“လူမိုက္အစစ္”

ေယာ ဗာေလာ မညတိ ဗာလ်ံ၊ ပ႑ိေတာဝါပိ ေတန ေသာ။
ဗာေလာဝ ပဏိေတာမာနီ၊ သ ေဝ ဗာေလာတိ ဝုစၥတိ။ (ဓမၼပဒ-၆၃)

မိုက္ေသာသူသည္ မိမိ၏ မိုက္မဲၿခင္းကို သိအပ္ရာ၏။
ကိုယ္က်င့္သီလမရွိသူသည္ ကိုယ္က်င့္သီလမရွိသည္ကို သိအပ္ရာ၏။
တရားမရေသးေသာသူသည္ တရားမရၿခင္းကို သိအပ္ရာ၏။
ထိုသူသည္ လိမၼာ၍ ပညာရွိေသာသူ၊ ကုိယ္က်င့္သီလရွိသူ၊ တရားရေသာသူ ၿဖစ္ႏိုင္၏။
မိုက္မဲေသာသူ၊ ကုိယ္က်င့္သီလမရွိသူ၊ တရားမရေသးေသာသူ ၿဖစ္ပါလ်က္
လိမၼာ၍ပညာရွိေသာသူ၊ ကုိယ္က်င့္သီလရွိသူ၊ တရားရၿပီးေသာသူဟု
အထင္ေရာက္ေနပါက ပညာရွိေသာသူ၊ ကုိယ္က်င့္သီလရွိသူ၊ တရားရေသာသူ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုသူမ်ိဳးကို လူမိုက္အစစ္ဟု ဆိုအပ္၏။
(ဓမၼပဒ-၆၃)