖ်ာဆီကသြားတဲ့ သမင္ေျခရာကုိလဲ ေတြ႔မယ္ဆုိရင္ အလယ္က ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ သမင္ေျခရာကုိ မေတြ႔ရေပမဲ့ သမင္ဟာ ဟုိဘက္ဒီဘက္ ေျခရာႏွစ္ခုရဲ႔ အလယ္စပ္ၾကား အဲဒီေက်ာက္ဖ်ာေပၚကပဲ ျဖတ္သြားတယ္ လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဒီလုိပါပဲ။ ေယာဂီမ်ားလည္း အစက သုခေ၀ဒနာကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡေ၀ဒနာကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ စူးစုိက္ျပီး မျပတ္ မွတ္ေနရတယ္။ ဒီလုိ မွတ္ေနရင္း အဲဒီ သုခေ၀ဒနာက ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေကာင္းတယ္ဆုိးတယ္ လုိ႔ မဆုိေလာက္တဲ့ သာမန္ေနသာရုံမွ် စိတ္အသိေတြကုိ ရွုမွတ္ေနရျပန္တယ္။
အတန္ၾကာေတာ့မွ သုချဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡျဖစ္ျဖစ္ ထင္ရွားေပၚလာျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီသုခ ဒုကၡေတြကုိ မွတ္ရျပန္တယ္။ ဒီလုိမွတ္ေနရတဲ့ ေယာဂီဟာ ထင္ရွားေတြ႔ရတဲ့ သုခ ျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡျဖစ္ျဖစ္ ထင္ရွားေပၚလာျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီ သုခ ဒုကၡ ေတြကုိ မွတ္ရျပန္တယ္။
ဒီလုိမွတ္ေနရတဲ့ ေယာဂီဟာ ထင္ရွားေတြ႔ရတဲ့ “သုခ ဒုကၡ ေ၀ဒနာေတြရဲ႔ စပ္ၾကားမွာ မေကာင္းမဆုိး ရုိးရုိး ေနသာရုံမွ် ျဖစ္ေနခဲ့တာေတြဟာ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ ေတြပဲ” လုိ႔ သိရတယ္။ ဒီလုိသိတာဟာ ဟုိ သမင္ေျခရာခံတဲ့ မုဆုိးရဲ႔ သိပုံနဲ႔ တူတဲ့အတြက္ “မိဂပဒ၀လဥၥ” နည္းအရ သိတာလုိ႔ က်မ္းဂန္မ်ားမွာ ဆုိထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီဥေပကၡာကုိေတာ့ တမင္ရွာျပီး ရွုေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး။ သုခ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါမွာ ေပၚလာတဲ့ မေကာင္းမဆုိး ရုိးရုိးအသိစိတ္ ေတြကုိ ရွုမွတ္ေနရုံနဲ႔ ဒီဥေပကၡာကုိလည္း ရွုျပီး သိျပီး ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။
မဟာစည္ဆရာေတာ္(ေ၀ဒနာႏုပႆနာတရားေတာ္ ဒုတိယပုိင္း စာ ၈-၉)
No comments:
Post a Comment