တစ္ခါတုန္းက ဦးထုပ္ေရာင္းသမားတစ္ေယာက္ဟာ
သူ႔အိမ္ကထြက္ၿပီး ေစ်းကို သြားေရာင္းတယ္။
ဦးထုပ္ေတြကို ျခင္းႀကီးႏွစ္လံုးထဲမွာထည့္ၿပီး
အလယ္က၀ါးလံုးနဲ႔ လွ်ိဳၿပီး ထမ္းလာတယ္။
ေနပူလို႕ ဦးထုပ္တစ္လံုးကို သူေဆာင္းထားတယ္။
လမ္းတစ္၀တ္မွာ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ သူေရာက္လာတယ္။
ျခင္းေတာင္းႀကီးႏွစ္ေတာင္းကို ေနပူထဲမွာ ထမ္းလာရေတာ့ သူအလြန္ေမာေနၿပီး။
ေညာင္ပင္ႀကီးရဲ႕ အရိပ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေအးျမသြားတယ္။
ေခတၱထိုင္နားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။
ျခင္းေတာင္းႀကီးကို ပစ္ခ်ၿပီး ေညာင္ပင္ႀကီးကို မွီနားလိုက္တယ္။
ေျခပစ္လက္ပစ္ အနားယူရင္း သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
အိပ္ယာက ႏိုးလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူ႔ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ဦးထုပ္ေတြ တစ္လံုးမွမရွိေတာ့ဘူး။
သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ကပ္္ထားတဲ့ သူ႔ဦးထုပ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။
ဦးထုပ္ေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားသလဲလိုက္ရွာေတာ့
ေညာင္ပင္ေပၚက ေမ်ာက္တစ္အုပ္ရဲ႕ေခါင္းေတြေပၚေရာက္ကုန္တယ္။
အဲဒီဦးထုပ္ေတြ သူျပန္ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဆိုၿပီး အႀကံထုတ္တယ္။
သူက အားတဲ့အခ်ိန္မွာ အၿမဲစာဖတ္တဲ့အက်င့္ရွိေတာ့
ျပႆနာတစ္ခုကို ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားေျဖရွင္းတတ္တယ္။
နာရီ၀က္ေလာက္စဥ္းစားၿပီး သူအႀကံရသြားတယ္။
သူ႔လက္ထဲက ဦးထုပ္ကို ေခါင္းေပၚမွာ ျပန္ေဆာင္းၿပီး
ေမ်ာက္ေတြျမင္သာတဲ့ေနရာကို ထြက္လိုက္တယ္။
ေမ်ာက္ေတြျမင္ေလာက္ၿပီထင္ေတာ့မွ ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ေခါင္းကုတ္ျပတယ္။
ေမ်ာက္ေတြကလည္း သူ႔ကို အတုခိုးၿပီး ဦးထုပ္ခၽြတ္ေခါင္းကုတ္ၾကတယ္။
ဒါနဲ႕ပူလြန္းလို႔ ဦးထုပ္ေတာင္မကိုင္ခ်င္တဲ့ပံုစံနဲ႔
သူက ဦးထုပ္ကို ေျမႀကီးေပၚကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
ေမ်ာက္ေတြကလည္း သူလုပ္တာျမင္ၿပီး သူတို႔လက္ထဲက ဦးထုပ္ေတြကို ပစ္ခ်လိုက္ၾကတယ္။
ဒီေတာ့မွ သူဟာ ေမ်ာက္ေတြပစ္ခ်တဲ့ဦးထုပ္ေတြ
အလ်င္အျမန္ေကာက္ၿပီး ျခင္းထဲထည့္လိုက္ေတာ့တယ္။
ဒီနည္းနဲ႔ ေမ်ာက္ေတြလက္ထဲက ဦးထုပ္အားလံုးကို သူျပန္ရလိုက္သတဲ့။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ၾကာတဲ့အခါ ေစာေစာက ဦးထုပ္သည္ႀကီးရဲ႕
ေျမးကေလးက ဦးထုပ္အေရာင္းထြက္သတဲ့။
သူ႔အဘိုးအိပ္စက္နားခဲ့တဲ့ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ေရာက္ေတာ့
ဦးထုပ္ေတာင္းကိုခ်ၿပီး အနားယူျပန္သတဲ့။
ေျခပစ္လက္ပစ္နားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
အိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ျခင္းထဲက ဦးထုပ္ေတြမရွိေတာ့ဘူး။
ေညာင္ပင္ေပၚက ေမ်ာက္ေတြေခါင္းေပၚေရာက္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ သူ႔အဘိုးေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရၿပီး
သူ႔အဘိုးနည္းအတိုင္း ဦးထုပ္ေတြျပန္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။
သူက ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ေခါင္းကုတ္တယ္။ ေမ်ာက္ေတြကလည္း သူ႔လိုလိုက္လုပ္တယ္။
သူက ဦးထုပ္ေတြနဲ႔ ယပ္ခတ္ျပျပန္တယ္။
ေမ်ာက္ေတြကလည္း သူတို႔ဦးထုပ္ေတြနဲ႔ ယပ္ခတ္ၾကျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ သူကလက္ထဲက ဦးထုပ္ကိုလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔လိုဦးထုပ္ေတြ ပစ္ခ်မလားဆိုၿပီး ေမ်ာက္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။
ဘယ္ေမ်ာက္မွ ဦးထုပ္ကို ပစ္မခ်ၾကေတာ့ဘူး။ လက္ထဲမွာ အေသဆုပ္ကိုင္ထားၾကတယ္။
သူလည္းအံံ့ၾသေငးေမာၾကည့္ေနတုန္း ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က
သူပစ္ခ်လိုက္တဲ့ဦးထုပ္ကို ေကာက္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚတက္သြားသတဲ့။
သစ္ပင္ေပၚ ေျပးမတက္ခင္ အဲဒီေမ်ာက္က သူ႔ကုိ စကားတစ္ခြန္းေျပာသြားတယ္။
´´မင္းမွာ အဘိုးရွိသလို ဒုိ႔မွာလည္း အဘိုးရွိတယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႕ေလ´´ တဲ့။
အခက္အခဲတစ္ခုခု ေတြ႔ႀကံဳလို႔ လုပ္ေနက် နည္းေဟာင္းအတိုင္း
ေျဖရွင္းဖို႔ ေတြးမိတဲ့အခါ ဒီပံုျပင္ေလးကို အမွတ္ရပါေစ…။
အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္- အတြဲ(၁၀)၊ အမွတ္စဥ္(၄၅၀)မွ ကူးယူ မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment