နာမည္ႀကီး အမၺပါလီ

ဧကရာဇ္ေခတ္တြင္ ေဝသာလီ ျပည္သည္ ဧကရာဇ္ႏိုင္ငံ မဟုတ္ေပ။ ဂဏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္၏။ ေဝသာလီ ျပည္မွ လိစၧဝီ မင္းသားတို႔သည္ စုေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး (ဂဏ) စနစ္ကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သေလာက္ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ ေအာင္ျမင္သေလာက္လည္း ေအာင္ျမင္ေန၏။ ေဝသာလီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အသြင္အျပင္ေရာ အႏွစ္သာရပါ ဂဏ စနစ္ျဖစ္၏။ မလႅာ မင္းသားတို႔လည္း ဤ ဂဏစနစ္ကိုပင္ ႀကိဳးစား၍ တည္ေဆာက္ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ ေဝသာလီ ေလာက္ကားေအာင္ျမင္မႈရပံု မေပၚေသးေပ။

နာမည္ေက်ာ္     ထိုေခတ္က ေဝသာလီ ဟု ဆိုလွ်င္ အမၺပါလီက တြဲလ်က္ ပါၿပီး ျဖစ္ေန၏။ ေဝသာလီ ႏွင့္ အမၺပါလီ သည္ ခြဲ၍ မရေပ။ ဤမွ်ပင္ အမၺပါလီက နာမည္ႀကီး၏။ နာမည္ႀကီး သေလာက္လည္း ေခ်ာလွ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕အလုပ္ကား လူတန္းစား အျမင္ျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ေအာက္ဆံုးလႊာ အတန္းအစား ျဖစ္၏။ သူကား လူတိုင္းကို ေပ်ာ္ေလေအာင္ ေဖ်ာ္ေျဖရေသာ ျပည့္တန္ဆာ သာတည္း။

အမၺပါလီဆိုသည့္ နာမည္မွာ ဆန္းလည္း ဆန္း၏။ ႏွစ္သက္ဖြယ္လည္း ရွိ၏။ သရက္ပင္ အေစာင့္အေရွာက္ ရွိသူ၊ သရက္ပင္၏ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းကို ခံရသူဟု အဓိပၸါယ္ ရ၏။ သူသည္ လူ႕ဝမ္း၌ ပဋိသေႏၶ မေန၊ သရက္ပင္၌ ပဋိသေႏၶ ေနေလသလား၊ သို႔မဟုတ္ တရားမဝင္ ရထားသည့္ ေမြးစကေလးကို မေကၽြးေမြး မသုတ္သင္ႏိုင္၍ မိခင္က သရက္ပင္ ေအာက္သို႔ လာေရာက္ ပစ္ထားေလသလား ဆိုသည္ကိုေတာ့ မည္သူမွ် တပ္တပ္အပ္အပ္ မေျပာႏိုင္ေပ။ မည္သို႔ ဆိုေစ၊ သူ႕နာမည္က သရက္ပင္ႏွင့္ တနည္းနည္းျဖင့္ ဆက္စပ္မႈ ရွိေနသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။

အမၺပါလီ     နာမည္က လွ၏။ ႐ုပ္က ေခ်ာ၏။ သူ မတူေအာင္ေခ်ာ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕အလုပ္က ယုတ္ည့ံလွ၏။

ကုသိုလ္ကံ     သူသည္ ဖုႆဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူစဥ္ အခါက အႀကီးအက်ယ္ အလွဴႀကီးေပး၍ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ လွပရန္ ဆုပန္ခဲ့၏။ ထိုစဥ္က အင္အားေကာင္းသေလာက္ တက္ၾကြ ထက္သန္ေနေသာ လွခ်င္စိတ္၏ တြန္းပို႔ေပးမႈေၾကာင့္ ယခု သည္အလွကို သူ ရျခင္း ျဖစ္၏။

အကုသိုလ္ကံ     သိခီဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ အခါ၌ ဘိကၡဴနီမ ျဖစ္ခဲ့၏။ တတ္ႏိုင္သမွ် တရားက်င့္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ခရီးေတာ့ မေရာက္ခဲ့ေပ။ တေန႔ ေစတီေတာ္တဆူကို ဖူးေျမာ္ယင္း ေစတီကို လက္ယာရစ္ လွည့္ပတ္ေနရာမွ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ တံေတြးကြက္ တကြက္ကို သူေတြ႕ရ၏။ ေရွ႕က သြားၾကေသာ ဘိကၡဴနီ တသိုက္ထဲမွ တေယာက္ေယာက္ ေထြးသြားေၾကာင္း သူသိ၏။ အမွန္ေတာ့ တံေတြး ေထြးသြားေသာ ဘိကၡဴနီမွာ ရင္ျပင္ေတာ္ လြတ္ရာသို႔ သြား၍ ေထြးျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ျဖစ္၍ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ က်မွန္းမသိ က်သြားျခင္း ျဖစ္၏။

အမၺပါလီ အေလာင္း ဘိကၡဴနီသည္ တံေတြးကြက္ကို ေတြ႕လွ်င္ "ဟင္း   ဘယ္က ျပည့္တန္ဆာမမ်ား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတံေတြး၊ ေထြးသြားပါလိမ့္၊ အက်င့္ယုတ္မေတြ၊ သာသနာဖ်က္မေတြ" ဟု ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဆဲလိုက္၏။ ဘုရားသမီးေတာ္ ျဖစ္ေသာ ဘိကၡဳနီမ တပါး မဆိုထားႏွင့္ေတာ့၊ သာမန္ အဆင့္အတန္း ရွိေသာ လူဝတ္ေၾကာင္ မိန္းမ တေယာက္ပင္ ႏႈတ္မွ မထြက္ဝ့ံေသာ စကား၊ မထြက္သင့္ေသာ စကားကို သူ႕ႏႈတ္မွ ၾကမ္းတမ္းစြာ ထြက္လိုက္၏။

ဆိုးက်ိဳး     ဤ ဖ႐ုသဝါစာ ဒုစ႐ိုက္ ေၾကာင့္ သူသည္ ဘဝမ်ားစြာ ျပည့္တန္ဆာခ်ည္း ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။

ဤ အမၺပါလီ ဘဝတြင္လည္း အေျခအေနက တြန္းပို႕သျဖင့္ စိတ္ မပါပဲလ်က္ ယုတ္ညံ့ေသာ ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ကို လုပ္ေနရ၏။

သို႔ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား တည္းဟူေသာ အမွီေကာင္း ကလ်ာဏမိတၱကို ရ၍ ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းအမ ျဖစ္ရၿပီးလွ်င္ အရြယ္ေထာက္လာသည့္အခါ သာသနာ့ေဘာင္ဝင္ကာ တရား အားထုတ္သျဖင့္ ရဟႏ​ၲာ ျဖစ္သြား၏။

ဝစီေဘဒ ထိတိုင္းရွလွပါတကား။