ခႏၶာကိုသိပံု

ျမင္ဆဲ၌ ျမင္တယ္ဟု မွတ္ေသာသူသည္
မ်က္စိၾကည္လင္မႈ ျမင္ရေသာအဆင္း႐ုပ္
တို႔ကို ပဓာနျပဳ၍ သိေသာအခါ၌ ႐ူပခႏၶာ
ကိုသိ၏။ ျမင္၍ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္း
မဆိုး မေကာင္းမညီမွ်ျခင္းတို႔ကို ပဓာနျပဳ
၍ သိေသာအခါ၌ ေ၀ဒနကၡႏၶာကိုသိ၏။
ျမင္ရေသာအဆင္း၌ မွတ္သားျခင္းသေဘာ
ကို သိေသာအခါ၌ သညာကခႏၶာကိုသိ၏။

စိတ္ထဲ၌အဆင္းႏွင့္ေတြ႕မႈဖႆ၊ ျမင္ေအာင္
ေစ့ေဆာ္တိုက္တြန္းမႈ ေစတနာ၊ သာယာႏွစ္
သက္မႈ ေလာဘ၊ ၾကည္ညိဳမႈ သဒၶါစေသာ
သေဘာတို႔ကို သိေသာအခါ၌ ၀ိညာဏကၡ
ႏၶာကိုသိ၏။ ဤသို႔ ႐ုပ္သေဘာမွ် ေ၀ဒနာ
သေဘာမွ်စသည္ကို သိျခင္းသည္ ဣတိ
႐ူပံ၊ ဣတိေ၀ဒနံ၊ ဣတိ သညာ၊ ဣတိ
သခၤါရာ၊ ဣတိ၀ိညာဏံႏွင့္ အညီပင္တည္း။
ၾကားဆဲဏ၌လည္း နည္းတူပင္တည္း။

ေကြးဆဲ၌ ေကြးခ်င္တယ္ ေကြးခ်င္တယ္ဟု
မွတ္ေသာ သူသည္ ေကြးေသာအမူအယာ
အားျဖင့္ လႈပ္ရွားေသာ ႐ူပကခႏၶာကိုလည္း
သိ၏။ ေကြးခ်င္ေသာစိတ္ ၀ိညာဏခႏၶာကို
လည္းသိ၏။ စိတ္ထဲ၌ေကြးမႈႏွင့္သိရသကဲ့
သို႔ ေစတနာစေသာ သခၤါရကၡႏၶာတို႔ကိုလည္း
သိ၏။ ေ၀ဒနာ သညာတို႔ကား အမ်ားအား
ျဖင့္ မထင္ရွားဘဲရွိတတ္ကုန္၏။ ထင္ရွား
ေသာအခါ၌ ေကြးခ်င္မႈ၏ေကာင္းျခင္း
မေကာင္းျခင္းသေဘာ ေ၀ဒနာကိုလည္း
သိ၏။

ေကြးမည္ဟု မွတ္သားမႈ သညာကၡႏၶာကို
လည္းသိ၏။ ဆန္႔ဆဲသြားဆဲ စသည္တို႔၌
လည္း နည္းတူပင္တည္း။

ဤသို႔သိ၍ နာမ႐ူပပရိေစၧဒဉာဏ္တစ္ဖက္
ကမ္းသို႔ေရာက္ေသာ္ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ
႐ုပ္ကား ဤမွ်သာတည္း။ ခံစားတတ္ေသာ
ေ၀ဒနာကား ဤမွ်သာတည္း။ မွတ္သား
တတ္ေသာ သညာကားဤမွ်သာတည္း။
အမူအရာႀကိယာကိုျပဳတတ္ၿပီးေစတတ္
ေသာ သခၤါရကားဤမွ်သာတည္းဟု ပိုင္း
ျခားလ်က္သိ၏။ ဤသို႔သိျခင္းသည္သ႐ုပ္
ခြဲရာ၌သိျခင္းကဲ့သို႔ ဂဏာန္းသခၤ်ာျဖင့္ေရ
တြက္၍ သိျခင္းကားမဟုတ္ေပ။ ႐ႈမွတ္
ေသာဉာဏ္ထဲ၌ ငါးမ်ဳိးကြဲျပားလ်က္ထင္
ရွားေသာ ထုိအရာအလံုးစံုကို ေပၚတိုင္း
ေပၚတုိင္း မွတ္သိခဲ့ၿပီးေသာေၾကာင့္အလံုး
စံုကိုပင္ မွတ္သိၿပီ ေတြ႕ျမင္ၿပီ ကိုယ္ထဲ၌
မမွတ္သိရ။ မေတြ႕ျမင္ရေသာ ႐ုပ္စသည္
တို႔ မရွိၾကၿပီဟု သေဘာက်သည့္အား
ေလ်ာ္စြာ ဆံုးျဖတ္လ်က္သိျခင္းမွ်သာ
တည္း။ ဤသို႔ဆံုးျဖတ္လ်က္သိျခင္းသည္
လည္း ဣတိ႐ူပံ ဣတိေ၀ဒနံ စသည္ႏွင့္
အညီပင္တည္း။

ထိုေၾကာင့္ အ႒ကထာ၌ ဣတိ ႐ူပႏၱိ ဣဒံ
႐ူပံ ဧတၳကံ ႐ူပံ၊ နဣေတာ ပရံ ႐ူပံ၊ အတၳီ
တိ သဘာ၀ေတာ ႐ူပံ ဇာနာတိ၊ ေ၀ဒနာ
ဒီသုပိ ဧေသာ၀ နေယာ၊ ဣတိ႐ူပံဟူရာ၌
ဤကား႐ုပ္တည္း။ ႐ုပ္သည္ ဤမွ်သာတည္း။
ဤထက္အလြန္႐ုပ္မရွိၿပီဟု သဘာ၀လကၡ
ဏာအားျဖင့္ ႐ုပ္ကိုသိ၏။ ေ၀ဒနာစသည္
တို႔၌လည္း နည္းတူပင္တည္းဟု ဖြင့္ျပ၏။

႐ုပ္၏ သမုဒယကိုသိပံု
ျမင္ဆဲစသည္၌ ျမင္တယ္။ ေကြးတယ္စ
သည္ျဖင့္ မ်က္စိၾကည့္႐ႈမွျမင္ရေသာ အဆင္း
ေရြ႕လ်ားမႈစေသာ႐ုပ္တို႔ကို ျဖတ္ခနဲျဖတ္ခနဲ
ေပၚလာ၏။ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲကြယ္ေပ်ာက္ကုန္
ဆံုးသြားၾကသည္ဟု သိ၏။ ဤသို႔သိျခင္း
သမုဒယ နိဗၺတၱိလကၡဏာဟုေခၚေသာျဖစ္မႈ၊
၀ယ၀ိပရိနာမလကၡဏာဟုေခၚေသာပ်က္မႈ
တို႔ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေသာ ဥဒယဗၺယဉာဏ္
မည္၏။

ဗလပုထုဇဥ္အေပါင္းသည္ ႐ုပ္နာမ္တို႔ကို
ခ်မ္းသာသည္ ေကာင္းသည္ တင့္တယ္သည္
ဟုသာ ထင္၏။ ဆင္းရဲ မေကာင္း မတင့္တယ္
ဟုကား မသိႏိုင္ မထင္ႏိုင္။ ျဖစ္ထိုက္ေသာ႐ုပ္
နာမ္တို႔၏ အလ်ဥ္းမျဖစ္ေပၚလာဘဲ ခ်ဳပ္ျခင္း၊
ကင္းျခင္းကိုလည္း ခ်မ္းသာသည္ေကာင္းသည္
ဟူ၍ မသိႏိုင္။ မထင္ႏုိင္။ ဤမသိျခင္းသည္
အ၀ိဇၨာမည္၏။

ေရွးဘ၀၌ကံကိုျပဳစဥ္က ဤမသိမႈမကင္းေသး
၍ ႐ုပ္တို႔၌ သာယာေတာင့္တမႈသည္လည္းျဖစ္
ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သာယာႏွစ္သက္ေသာ႐ုပ္နာမ္
တို႔အားေကာင္းစားေစရန္ အမႈတစ္စံုတစ္ရာကုိ
ျပဳခဲ့၏။ ဤျပဳမႈသည္ ကုသုိလ္ အကုသုလ္ကံ
ပင္တည္း။ ယခုဘ၀၏အေၾကာင္းကိုသာဆိုလို
လွ်င္ ကုသုိလ္ကံကိုသာ ယူအပ္၏။ ၀ိပႆနာ
႐ႈေသာသူသည္ ေရွးအဖို႔ကပင္ ဒိေ႒စ ဥဇုကာ
ဟူသည္ႏွင့္အညီ ကံေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိးမ
ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ရသည္ဟု သုတျဖင့္ယံုၾကည္
သိျမင္ၿပီးျဖစ္၏။

၀ိပႆနာ႐ႈေသာအခါ၌ ရုပ္နာမ္တို႔၏အေၾကာင္း
မ်ားစြာႏွင့္ ျဖစ္မႈပ်က္မႈတို႔ကို မ်က္ေမွာက္သိျမင္
ရျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒိ႒ သုတ ေရာစပ္လ်က္ဤ
ဆိုလတၱံ႕ေသာနည္းျဖင့္လည္း သေဘာက်ႏုိင္သိ
ႏုိင္ေလ၏။ ေရွးဘ၀ကမသိမႈမကင္းေသး၍ ဤ
႐ုပ္ျဖစ္သည္။ မသိမႈကင္းလွ်င္ကား မျဖစ္ႏိုင္ဟူ
၍လည္းေကာင္း ျပဳခဲ့ေသာအမႈကံရွိ၍ ဤ႐ုပ္ျဖစ္
သည္။ မရွိလွ်င္ကားမျဖစ္ႏုိင္ဟူ၍လည္းေကာင္း
ယခုဘ၀စားေသာက္အပ္ေသာ အစာအာဟာရ
ရွိ၍ ဤ႐ုပ္ျဖစ္သည္ မရွိလွ်င္ကားမျဖစ္ႏုိင္ဟူ၍
လည္းေကာင္း ဆင္ျခင္၍သိ၏။

ဤသိျခင္းသည္ အ၀ိဇၨာ သမုဒေယာ၊ ႐ူပသမုဒ
ေယာ၊ အ၀ိဇၨာနိေရာေဓါ ႐ူပနိေရာေဓါ စေသာပဋိ
သမၻိဒါမဂ္ႏွင့္အညီ သမုဒယျဖစ္ေၾကာင္းတရား၊
၀ယနိေရာဓ ခ်ဳပ္ပ်က္ေၾကာင္း မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း
ကင္းၿငိမ္းေၾကာင္းတရားတို႔ကို အႏုမာနအားျဖင့္
မွန္းဆ၍သိေသာ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ပင္တည္း။
ေကြးခ်င္မႈ စိတ္ရွိ၍ ေကြးမႈ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္သည္။
မရွိလွ်င္ကား မျဖစ္ႏုိင္။ ဤသို႔စသည္ျဖင့္သိျခင္း
ကိုလည္းေကာင္း။

ေအးမႈ ပူမႈ ဥတုရွိ၍ ေအး႐ုပ္ပူ႐ုပ္ျဖစ္သည္။ မရွိ
လွ်င္ကား မျဖစ္ႏုိင္ဟု သိျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊
ယခုဘ၀ အေၾကာင္းကိုသိမႈအျဖစ္ျဖင့္ သေဘာ
တူေသာေၾကာင့္ အာဟာရ သမုဒေယာ၊ ႐ူပသမု
ဒေယာ အာဟာရ နိေရာဓါ၊ ႐ူပနိေရာေဓာဟူေသာ
ပါဌ္ျဖင့္ပင္ ျပသည္ဟု မဟာဋီကာ၌ဆို၏။ ဆိုခဲ့
ေသာနည္းျဖင့္ ႐ုပ္၏ျဖစ္မႈပ်က္မႈ၊ ျဖစ္ေၾကာင့္း
ပ်က္ေၾကာင္းတို႔ကို သိျခင္းသည္ ဣတိ ႐ူပ
သမုဒေယာ၊ ဣတိ ႐ူပႆ အတၳဂၤေမာ ဟူ
ေသာ ပါဠိႏွင့္ အညီပင္တည္း။

မဟာစည္၀ိပႆနာ႐ႈနည္းက်မ္း
ပထမတြဲ၊ ၄၂၀- ၄၂၃