ေမး။ ။သတိပ႒ာန္ဆုိတာ သတိပဲ။ သတိဆုိေတာ့ သမာဓိခႏၶာထဲက တရားပဲ။ သမာ၀ါယာမ၊ သမၼာသတိတုိ႔ႏွင့္ တြဲျပီး ျဖစ္တဲ့တရားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမာဓိလုပ္ငန္းပါလား။ ၀ိပႆနာ အလုပ္ မဟုတ္ေတာ့ပါလား။
ေျဖ။ ။ တခ်ိဳ႔ကသတိပ႒ာန္ဆုိတာ သတိပဲ။ သတိဆုိေတာ့ သမာဓိကၡႏၶာထဲက တရားပဲ။ သမၼာ၀ါယာမ၊ သမၼာသမာဓိတုိ႔ႏွင့္တြဲျပီး ျဖစ္တဲ့တရားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမာဓိလုပ္ငန္းပဲ။ ၀ိပႆနာအလုပ္မဟုတ္ဘူး လုိ႔ ဒီလုိေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒါက သုတ္ေဒသနာ ေဟာထားပုံကုိ မၾကည့္ဘဲနဲ႔ သတိပ႒ာန္ဆုိတဲ့ အမည္ ကေလး ေလာက္ကုိသာ ၾကည့္ျပီး အတၱေနာမတိနဲ႔ ေတြးေခၚမႈပါပဲ။ အမွန္ကေတာ့ သုတ္၏ ဥေဒၵသ၀ါရ ေလာက္ ၾကည့္ရင္ကုိ 'သမၸဇာေနာ၊ မွန္စြာ အျပားအားျဖင့္ သိသည္' ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါ ဟာ ၀ိပႆနာပညာပါပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ နိေဒၵသ၀ါရ ေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ရင္ 'သမုဒယ ဓမၼာႏုပႆီ၀ါ၊ ျဖစ္ျခင္းသေဘာ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းတရားကုိ ရႈျမင္သည္ျဖစ္၍ ေနတယ္ ' ဆုိတာကုိလည္းေတြ႔ရမယ္။
သမထဘာ၀နာ အရာမွာ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း၊ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပ်က္ေၾကာင္း ကုိ ရႈျမင္ရုိးမရွိဘူး။ တစ္ၾကံတည္း တည္ေနတဲ့ အာရုံနိမိတ္ကုိသာ ရႈျမင္ရုိးရွိတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ 'အနိႆိေတာ စ ၀ိ ဟရတိ-တဏွာဒိ႒ိ အမွီကင္းလ်က္ ေနတယ္' ဆုိတာကုိလည္း ေတြ႔ရမယ္။ 'နိစကိဥၥိ ေလာေက ဥပါဒိယတိ၊ ေလာက၌ တစ္စုံတစ္ခုေသာ တရားကုိမွ် မစြဲလန္းေတာ့ဘူး' ဆုိတာကုိလည္း ေတြ႔ရမယ္။ သမထ ဘာ၀နာအရာမွာ တဏွာ ဒိ႒ိအမွီကင္းတာ အစြဲအလန္းကင္းတာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း၊ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပ်က္ေၾကာင္းကုိ ရႈျမင္တာဟာ ၀ိပႆနာ အရာမွာမွ ရွိတယ္။
တဏွာဒိ႒ိ အမွီကင္းတာ၊ အစြဲအလန္းကင္းတာ ဟာလည္း ၀ိပႆနာ အရာမွာမွ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမထပုိင္းျဖစ္တဲ့ အာနာပါနပုိင္း၊ ပဋိကူလမနသိကာရပုိင္းမ်ားမွာေတာင္မွ သမထသက္သက္အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ သမထ အေျခခံျပီး ၀ိပႆနာ ရႈတတ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး ေဟာထားေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ၀ိ ပႆနာပုိင္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ဣရိယာပထပုိင္း၊ သမၸဇညပုိင္း စသည္မွာေတာ့ အထူးေျပာစရာ မလုိပါဘူး။ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ၊ စိတၱာႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာ ပုိင္းေတြမွာေတာ့ သမထစ်ာန္ႏွင့္ ဘာမွ် မသက္ဆုိင္တဲ့အတြက္ ၀ိပႆနာ သက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္း သာျပီးေတာ့ေတာင္ ထင္ရွားပါတယ္။ (သေလႅခသုတ္တရားေတာ္)
ေမး။ ။ သြားရင္ နာမ္ရုပ္လုိ႔ ရႈဖုိ႔ ဘုရားေဟာခဲ့ပါသလား
ေျဖ။ ။ 'ဂစၧေႏၲာ ၀ါ၊ သြားသည္ရွိေသာ္လည္း။ ဂစၧာမီတိ၊ သြားသည္ဟူ၍၊ ပဇာနာတိ၊ သိ၏။ 'သြားရင္ သြားတယ္လုိ႔ သိရမယ္တဲ့။ ဒါပါပဲ၊ သြားရင္ သြားတယ္လုိ႔ သိရမယ္ ဆုိတာ ဘာခက္လဲ။ ဘာမွ်မခက္ဘူး။ မခက္ေတာ့ ဒါကုိ တခ်ိဳ႔က တရားမဟုတ္ဘူး ထင္ေနၾကတယ္။ ဘုရားေဟာသြားလုိ႔သာေပါ့။ ဘုရားေဟာ မဟုတ္လုိ႔ရွိရင္ ဒီဟာကုိ အကုန္လုံးေတာင္ ပယ္ပစ္လုိက္ဦးမယ္။ ဘုရားေဟာတာေတာင္မွ 'ဒီလုိက မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဟုိလုိက မဟုတ္ေသးဘူး' ဆုိျပီး အညြန္႔တက္လုိက္ခ်င္ၾကေသးတယ္။
ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆုိေတာ့ နငယ္ကုိ အျမီးဆြဲတဲ့ အယ္ဒီတာနဲ႔ တူေနပါတယ္။ ျပင္စရာက မရွိေတာ့ နငယ္ ကုိ အျမီးတုိေသးတယ္ ဆုိျပီး ျပင္လုိက္သတဲ့။ အဲဒါလုိပဲ 'ဂစၧေႏၲာ ၀ါ- သြားသည္ ရွိေသာ္ ဆုိရာမွာ သြားတာကုိ သြားတယ္လုိ႔ ရႈရင္ ေျခေထာက္ကားရား၊ ကုိယ္ကားရားနဲ႔ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒါပညတ္ေတြပဲ၊ ပရမတ္ မဟုတ္ေသးဘူး' ဆုိျပီးေတာ့ ျပင္ၾကေသးတယ္။ အဲဒါ နငယ္ကုိ အျမီးဆြဲတာပါပဲ။
ဘုရားေဟာထားတာပဲ။ ျပင္စရာ မလုိပါဘူး။ ပရမတ္ နာမ္ရုပ္ေတြကုိ ေတြးဆျပီး ရႈသင့္ရင္ ျမတ္စြာ ဘုရားက တစ္မ်ိဳးျပင္ျပီးေဟာမွာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္တုံးဆုိရင္ 'ဂစၧေႏၲာ ၀ါ နာမရူပႏၲိ ပဇာနာတိ။ ဂစၧေႏၲာ ၀ါ၊ သြားသည္ရွိေသာ္လည္း၊ နာမရူပႏၲိ၊ နာမ္ရုပ္ဟူ၍။ ပဇာနာတိ၊ သိ၏' လုိ႔ ဒီလုိျပင္ျပီး ေဟာခဲ့မွာေပါ့။ (အရိယာ၀ါသတရားေတာ္)
ေမး။ ။ အာနာပါန (၀င္ေလထြက္ေလ) ကုိ ရႈမွတ္ရာမွာ ဘယ္လုိရႈရင္ သမထနဲ႔ ၀ိပႆနာ ျဖစ္ ႏုိင္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ စ်ာန္ရသူ ျဖစ္ေစ၊ မရသူျဖစ္ေစ၊ ထြက္သက္၀င္သက္၌ ပုံသ႑ာန္ နိမိတ္ကုိ မွန္းဆ၍ ရႈလွ်င္ သမထသာ ျဖစ္၏။ ၀ိပႆနာ မျဖစ္။
ေတြ႔ထိလႈပ္ရွားမႈကုိသာ ပဓာနျပဳ၍ ရႈလွ်င္ ၀ိပႆနာ ျဖစ္၏။ စ်ာန္လမ္း သမထ မျဖစ္။
(၀ိပႆနာရႈနည္းက်မ္း ပထမတြဲ)
ေမး။ ။ ဣရိယာ ပုတ္တစ္ခုခုမွာ ေညာင္းပူ နာက်င္ အခံခက္လာရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပဳျပင္ရမယ္၊ မျပဳျပင္ဘဲ ရႈေနရင္ အတၳကိလမထာႏုေယာဂ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ မွန္ပါသလား။
ေျဖ။ ။ လူ၀တ္ေၾကာင္ ကမၼ႒ာန္းဆရာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဣရိယာ ပုဒ္တစ္ခုခုမွာ ေညာင္းပူနာက်င္ အခံခက္လာရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပဳျပင္လုိက္ရမယ္။ မျပဳျပင္ဘဲ ရႈေနရင္ အတၳကိလမထာႏုေယာဂ ျဖစ္တယ္ လုိ႔ ဆုိသတဲ့။ အဲဒါလည္း သာတၳကသမၸဇဥ္ကုိ အေလးေပးျပီး မသင့္ေတာ္တဲ့ ယူဆေျပာဆုိခ်က္ပါပဲ။
သမထ၊ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ရာမွာ ခႏၲီသံ၀ရဆုိတာ အေရးတၾကီး လုိပါတယ္။ အေတာ္အတန္ ဒုကၡကိုေတာ့ သည္းခံျပီး ရႈေနမွ သမာဓိဥာဏ္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ သည္းမခံဘဲ ခဏခဏ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ ေနရင္ သမာဓိဥာဏ္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး ဆုိတာ ထိထိေရာက္ေရာက္ အားထုတ္ဖူးတဲ့သူတုိင္း သိျပီး ျဖစ္ေန ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခံခက္တဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာျဖစ္လာရင္ စြမ္းႏုိင္သမွ် သည္းခံျပီး ရႈေနရတယ္။ အဲဒီလုိ သည္းခံေနတဲ့အတြက္ ခႏၲီသံ၀ရသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱကိလမထ ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ အဲဒီလုိ သည္းခံျပီး ရႈေနတာဟာ တမင္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲ ပင္ပန္း ရုံမွ်လည္း မဟုတ္ဘူး။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အလုိေတာ္က် ခႏၲီသံ၀ရႏွင့္ သတိသမာဓိ၊ ပညာေတြ ျဖစ္ပြား ေနလုိ႔ပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရား အလုိေတာ္ကေတာ့ စြမ္းႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ ထုိင္ျခင္း ဣရိယာ ပုဒ္ကုိ မျပင္ဘဲ တစ္ထုိင္ အတြင္းမွာ အရဟတၱဖုိလ္ေရာက္ေအာင္ မဆုတ္မနစ္ အားထုတ္ရတာကုိ ပုိျပီး ႏွစ္သက္ေတာ္ မူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မူလပဏၰာသ မဟာေဂါသိဂၤသုတ္မွာ 'ငါ၏ စိတ္သည္ မစြဲလန္းမူ၍ အာသေ၀ါ တရားတုိ႔မွ မလြတ္ေသးသမွ် ကာလပတ္လုံး ဤထက္၀ယ္ဖဲြ႔ေခြ ထုိင္ျခင္းကုိ မဖ်က္ေတာ့ဘူး 'လုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳျပီး ထုိင္လ်က္ အားထုတ္ေနရင္ အဲဒီလုိ အားထုတ္ေသာ ရဟန္းသည္ ေဂါသိဂၤမည္တဲ့ အင္ၾကင္းေတာ့ ေက်ာင္းတုိက္ဟာ တင့္တယ္ ႏုိင္တယ္လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိရဟန္းဟာ ေတာေက်ာင္းကုိ တင့္တယ္ေစႏုိင္တဲ့ အေကာင္းဆုံး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေ၀ဒနာကုိ သည္းခံ ျပီး ရႈေနရင္ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိတာဟာ ဘုရားအလုိေတာ္က် အားထုတ္ ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေတြကုိ စြပ္စြဲရာလည္း ေရာက္တယ္။ ဘုရားစကားေတာ္ကုိ ပယ္ဖ်က္ရာလည္း ေရာက္တယ္။
မျပဳျပင္ဘဲ သည္းခံျပီး ရႈေနမွ သမာဓိ ပညာေကာင္းေကာင္း ျဖစ္မည့္ ေယာဂီတုိ႔အား သမာဓိပညာ တရားထူးမွ ဆုံးရႈံးနစ္နာေစရာလည္း ေရာက္တယ္။
(ဓမၼစၾကာတရားေတာ္)
(မွတ္ခ်က္။ ။.. ဤကား အရွင္သာမေဏေက်ာ္ ေကာက္ႏုတ္ကာ ထုတ္ျပထားေသာ မဟာစည္ ဆရာေတာ္၏ အေျဖအျပည့္အစုံ မဟုတ္ေသး။ သိသာရုံမွ် ေဖာ္ျပျပီး စာမ်က္ႏွာ ေလးမ်က္ႏွာကုိ တည္း ျဖတ္ထားသည့္ အလွတရား.. )
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာျဖစ္လာရင္ ဣရိယာပုဒ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ျပင္လုိက္ရမယ္လုိ႔ ညႊန္ၾကားေနၾက တယ္။ အဲဒီညႊန္ၾကားတဲ့ ဆရာေတြဟာ ရႈမွတ္ေနရင္း ဒုကၡေ၀ဒနာေပ်ာက္ျပီး သမာဓိဥာဏ္မ်ား ထူးျခား စြာျဖစ္ပုံကုိ မေတြ႔ဖူးလုိ႔၊ က်က်နနလည္း မရႈမွတ္ဘူးလုိ႔ ျဖစ္ဖြယ္ရွိပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာ ေပၚလာတုိင္း ဣရိယာ ပုတ္ကုိ ျပဳျပင္ေပးေနရင္ သမာဓိျဖစ္ဖုိ႔ ေ၀းပါတယ္။ သမာဓိမျဖစ္ရင္ ၀ိပႆနာ ဥာဏ္အစစ္ ျဖစ္ဖုိ႔လည္း ေ၀းတာပါပဲ။
ေနာက္ျပီးေတာ့ (အေတြ႔ဆုိးမ်ား၊ ႏွိပ္စက္ျငား၊ ညည္းတြားျမည္တမ္းမျပဳရာ) ဆုိတဲ့ 'ဖေႆန ယဒါ ဖု႒'ႆ၊ ပရိေဒ၀ံ ဘိကၡဳ နကေရယ် ကုဟိဥၥိ။' ေဒသနာေတာ္ကုိလည္း မလုိက္နာရာ ေရာက္ပါတယ္။ အေတြ႔ဆုိးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ဒီေဒသနာအရ မညည္းညဴဘဲ သည္းခံျပီး ရႈမွတ္ေနရင္ ေတြ႔ၾကဳံ ခံစား ေနရတဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ရုံမက သမာဓိဥာဏ္ေတြ ထူးထူး ျခားျခား ျဖစ္လာတာကုိ ေတြ႔ရမွာ ေသခ်ာ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ 'ဘိကၡဳ၊ သံသရာေဘးကုိ ရႈျမင္၍ ရႈမွတ္အားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီရဟန္းသည္။ ယဒါ၊ အၾကင္အခါ၌။ ဖေႆန၊ အေတြ႔ဆုိးျဖင့္။ ဖုေ႒ာ၊ ေတြ႔ရသည္။ အႆ၊ ျဖစ္ရာ၏။ တဒါ၊ ထုိသုိ႔ေတြ႔ရေသာ အခါ၌။ ကုဟိဥၥိ၊ တစ္စုံတစ္ရာ၌မွ်။ ၀ါ၊ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္မွ်။ (ေရာဂါျဖစ္လိမ့္မယ္ စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာတဲ့ အေၾကာင္း စသည္ေၾကာင့္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ ) ပရိေဒ၀ံ၊ ငုိေၾကြး္ျမည္တမ္းျခင္း ညည္းညဴျခင္းကုိ ၊ နကေရယ်၊ မျပဳရာ' လုိ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္ မူတာပါပဲ။
(တု၀ဋကသုတ္တရားေတာ္)
No comments:
Post a Comment