သံေ၀ဂ

ပ်ိဳရြယ္စဥ္ခါ၊ လိုရာပါလ်က္
ငါတၾကြၾကြ။
အိုကာလ၌၊ ထလည္းမႏိုင္၊
ထိုင္လည္းမေကာင္း၊ ေလ်ာင္းလဲမသာ၊
လိုမပါဘူး။
ဇရာဤ၀ဋ္၊ ကင္းမလြတ္ႏိုင္၊
မခၽြတ္ေသေအာင္ ၊အၿမဲေဆာင္၏။
သားေခ်ာင္ေသြးခန္း၊ ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ျမန္း၍၊
မလန္းမလူ၊ ဇရာဟူသည္၊
ဆံျဖဴသြားကၽြတ္၊ တြတြ႐ြတ္လ်က္၊
ယြင္းခၽြတ္ပ်က္ၿပိဳ၊ ေန႕တိုင္းအိုသည္၊
ဤကိုယ္ေပ်ာက္လိမ့္ မေႏွးတည္း.....
(မန္လည္ဆရာေတာ္)

အက်င့္မပါရင္ အသိေတြ ေသေနတတ္တယ္။ အသိကို အက်င့္နဲ႔ အသက္သြင္းေပးမွ တရားရွင္သန္မယ္။

(ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)

*****ဓမၼရတနာ ဆိုသည္မွာ*****

ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃ စတဲ့ ရတနာ သံုးပါးသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ရာ၊ ၾကည္ညိဳပူေဇာ္ရာ၊ အျမတ္တႏိုးထားရာ ရတနာသံုးပါး မဟုတ္ပါေလာ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရတနာႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ရသနည္း ဟု ဆိုလာလွ်င္ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃတို႔၏ ေက်းဇူးဂုဏ္တို႔အား တန္ဘုိး မျဖတ္ႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

ဓမၼ ဆိုသည္မွာ ေလာကႀကီးတြင္ တည္ရွိေနေသာ အမွန္တရား၊ သဘာ၀တရား ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရား မပြင့္ခင္ကတည္းကလည္း ရွိခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္မွာလည္း ရွိခဲ့သည္။ ျမတ္စြာ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ရွိေနသည္။ အခ်ိန္တိုင္း၊ အၿမဲတမ္း မွန္ကန္ေနေသာ တရားသည္ ဓမၼပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ရတနာကို ရတနာမွန္း မသိေသာသူတို႔သည္ အဖိုးအနဂ ၣ ထိုက္တန္လွေသာ ရတနာပံုအေပၚသို႔ ေရာက္ေနေသာ္ျငားလည္း ရတနာတို႔၏ တန္ဖိုးကို မသိသျဖင့္ မည္သို႔ ထုတ္ယူသံုးစြဲျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ သကဲ့သို႔ သံသရာ ၀ဋ္ဒုကၡ ဆင္းရဲတြင္းမွ လြတ္ကင္းရာ နိဗၺာန္လမ္းကို ျပညႊန္ေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼတန္ဖိုးကို မသိၾကကုန္ေသာ သူတို႔သည္လည္း ဗုဒၶသာသနာေတာ္၏ အႏွစ္သာရ တန္ဖိုးကို ထုတ္ယူသံုးစြဲ၊ က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္းငွာ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဓမၼတန္ဖိုးကို ရတနာကဲ့သို႔ အဖိုးတန္မွန္း သိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာလွ်င္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ေအးခ်မ္းရာ နိဗၺာန္ကို မေသြဖီ ေရာက္ရွိၾကေပေတာ့မည္.....

*********

ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ အဓိက က်င့္စဥ္

ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ အဓိက အေျခခံက်င့္စဥ္မွာ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ (မဇၥ်ိမပဋိပဒါ) ျဖစ္သည္။ ထိုအေျခခံက်င့္စဥ္ကို ဘုရားရွင္သည္ ဗာရာဏသီျပည္ မိဂဒါဝုန္၌ ေဟာၾကားသည့္ ပထမဦးဆံုး တရားေတာ္တြင္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ထိုလမ္းစဥ္သည္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားကိုလည္း လိုက္စားမႈ မျပဳ။ ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း ႏွိပ္စက္ ၫွင္းပန္းမႈ မျပဳရသည့္ အခ်က္ရွစ္ခ်က္ ပါဝင္ေသာ လမ္းစဥ္ ျဖစ္သည္။

ထိုလမ္းစဥ္ကို ေလာက သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္သာ အေလးထား၍ ေဟာၾကားထားေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ဘဝအတြက္လည္း ဆြဲယူ အသံုးျပဳႏိုင္သည္။


အလယ္အလတ္ဟူေသာ စကားလံုးကို မွ်တမႈ၊ အစြန္းမေရာက္မႈ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ဘဝအတြက္ အသံုးျပဳပါက အရာရာတြင္ အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ေစဘဲ သင့္တင့္မွ်တ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ျပဳမူေနထိုင္သြားႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ အေပ်ာ္အပါး စသည္မ်ားကို လူ႔သဘာဝအရ မကင္းႏိုင္သျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီး၏။ အလယ္အလတ္ မွ်တဖို႔ အေရးႀကီး၏။ မွ်တစြာ သံုးေဆာင္ခံစားလွ်င္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ သုခကို ရႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။

မဇၥ်ိမပဋိပဒါ က်င့္ရွစ္ျဖာ (အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္)

ဘုရားရွင္ေဟာၾကားထားသည့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္မွာ -
- သမၼာဝါစာ
- သမၼာကမၼႏၲ
- သမၼာအာဇီဝ
- သမၼာဝါယာမ
- သမၼာသတိ
- သမၼာသမာဓိ
- သမၼာသကၤပၸ
- သမၼာဒိ႒ိ ဆိုသည့္ အခ်က္ရွစ္ခ်က္ ပါသည့္ လမ္းစဥ္ ျဖစ္သည္။
ထိုရွစ္ပါးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္က သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုသည့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ အေျခခံ အဓိကအခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။
ဘုရားရွင္သည္ အဓိကအခ်က္သံုးခ်က္ကိုပင္ အေျခခံ၍ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ ကာလပတ္လံုး တရားေဒသနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဒသအသီးသီးတြင္ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမ်ား၏ စိတ္အေျခအေနကို ၾကည့္၍ ေဟာၾကားခဲ့၏။
အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္တြင္ အခ်က္ရွစ္ခ်က္သာ ပါဝင္ေသာ္လည္း ထိုရွစ္ခ်က္၏ အနက္အဓိပၸာယ္ကို အေသးစိတ္ ေလ့လာၾကည့္က မည္မွ်က်ယ္ဝန္းေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပပါအတိုင္း ေတြ႕ႏိုင္သည္။

သမၼာဝါစာ
သမၼာဝါစာ (ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္ေသာ စကား) ဆိုသည္မွာ -

(၁) မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကုိ မေျပာဆိုဘဲ မွန္ကန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း။

(၂) တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အထင္အျမင္လြဲေအာင္၊ ခင္မင္မႈပ်က္ျပားေအာင္၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ေအာင္ အတို႔အေထာင္ ကုန္းေခ်ာစကားကို မေျပာဆိုဘဲ အခ်င္းခ်င္း အဆင္ေျပေအာင္၊ ခင္မင္မႈတိုးပြားေအာင္ ေျပာဆိုျခင္း။

(၃) ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာစကား၊ ႐ိုင္းစိုင္းေသာစကား၊ ဆဲေရးတိုင္းထြာေသာစကားမ်ားကို မေျပာဆိုဘဲ ယဥ္ေက်းသိမ္းေမြ႕ေသာစကားကို ေျပာဆိုျခင္း။

(၄) အႏွစ္သာရ မရွိေသာ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားကို မေျပာဆိုဘဲ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔ အက်ိဳးရွိမည့္ စကားကို ေျပာဆိုျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။

သမၼာကမၼႏၲ

သမၼာကမၼႏၲ (ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္ေသာ ျပဳလုပ္မႈ) ဆိုသည္မွာ -

(၁) သူတပါးအသက္ကို မသတ္ဘဲ သတၱဝါမ်ား၏ အသက္ေဘးအႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။

(၂) သူတပါးပိုင္ ပစၥည္းဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း၊ ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ မတရား သိမ္းပိုက္ျခင္း စသည္တို႔ကို မျပဳလုပ္ဘဲ သူတပါး၏ စည္းစိမ္အိုးအိမ္ကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း။

(၃) လင္ရွိမယား၊ မယားရွိလင္၊ အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ားႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံမႈ မျပဳ။ သူတပါး၏ သားပ်ိဳ သမီးပ်ိဳမ်ားကို အတည္တက် လက္ထပ္ေပါင္းသင္းလိုစိတ္ မရွိဘဲ အေပ်ာ္သက္သက္ျဖင့္ လိင္ဆက္ဆံမႈ မျပဳဘဲ မိမိ၏ ဇနီးမယား လင္ေယာက္်ားႏွင့္ သစၥာရွိရွိ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။

သမၼာအာဇီဝ

သမၼာအာဇီဝ (ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္သည့္ အသက္ေမြးမႈ) ဆိုသည္မွာ -

အဆိပ္၊ လက္နက္၊ ေသအရက္၊ မူးယစ္ေဆးဝါး၊ ငါး တိရစၧာန္အသားတို႔ကို ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားျခင္း၊ လူကို ေရာင္းကုန္အျဖစ္ သတ္မွတ္၍ စီးပြားရွာျခင္းတို႔ မလုပ္ဘဲ သူတပါးတို႔ကို မထိခိုက္ေစမည့္ စီးပြားေရးျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း ျဖစ္သည္။

အထက္ပါ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ သံုးပါးသည္ အက်င့္သီလႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ လမ္းစဥ္မ်ား ျဖစ္သည္။

ထိုလမ္းစဥ္သံုးပါးကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ သူ႔အသက္ မသတ္ရ၊ သူ႔ဥစၥာ မခိုးရ၊ သူတပါး သားမယားႏွင့္ လိင္ေဖာက္ျပန္မႈ မျပဳရ၊ လိမ္ညာ မေျပာရ၊ ေသအရက္ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား ေသာက္စားမႈ မျပဳရ ဆိုသည့္ ငါးပါးသီလတြင္ ပါသည့္ အခ်က္မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။

ထိုအက်င့္သီလႏွင့္ဆိုင္သည့္ က်င့္ဝတ္မ်ားကို လူတိုင္း အတိအက် လိုက္နာက်င့္သံုးလွ်င္ပင္ လူတိုင္း ေဘးရန္ကင္းကြာ စိတ္ခ်မ္းသာ၍ ေလာကကို သာယာ ခ်မ္းေျမ့မႈျဖင့္ အလွဆင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သမၼာဝါယာမ

သမၼာဝါယာမ (မွန္ကန္သည့္ အားထုတ္မႈ) ဆိုသည္မွာ -

(၁) မေကာင္းသည့္အမႈမ်ား (သူတပါး၏ အသက္ကို သတ္မႈ၊ သူတပါးပစၥည္းဥစၥာ ခိုးယူ ဖ်က္ဆီးမႈ၊ သူတပါး ဇနီးမယား လင္ေယာက္်ားႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံမႈ၊ သူတပါး သားပ်ိဳ သမီးပ်ိဳမ်ားကို ဖ်က္ဆီးမႈ၊ မမွန္မကန္ ေျပာဆိုမႈ၊ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲေအာင္ ေျပာဆိုမႈ၊ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းသည့္ စကားကို ေျပာဆိုမႈ၊ အက်ိဳးမရွိ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားကို ေျပာဆိုမႈ၊ သူတပါး တရားသျဖင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေနသည္ကို မၾကားလို မျမင္လိုမႈ၊ သူတပါး၏ ဘဝစည္းစိမ္ကို ဖ်က္ဆီးလိုစိတ္ရွိမႈ)ကို မျပဳလုပ္ မေျပာဆို မၾကံစည္မိေအာင္ အားထုတ္ျခင္း။

(၂) ထိုမေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္မိခဲ့ေသာ္လည္း အမွားကို ျပဳျပင္ရန္ သင္ခန္းစာယူ႐ုံမွ်ေလာက္ မဟုတ္ဘဲ ျပန္လွန္ေတြးေတာ ပူပန္မေနမိေစရန္ အားထုတ္ျခင္း။

(၃) ေကာင္းသည့္အမႈမ်ား (ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမႈ၊ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမႈ၊ မိမိထက္ အသက္ ဂုဏ္သိကၡာႀကီးသူတို႔ကို ႐ိုေသေလးစားမႈ၊ သူတပါးတို႔အား ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ မိမိေကာင္းမႈျပဳသည္ကို သူတပါးတို႔အား ေျပာၾကား၍ ဝမ္းသာအတုယူေစမႈ၊ သူတပါးတို႔ ေကာင္းမႈျပဳသည္ကို ဝမ္းသာအတုယူမႈ၊ တရားေပစာ နာၾကား ဖတ္႐ႈ၍ ဗဟုသုတ ရယူ ျပဳမူက်င့္ၾကံမႈ၊ မိမိသိၿပီးသား တရားမ်ားကို သူတပါးတို႔အား ေျပာၾကား၍ သိေစ က်င့္ၾကံေစမႈ၊ မိမိ၏ အယူအဆ သံသယတို႔ကို စာေပေလ့လာျခင္း ေမးျမန္းျခင္းျဖင့္ မွန္ကန္ေစမႈ) ကို ျပဳလုပ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း။

(၄) ျပဳလုပ္ၿပီးေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကို သတိရ၍ ေနာက္ထပ္တဖန္ ျပဳလုပ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း တို႔ ျဖစ္သည္။

သမၼာသတိ

သမၼာသတိ (မွန္ေသာ အမွတ္သတိရွိမႈ) ဆိုသည္မွာ -

မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း၌ ျဖစ္ပ်က္လႈပ္ရွားေနမႈ၊ အေကာင္းအဆိုး စသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားမႈ၊ စိတ္၏ ျဖစ္ပ်က္လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန၊ ျမင္မႈၾကားမႈ စသည့္ သဘာဝ အေျခအေနမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္႐ႈ သတိျပဳေနျခင္း ျဖစ္သည္။

သမၼာသမာဓိ

သမၼာသမာဓိ (မွန္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈ) ဆိုသည္မွာ -

သမထ ဝိပႆနာတရားကို ႐ႈမွတ္ အားထုတ္သည့္အခါ ႐ႈမွတ္သည့္ တရားအေပၚတြင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ စိတ္တည္ၿငိမ္ေနသည့္အခါ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ၾကံစည္မႈ၊ သူတပါးကို ထိခိုက္နစ္နာေစမည့္ ေတြးၾကံမႈ၊ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ထိုင္းမိႈင္းေလးလံမႈ၊ စိတ္မၿငိမ္မသက္ လႈပ္ရွားမႈ၊ ယံုမွားေတြးေတာမႈမ်ား စိတ္ထဲတြင္ မရွိေတာ့ဘဲ စိတ္သည္ ၾကည္လင္ေနသည္။

စိတ္ၾကည္လင္ရာမွ အဆင့္ဆင့္ တက္ၿပီး ဝမ္းသာမႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမ်ား ျဖစ္လာသည္။

စိတ္တည္ၿငိမ္ အားေကာင္းလာသည့္အခါ စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ခ်မ္းသာဆင္းရဲဆိုသည့္ သေဘာတရားမ်ားကို ခံစားမႈ မရွိေတာ့ဘဲ ႐ႈမွတ္သည့္ အာ႐ုံအေပၚတြင္သာ စိတ္သည္ အသိတရားေလးႏွင့္ တည္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။

အထက္ပါ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ သံုးခုသည္ ေလာကုတၱရာေရးရာပိုင္းတြင္ သမာဓိဆိုသည့္ အပိုင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုလမ္းစဥ္မ်ားကို ေန႔စဥ္ဘဝ လူ႔ေလာကနယ္ပယ္တြင္လည္း အသံုးခ်၍ ရႏိုင္ပါသည္။

မိမိ၏ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ မိမိဘာလုပ္ေနသည္ကို သိေနရမည္။

မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔အတြက္ ေကာင္းတာ လုပ္ေနတာလား၊ မေကာင္းတာ လုပ္ေနတာလား ဆိုသည္ကို သိေနရသလို အက်ိဳးရွိ,မရွိကိုလည္း သတိျပဳမိဖို႔ လိုသည္။

မိမိ၏ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ အျပဳအမူ အၾကံအစည္မ်ားကို သတိႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္၍ အျပစ္မရွိ ေကာင္းမည့္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမည့္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရပါမည္။

ဤသို႔ ျပဳလုပ္လွ်င္ အရာရာတြင္ အမွားနည္း၍ မိမိအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈ ရသကဲ့သို႔ အျခားသူမ်ားကိုလည္း ထိခိုက္နစ္နာေစမည္ မဟုတ္သျဖင့္ သာယာခ်မ္းေျမ့သည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္။

ေလာဘျဖစ္စရာ ေဒါသျဖစ္စရာ စသည့္ မေကာင္းေသာ အာ႐ုံမ်ားကို အမွတ္ရေနျခင္းမ်ိဳး (မိစၧာသတိ) မျဖစ္ေစဘဲ မိမိျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ သူတပါးအက်ိဳး သည္ပိုး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္မ်ားကို သတိရေနလွ်င္လည္း သမၼာသတိ ျဖစ္ေနပါသည္။

မိမိေျပာဆို ျပဳလုပ္သည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ တည္ၾကည္မႈ ခိုင္မာမႈ ရွိရပါမည္။ ခုတမ်ိဳး ေတာ္ၾကာတမ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ၍ သစၥာမရွိ ကတိမတည္သည့္ အျဖစ္ကို မေရာက္ေစရပါ။

ထို႔ျပင္ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္စပ္စပ္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္အျဖစ္မ်ိဳး မေရာက္ေစဘဲ အက်ိဳးရွိမည့္ အလုပ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမည္။

ဤေနရာတြင္ မိမိ၏ ကိုယ္က်ိဳးကိုသာ ၾကည့္ၿပီး တရားေသာနည္းျဖင့္ အသက္ေမြး ရွင္သန္ေနသည့္သူမ်ားကို ထိခိုက္နစ္နာေစမည့္အလုပ္၊ မိမိႏွင့္သူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔အတြက္ အက်ိဳးမရွိ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားကို စြဲလမ္းလုပ္ေဆာင္ေနျခင္းမ်ိဳး (မိစၧာသမာဓိ) မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္မည္ဆိုလွ်င္ ေကာင္းေသာ တည္ၾကည္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါမည္။

သမၼာသကၤပၸ

သမၼာသကၤပၸ (မွန္ေသာ ၾကံစည္မႈ) ဆိုသည္မွာ -

႐ႈမွတ္ေနသည့္ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ုံအေပၚကို အမွတ္သတိေလး ကပ္ေရာက္ေနေစရန္ တြန္းတင္ေပးေနသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။

ထို႔အျပင္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားကို သံုးေဆာင္ ခံစားဖို႔ မစဥ္းစား၊ သူတပါး၏ စည္းစိမ္ဥစၥာကို ပ်က္စီးေအာင္ မည္သို႔ လုပ္ရမည္ကိုလည္း မေတြးေတာ၊ သူတပါးကို ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ ၾကံေဆာင္ျခင္းလည္း မျပဳဘဲ မိမိေအာက္ အစစ အရာရာ နိမ့္က်သူမ်ား ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားကို မည္သို႔ ကူညီေထာက္ပံ့ရမည္နည္းဟု မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတို႔အတြက္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ခ်မ္းသာေအာင္ စိတ္ကူး ၾကံေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သမၼာဒိ႒ိ

သမၼာဒိ႒ိ (မွန္ေသာ အျမင္) ဆိုသည္မွာ -

႐ုပ္တရား နာမ္တရားမ်ား၏ သေဘာ သဘာဝႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္ အဆက္အစပ္တို႔ကို ကိုယ္ေတြ႕ မွန္ကန္စြာ သိနားလည္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ သိနားလည္သည့္အခါ အရာရာတြင္ တပ္မက္ျခင္း ကင္း၍ ဆင္းရဲျခင္းမွလည္း အၿပီး လြတ္ေျမာက္ပါေတာ့သည္။

ေန႔စဥ္ဘဝ၌လည္း မည္သည့္ကိစၥမ်ိဳးတြင္မဆို ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း မသိနားမလည္ျခင္း ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းမ်ားကို အေျခခံ၍ မွားယြင္း ဘက္လိုက္မႈ မရွိဘဲ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ မွန္ကန္စြာ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ က်င့္သံုးႏိုင္ရပါမည္။

အရာရာတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ ခြင့္လႊတ္နားလည္မႈ၊ သည္းခံမႈမ်ားႏွင့္ ႐ႈျမင္ႏိုင္လွ်င္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အထင္အျမင္လြဲျခင္း၊ အျပစ္တင္ျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္း၊ ျပန္လွန္ပုတ္ခတ္ျခင္း၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ျခင္းမ်ား ျဖစ္မလာႏိုင္သည့္အတြက္ လူတိုင္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းေဝး၍ ခ်မ္းသာသုခကို အျပည့္အဝ ရရွိႏိုင္ပါမည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ (ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ အေျခခံ အဓိကက်င့္စဥ္)ကို မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း နားလည္ေအာင္ အေသအခ်ာ ေလ့လာ၍ အတိအက် လိုက္နာက်င့္သံုး၊ အျခားသူမ်ားကိုလည္း လိုက္နာက်င့္သံုးေစရန္ ေျပာျပတိုက္တြန္းေပးျခင္းျဖင့္ ေလာက သံသရာ ႏွစ္ျဖာေသာဌာနတို႔၌ ေအးၿငိမ္းမႈကို ရယူႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳရပါေတာ့သည္။ ။


အရွင္ပညာသီဟ (ေလာကခ်မ္းသာစာေစာင္)

ဘဝဆုိတာ

ဘဝဆုိတာ စာအုပ္တစ္အုပ္လုိပါပဲ ....

တခ်ိဳ႕အခန္းေတြက ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ ...
တခ်ိဳ႕အခန္းေတြက်ျပန္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူစရာ ...
အခန္းတခ်ိဳ႕မွာ သည္းထိတ္ရင္ဖုိ ...
ဒါေပမယ့္ ....
လွန္မဖတ္ခဲ့ဘူဆုိရင္ေတာ့ ေရွ႕အခန္းမွာ သင့္အတြက္ ဘာရွိေနတယ္ဆုိတာ
သိခြင့္ရွိလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး ....။

သံေဝဂၾသဝါဒကထာ လကၤာမ်ား

• ဆိုးပင္ပ်ိဳးက၊ ဆိုးက်ိဳးရ၊ ေလာကဓမၼတာ။
• ပူ႐ုပ္ျဖစ္လာ၊ ေအး႐ုပ္မွာ၊ ေသခ်ာ ပ်က္ေပသည္။
• ေအး႐ုပ္ျဖစ္လာ၊ ပူ႐ုပ္မွာ၊ ေသခ်ာ ပ်က္ေပသည္။
• မီးေတာက္ေသရာ၊ မီးေရာင္ဝါ၊ မကြာ ပ်က္စီး၏။
• ထို႔တူမျခား၊ ႐ုပ္ပ်က္ျငား၊ ဓာတ္သား နာမ္ပ်က္၏။
• ‘ဇရာ’‘ဗ်ာဓိ’၊ ‘ေဘာ’‘ဉာတိ’၊ ပါရိဇုည ေလး။ (ပါရိဇုည = ပ်က္စီးျခင္း)
• ႏုနယ္႐ုပ္ဆင္း၊ ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းကား၊ အိုျခင္းေနာက္ဆံုး ရွိေခ်။
• ခႏၶကိုယ္ဆိုး၊ ဤ႐ုပ္မ်ိဳးကား၊ တိုး၍ မပ်ိဳ၊ အိုသာ အိုခဲ့။
• ေရာဂါကင္းရွင္း၊ က်န္းမာျခင္းကား၊ နာျခင္းေနာက္ဆံုး ရွိေခ်၏။
• ဝိညာဥ္တင္းလင္း၊ သက္ရွင္ျခင္းကား၊ ေသမင္းေနာက္ဆံုး ရွိေခ်၏။
• ပုခက္ႏွင့္ေပ၊ ေဝးေလေလ၊ နီးေလ သခ်ႋဳင္းေပတကား။

ခ်မ္းသာနူိင္ပါေစ

အုိျခင္းရွိရာ ဤခႏၶာ အုိတာမလြန္နူိင္။
နာျခင္းရွိရာ ဤခႏၶာ နာတာမလြန္နူိင္။
ေသျခင္းရွိရာ ဤခႏၶာ ေသတာမလြန္နူိင္။
အုိနာေသရာ လြတ္ေအာင္မွာ ပြားၾကမဂၢင္နူိင္။
မဂၢင္ပြားမွ လြန္နူိင္ၾက ဘ၀ခ်မ္းသာနူိင္။
Posted by ဦးေကာ (ေရႊေစတီ)

သတိရွိ၍သိရမည့္အရာေလးမ်ဳိး

လႈပ္ရွာမူရာ ျဖစ္တုိင္းမွာ မွန္စြာသတိရွိ၍ သိရမည္။
ၾကံစည္ေတြးရာ ၾကံတုိင္းမွာ မွန္စြာသတိရွိ၍ သိရမည္။
ေကာင္းဆုိလတ္ပါ ခံစာတာ မွန္စြာသတိရွိ၍ သိရမည္။
သေဘာမႈရာ ျဖစ္တုိင္းမွာ မွန္စြာသတိရွိ၍ သိရမည္။

ကိုယ့္ကိစၥပဲကိုယ္လုပ္

လားတစ္ေကာင္ ဟာ စားက်က္ခင္းမွာ ျမက္စားေနတုန္း ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ က ကိုက္စားဖို႕ လာတာကို ျမင္ေတြ႕လိုက္တယ္. . . ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ေျခေထာက္ နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္တယ္. . .

၀ံပုေလြက အနီးကို ေရာက္လာၿပီးေနာက္ "ဘာေၾကာင့္ သင့္ေျခေထာက္မွာ ဒဏ္ရာ ရရွိေနသလဲလို႕ ေမးတာေပါ့. . လားက ျခံစည္းရိုးတစ္ခုကို ခုန္တုန္း က ဆူးစူးတာပါ. . .ၿပီးေတာ့ အၾကံေပးလိုက္တယ္. . . သူ႕ကို မစားမီ ဒီဆူးကို ႏႈတ္ေပးဖို႕ပါ. . . ဒါမွ ၀ံပုေလြစားတဲ့ အခါမွာ လည္ေခ်ာင္း မွာ ဆူး မစူးႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့. . "

ငနဲ႕ က လွည့္ကြက္ထဲ ၀င္လာပါေရာ. . ဒါနဲ႕ လားရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္တယ္. . . .၀ံပုေလြက သူ႕ေျခေထာက္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ရႈေနတုန္း လားက ၀ံပုေလြရဲ႕ ပါးစပ္ကို ကန္ေက်ာက္လိုက္လို႕ သြားေတြ က်ိဳးကုန္တယ္. . .

ဒီေတာ့မွ ၀ံပုေလြက ၀မ္းနည္းစြာ ေရရြတ္လိုက္တယ္. . .



"ငါ့အျပစ္နဲ႕ ငါ ခံလိုက္ရတာပဲ. . ငါ့အေဖ က သားေကာင္ေတြကို ဖမ္းယူစားေသာက္ဖို႕ သင္ေပးခဲ့တယ္. . . အေဖရဲ႕ ညႊန္ၾကားမႈမွာ ငါဟာ မဆီမဆိုင္တာကို လုပ္ဖို႕ဆိုတာ မပါဘူး . . . " တဲ့

(ကိုယ္နဲ႕ မသက္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥမွာ ၀င္ေရာယွက္ရင္ ဒုကၡ ေတြ႕ၾကံဳတတ္တယ္. . )
        ဖက္ဖူးတဲ့ပံုၿပင္ေလးမို႕ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္

၀ါေခါင္လျပည့္ေန ့ ( ေမတၱာအခါေတာ္ေန ့ )

၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ကို ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔လို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က သတ္မွတ္ၾကပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္ တစ္ႏွစ္တြင္သုံးလ ဝါဆိုေတာ္မူၾကသည္။ “ဝါဆိုသည္“ ဟုဆိုရာ၌ အေၾကာင္းၾကီးငယ္မရွိဘဲ မိမိတို ့သီတင္းသုံးရာအရပ္မွထြက္ခြါၾကြသြားျခင္းမျပဳ

သည္ကိုဆိုသည္။ ထိုသုံးလကာလသည္ပင္“ဝါတြင္း“ မည္ေပသည္။ ပရိယတ္ႏွင့္ပဋိပတ္ သာသနာတို ့အလို႔ငွါ အျပည့္အ၀ အားထုတ္ၾကိဳးကုတ္ခြင့္

ရၾကသည့္ အခါသမယလည္းျဖစ္သည္။ ဝါေခါင္လသည္ ဝါတြင္းသုံးလ၏ အလယ္ေခါင္က်ေသာလျဖစ္သည္။ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔သည္ ဝါေခါင္လျပည့္ေန ့ျဖစ္သည္။လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ေျခာက္ရာနီးပါးခန္႔က ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သာ၀တၳိၿမဳိ႕ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံးေတာ္မူစဥ္ ရဟန္းေတာ္ငါးရာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေမတၱသုတ္ေတာ္ကိုေဟာေတာ္

မူခဲ့ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ေမတၱသုတ္စတင္ေပၚေပါက္ရာေန႔ျဖစ္္ေသာ ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔လို႔  သတ္မွတ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။အခါတစ္ပါး၌ ရဟန္းငါးရာတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ကမၼဌာန္းေတာင္း၍ ဟိမဝႏၱာႏွင့္ တစ္စပ္တည္း တည္ရွိေသာ ေတာအုပ္တစ္ခုတြင္ တရား အားထုတ္၍ ေနၾကေလရာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ သီလ သမာဓိ ပညာဂုဏ္တို႔ေၾကာင့္ နတ္တို႔သည္ သစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္ မေနႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ေျမျပင္၌ ဆင္းသက္၍ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေနၾကရေသာေၾကာင့္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ညဥ့္အခါတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေရာဂါအႏၱရာယ္ ထူေျပာေအာင္ သမာဓိမရေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖန္တီးၾကေလရာ ရဟန္းငါးရာတို႔လည္း ဤအရပ္သည္ ပဋိရူပေဒသ မဟုတ္ဟု တိုင္ပင္ၾကၿပီး ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားေရာက္ကာ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရာမွ ျမတ္စြာဘုရားက ကိုယ္ခံအျဖစ္ ေမတၱသုတ္ ေဒသနာေတာ္ကို ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူလိုက္ရာ ေမတၱသုတ္ တန္ခိုးေၾကာင့္ နတ္မ်ားက မေျခာက္လွန္႔ေတာ့သည့္အျပင္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး အၾကည္ညိဳတိုးၿပီး ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္မ်ားျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီၾကေသာေၾကာင့္ ရဟန္းငါးရာတို႔သည္ တစ္ဝါတြင္းျဖင့္ အားလံုး ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ဤ ေမတၱသုတ္ေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာေရး နယ္ပယ္တြင္ အလြန္ ေခတ္စား လူသိမ်ားေသာ သုတ္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမတၱသုတ္၏ သရုပ္ကို ထုတ္ႏုတ္ၿပီး ေလ့လာသူ က်င့္ႀကံသူကား နည္းပါးသေယာင္ရွိ၏ဟု ယူဆေပသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေမတၱာပို႔ျခင္းကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ျပဳၾကေသာ္လည္း ေမတၱသုတ္ကို အနက္ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ တကြ အေသးစိတ္ ၾကည့္ရႈ သံုးသပ္ရန္ကား ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကေလရာ “ လယ္ထြန္သြား ႏြားေမ့ “ ဟူသကဲ့သို႔ ဆိုဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေမတၱာဘာဝနာကို ပြားမ်ားသူတို႔သည္ ေမတၱသုတ္ကို စနစ္တက် ေလ့လာ၍ ထို သုတ္ေတာ္က ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား ျဖည့္ဆည္းဖို႔ လိုအပ္လွေပသည္။

ေမတၱသုတ္ေတာ္တြင္ ေမတၱာဘာဝနာ ပြားသူတို႔ လိုက္နာရမည့္ ေမတၱာမူ ၁၅-ခ်က္သည္ အလြန္ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုး က်င့္ႀကံဖြယ္ေကာင္းသည့္အျပင္ စနစ္တက် ေမတၱာပို႔သနည္းမ်ား၊ ေမတၱာပို႔သူ၏ စိတ္ထားပံုထားနည္း၊ ေမတၱာဘာဝနာ၏ အပိုင္းအျခား၊ ေမတၱာပြားသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ေမတၱာေၾကာင့္ စ်ာန္ရႏိုင္ပံု၊ ထိုစ်ာန္တြင္ ယစ္မူးမေနဘဲ ထိုစ်ာန္ကို အေျခခံထား၍ ဝိပႆနာတရားျဖင့္ မဂ္ေပါက္ဖိုလ္ဝင္ က်င့္စဥ္မ်ားကို အတိုဆံုး အက်ဥ္းဆံုး အလြယ္ဆံုး နည္းမ်ားျဖင့္ လမ္းညႊန္ေတာ္မူထားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုစဥ္က ရဟန္းေတာ္ ငါးရာတို႔သည္ ဤေမတၱာသုတ္၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ေမတၱာကို အေျခခံ၍ ဝိပႆနာၪာဏ္စဥ္ျဖင့္ နိဗၺာန္သို႔ စံဝင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလရာ ဤမွ် တန္ဖိုးႀကီးမားလွေသာ သုတ္ေတာ္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားေနၾကပါသနည္း၊ ဗုဒၶဘာသာေရးနယ္ပယ္တြင္ “ ကရဏိယာ “ ဟူေသာ ေမတၱသုတ္သံသည္ အစဥ္ထာဝရ ပဲ့တင္ဟည္းေနသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း သံုးစြဲသူတို႔၏ စနစ္မက်မႈေၾကာင့္ ယေန႔ “ ကရဏိယာ “ သည္ တန္ဖိုးရွိသင့္သေလာက္ မရွိျဖစ္ေနသည္မွာ ေမတၱသုတ္ႏွင့္ မကင္းေသာ ရဟန္းရွင္လူတို္င္း၏ တာဝန္ ျဖစ္ေလသည္။

ေမတၱာဆိုတာ

ေမတၱာကို အဘိဓမၼာက အေဒါသ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမတၱာတရားကို ဒီကေန႔ လူအမ်ားစု နားလည္ေနၾကတာက ခ်စ္ျခင္းလို႔ နားလည္ေနၾကတာပါ။တကယ္စင္စစ္ေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတ႔ဲ စကားထက္ ေဒါသကင္းတယ္ဆိုတဲ႔ စကားက ပိုၿပီးေတာ့ မွန္ပါတယ္။

 ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ဘယ္သူ႔ကိုယ္မွ မမုန္းဘူး၊ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ စိတ္မဆိုးဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုယ္မွ မမုန္း

တီးေအာင္ အမ်က္မထြက္ေအာင္ စိတ္ကိုထိန္းသိမ္းေလ့က်င့္တာကို ေမတၱာဘာ၀နာ။

ေဒါသကင္းသြားေအာင္ ကင္းမသြားခဲ့ရင္ေတာင္မွ ေဒါသကိုထိန္းထားႏုိင္ေအာင္ ေသာင္းက်န္ေနတဲ႔ေဒါသကိုႏွိပ္ကြပ္

ႏုိင္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏုိင္ၾကလို႔ရွိရင္ လူသားတိုင္းရဲ႕ နွလုံးသားတိုင္းဟာ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ရရွိၾကမွာပါ။

လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႔ ႏွလုံးသားထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတကယ္ရေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုရင္ ပူေလာင္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းအ

ရင္းျဖစ္တဲ႔ ဒီေဒါသကို ထိန္းသိမ္းၾကရမွာ။ ႏွိပ္ကြပ္ၾကရမွာ။ ပိုၿပီးေတာ့ တတ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ အၾကြင္းမဲ႔ ပယ္ႏႈတ္ၾကရမွာပါ။

ေဒါသကို မပယ္ႏႈတ္ႏုိင္တဲ႔ အတြက္ေၾကာင့္ ကာယကံျပစ္မႈ ၀စီကံျပစ္မႈ ကာယကံျပစ္မႈ၀စီကံျပစ္မႈမေရာက္ေတာင္မွ မေနာကံျပစ္မႈေတြ ေရာက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ သတၱ၀ါေတြ ဒုကၡျဖစ္ၾကရတယ္။

ေမတၱာဂုဏ္ရည္(၅)မ်ဳိး
- ေမတၱာစိတ္ဟူသည္
၁. က်ယ္က်ယ္ၿပန္႔ၿပန္႔ထားရွိအပ္ေသာစိတ္၊
၂.အထက္တန္းက်ေသာစိတ္၊
၃.ပုိင္ၿခားကန္႔သတ္ခ်တ္မရွိေသာစိတ္၊
၄.ေဒါသကင္းေသာစိတ္ (၀ါ) ရန္လုိမူကင္းေသာစိတ္၊
၅.ဖ်တ္စီးလိုၿခင္းကင္းေသာစိတ္ၿဖစ္သည္။

ေမတၱာ၏အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ား

စာေပမွာေဖာ္ျပတဲ့ ေမတၱာ၏အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္တယ္…

(၁) ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အိပ္ေပ်ာ္ရတယ္။

(၂) ကိုယ္မွာ ေဖာက္ျပန္မႈမရွိဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အိပ္ရာက ႏိုးရတယ္။

(၃) အိပ္မက္ေကာင္းေတြကိုပဲ ျမင္မက္ႏုိင္ၿပီး ယုတ္ညံ့ရြံ႕မုန္း ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ အိပ္မက္မ်ား မမက္ရဘူး။

(၄) လူအေပါင္းက ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတယ္။

(၅) မျမင္ရတဲ့ နတ္မ်ားကလည္း ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။

(၆) မိဘက သားသမီးကို ေစာင့္ေရွာက္သလို နတ္မ်ားကလည္း ေမတၱာပြားသူကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။

(၇) ေမတၱာဘာ၀နာပြားတဲ့သူကို မီး၊ အဆိပ္၊ လက္နက္ေတြရဲ႕ ေဘးရန္ မက်ေရာက္ဘူး။

(၈) ေမတၱာဘာ၀နာႏွင့္ေနေလ့ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ စိတ္တည္ၾကည္လြယ္ၿပီး  သမာဓိျဖစ္လြယ္တယ္။

(၉) မ်က္ႏွာ အၿမဲပဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိတယ္။

(၁၀) အိပ္ေပ်ာ္သြားသလိုပဲ မေတြမေ၀ မပင္မပန္း ေသလြန္ရတယ္။

(၁၁) နိဗၺာန္ကို မရေသးေသာ္လည္း ယခုလူ႔ဘ၀စုေတၿပီးေနာက္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွႏိုးလာသလိုပဲ  ျဗဟၼာ့ျပည္မွာ ျဖစ္ရတယ္။

ေမတၱာဘာ၀နာပြားၿပီးေနတဲ့သူဟာ အသက္ရွင္ေနဆဲဘ၀မွာ လူခ်စ္တယ္၊ နတ္ခ်စ္တယ္၊ ႀကံတုိင္းေအာင္ၿပီး ေဆာင္တိုင္းေျမာက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းက ဘ၀မွာ ေနဖို႔ေရာ၊ ေသဖို႔ကိုပါ အားကိုးႏိုင္ေလာက္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱာပြားၿပီးေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဟာ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကတစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ ျမင္ရမျမင္ရသတၱ၀ါအားလံုးရဲ႕အက်ဳိးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေနသူလည္းျဖစ္တယ္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္၊ ေအးျမတယ္၊ နတ္မ်ားလည္း အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ၾကပါ။

ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြ ေဘးရန္ကင္းဖို႔၊ အစိုးရဌာနေတြမွာ ကုမၸဏီေတြမွာ ရာထူးရဖို႔၊ အထက္လူႀကီးရဲ႕ခ်စ္ခင္မ်က္ႏွာသာေပးမႈရလာဖို႔ဆိုၿပီး အေဆာင္ေတြလက္ဖြဲ႕ေတြလုပ္ၾကတာထက္ မိမိရဲ႕ေမတၱာဘာ၀နာစြမ္းအားကိုသာ တင္းတင္းရင္းရင္း ၀ီရိယစိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုက္ၾကပါ။ ရန္လည္းလံု၊ လူလည္းခ်စ္၊ နတ္လည္းခ်စ္၊ စိတ္အႀကံလည္း ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္လို႔ ပီယသိဒၶိေအာင္ေနသူလို႔ကို ေဘးက ထင္ရလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီ့ထက္ေကာင္းမြန္တဲ့ ယၾတာလက္ဖြဲ႔မရွိပါဘူး။

 ေမတၱာကမၼ႒ာန္း လက္ေတြ႔႐ႈပြားနည္း

တစ္ဖက္သားကို ခ်မ္းသာေစလိုတဲ့စိတ္ေတြ၊ ေကာင္းစားေစလိုတဲ့စိတ္ေတြ၊ ေဘးရန္ကင္းေစလိုတဲ့စိတ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ ျဖစ္ေစတာကို ေမတၱာဘာ၀နာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီလိုစိတ္ေတြပြားေအာင္ မ်ားေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ ျပဳလုပ္ေနတာကိုေတာ့ ေမတၱာဘာ၀နာပြားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

စိတ္ရဲ႕အေပၚယံပိုင္းကေန ပြားေန႐ုံမွ် မျဖစ္ေစဘဲ မိမိစိတ္ရဲ႕ အတြင္းပိုင္း၊ အနက္႐ႈိင္းဆံုးကေန ေမတၱာပြားရင္ ေမတၱာအင္အား စူးရွထက္ျမက္လာမွာျဖစ္တယ္၊ ႏႈတ္ကေန သာမာန္ရြတ္ဆို႐ုံမွ်နဲ႔ ေမတၱာဘာ၀နာ ပြားတယ္ မမည္ေသးပါဘူး။

ပါဠိ ေ၀ါဟာရအေနနဲ႔ ပြားမ်ားမယ္ဆိုရင္ေတာ့..

“အေ၀ရာ ေဟာႏၲဳ

အဗ်ာပဇၨာ ေဟာႏၲဳ

အနီဃာ ေဟာႏၲဳ

သုခီအတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳလို႔ အႀကိမ္ ရာေထာင္မက ႏွလံုးသြင္း ပြားမ်ားေနရပါမယ္။

ေမတၱာကမၼ႒ာန္း႐ႈပြားမည့္သူဟာ ေမတၱာရဲ႕အင္အား ေမတၱာရဲ႕စြမ္းအင္ကို သံသယမရွိ ယံုၾကည့္ဖို႔က အရင္းခံ ပဓာနက်ပါတယ္။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း ႐ႈပြားရာမွာ ေ၀ါဟာရစကားလံုးရဲ႕အနက္ ေပၚလြင္ထင္ရွားမႈကလည္း အေရးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အတိုဆံုးႏွင့္ အနက္ထိမိၿပီး အဓိပၸာယ္လည္း က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ျမန္မာေ၀ါဟာရကေတာ့ “က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ”လို႔ပဲ သံုးႏႈန္းၿပီး ေမတၱာဘာ၀နာ ပြားႏိုင္ပါတယ္။

ႀကိဳတင္သိထားရမယ့္ အခ်က္ေတြကေတာ့..

၁။ ေမတၱာရဲ႕အင္အားစြမ္းအင္ကို ယံုၾကည္ဖို႔ ႀကိဳတင္ေလ့လာဆည္းပူးထားရမယ့္အျပင္

၂။ ေမတၱာခံယူမယ့္ သက္ေတာ္ထင္ရွားၿပီး မိမိအေပၚ အက်ဳိးေက်းဇူးႀကီးမားတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္၊

ရဟန္းပုဂၢိဳလ္ (၅)ဦးခန္႔ကို ဦးစြာေရြးခ်ယ္ထားၿပီး ျဖစ္ရပါမယ္။

၃။ ေမတၱာကို အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ပို႔လႊတ္တဲ့အခါမွာ မိမိပို႔လႊတ္ရာကို

ေမတၱာလိႈင္းမ်ား ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း ႀကိဳတင္သိထားရမယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေမတၱာဘာ၀နာပြားတာ အေလ့အက်င့္အားေကာင္းသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမတၱာလႈိင္းေတြ မိမိခႏၶာကိုယ္က ျဖာထြက္ၿပီး ပို႔တဲ့ဆီကို ေရာက္တယ္လို႔ ကိုယ္တုိင္ သေဘာက်ႏိုင္ပါတယ္။

၄။ ဒါေပမယ့္ ေမတၱာပြားတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရလိုမႈ လံုးလံုးကို မပါသင့္ပါဘူး။ ေမတၱာခံယူသူအတြက္ ခ်မ္းသာေစလိုတဲ့စိတ္၊ ေကာင္းစားေစလိုတဲ့စိတ္သာ ရွိေနရပါမယ္။

၅။ “ၾသဓိသေမတၱာ” ပုဂၢိဳလ္ရည္ညႊန္းၿပီး ပို႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္ မိမိေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနတယ္လို႔ကို စိတ္ညြတ္ၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္ မ်က္ႏွာသ႑ာန္ကို စိတ္ထဲ ပံုေဖာ္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ရာေထာင္မက ေမတၱာပြားရပါတယ္။

၆။ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းမပြားခင္ ဦးစြာ ဘုရားရွိခိုးတာ သီလခံယူေဆာက္တည္တာ စတဲ့ ပုဗၺကိစၥ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားကိုေတာ့ ေဆာင္ရြက္ၿမဲအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။

၇။ အစပိုင္း ေလ့က်င့္ခါစမွာေတာ့ တစ္ႀကိမ္ကို မိနစ္၃၀စီ သတ္မွတ္ၿပီး အႀကိမ္မ်ားမ်ားကို

ထိုင္တဲ့ ဣရိယာပုထ္ႏွင့္သာ ပြားသင့္ပါတယ္။ ေနရာက်ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သိပ္ကို လြယ္ကူပါတယ္။ ေမတၱာပြားၿပီးေနရတာ သက္သာတယ္၊ ေပါ့ပါးတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္၊ ဒီလိုအေတြ႔အႀကံဳရွိလာတဲ့ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ဟာ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းကို မပြားဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အလိုလိုပဲ စိတ္က ေမတၱာကမၼ႒ာန္း ပြားၿပီးသားျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

၈။ ေလ်ာင္း၊ ထိုင္၊ ရပ္၊ သြားဆိုတဲ့ ဣရိယာပုထ္ ၄မ်ဳိးထဲမွ အလ်ဥ္းသင့္သလို တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပို႔ႏိုင္ ပြားႏိုင္ပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္သာ ထိုင္တဲ့ဣရိယာပုထ္ကို ညႊန္ျပတာပါ။ (တိဌံစရံနိ သိေႏၷာ၀ သယာေနာ- ေမတၱာသုတ္)

၉။ ေသၿပီးသူကို အာ႐ုံျပဳၿပီး ေမတၱာမပြားရဘူး။ ေသၿပီးသူဟာ ေမတၱာအာ႐ုံယူဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တာမို႔ ေသၿပီးသူကို အာ႐ုံျပဳၿပီး ေမတၱာမပြားရပါဘူး။

(အမွ်ေ၀လိုက ေ၀ဖို႔ပဲရွိပါတယ္)

၁၀။ ေရွးဦးစြာ ေမတၱာအာ႐ုံနိမိတ္ယူၿပီး မပြားရတဲ့ပုဂၢိဳလ္၄မ်ဳိးကေတာ့

(၁) မုန္းသူ

(၂) အလြန္ခ်စ္သူ

(၃) မခ်စ္မမုန္းသူႏွင့္

(၄) ရန္သူတို႔ ျဖစ္တယ္။

အေၾကာင္းမွာ- မုန္းေနတဲ့သူ၊ ရန္သူေတြကို ခ်မ္းသာေကာင္းစားေစလိုတဲ့စိတ္ျဖစ္ဖို႔ ခက္တဲ့အျပင္ ဦးစြာ ေမတၱာပို႔မိရင္ ေမတၱာရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ ေဒါသ၊ အာဃာတတို႔သာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီသူ၂ဦးကို ဦးစြာ ေမတၱာမပြားရပါဘူး။

အလြန္ခ်စ္ခင္တဲ့သူ အေပၚမွာလည္း တဏွာေပမစိတ္ ရင့္သန္ႀကီးထြားေနလို႔ ေမတၱာစိတ္ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။

အလယ္အလတ္ မခ်စ္မမုန္းသူရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို လိုလားတဲ့ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ဖို႔လည္း ခက္ခဲျပန္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြကို ဦးစြာ ေမတၱာမပြားရပါဘူး။ ေမတၱာစိတ္အစစ္အမွန္ျဖစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာပဲ သူတို႔ကို ေမတၱာပြားရပါမယ္။

၁၁။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္(ေယာက်္ားက မိန္းမကို၊ မိန္းမက ေယာက်္ားကို) ေမတၱာပြားမယ္ဆိုရင္လည္း ေမတၱာစိတ္မျဖစ္ဘဲ ရာဂစိတ္႐ိုင္းေတြျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အတြက္ သတိျပဳရပါမယ္။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေနႏွင့္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေမတၱာအာ႐ုံထားၿပီး ဘာ၀နာပြားတဲ့အခါ မူမမွန္တဲ့စိတ္႐ုိင္းမ်ား မျဖစ္လာရင္ေတာ့ ေမတၱာပြားႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာကမၼ႒ာန္းစတင္ပြားမ်ားျခင္း(သီးသန္႔က်င့္ျခင္း)

မိမိကိုယ္ကိုပဲ ေမတၱာစတင္ပြားပို႔ရပါမယ္၊ “က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ”လို႔ အႀကိမ္ ရာေထာင္မက မိမိကိုယ္ကို ဦးစြာ ေမတၱာပြားပါ။ မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပြားရတာ အားရေက်နပ္ထားရင္ သူတစ္ပါးကို ေမတၱာပြားရတာ လြယ္ကူပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အရပ္မ်ားကို စိတ္ျဖင့္ လွည့္လည္ရွာေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ထက္သာၿပီး ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူကို မေတြ႔ႏိုင္ဘူးလို႔ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို သက္ေသျပဳၿပီး ေမတၱာပို႔တာဟာ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းမွာ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးမွ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိၿပီး ေမတၱာစတင္မပြားရမည့္ ပုဂၢိဳလ္က လြတ္ကင္းၿပီး မိမိအေပၚ ေက်းဇူးႀကီးမားတဲ့ ဆရာသမား မိဘဘိုးဘြားေတြထဲက (၅)ဦးခန္႔ကို ႀကိဳတင္ေရြးခ်ယ္ထားရမယ္။ မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပို႔ၿပီးေနာက္ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္ကို မိမိအနား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသလို စိတ္၀ယ္မွတ္ၿပီး “က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းပါေစ”လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမတၱာပြားရပါမယ္။

ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအေပၚ ေက်နပ္ၿပီးမွ ေနာက္တစ္ဦးကို ေျပာင္းရမယ္၊ အကယ္၍ ေမတၱာပြားရတာ အခက္အခဲရွိလာရင္ေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုပဲ ေမတၱာျပန္ပြားပါ၊ ၿပီးမွ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ေျပာင္းယူပါ။

တခါတရံ အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ကို ေမတၱာပြားရတာ လြယ္ကူၿပီး မ်က္ႏွာပံုပန္းသ႑ာန္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ျမင္လာတတ္ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာက်ေတာ့ အခက္အခဲရွိေနတာလည္း ႀကံဳရတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ လြယ္ကူတဲ့ ေမတၱာအာ႐ုံခံပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဦးစားေပး ပြားရပါမယ္။

ေမတၱာစိတ္ ညီညႊတ္မွ်တေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ရန္သူ၊ မုန္းတဲ့သူ၊ အလြန္ခ်စ္တဲ့သူေတြကိုလည္း ပြားႏိုင္ပါၿပီ။

မိမိစိတ္ကို မိိမိၾကည္ညိဳဖူးမလားေတာ့မသိဘူး။ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ က်န္းမာပါေစလို႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေမတၱာပို႔ေနရင္ မိမိစိတ္ထဲမွာ တျခားအာ႐ုံေတြ၊ တျခားစိတ္ကူးေတြ ဘာမွေပၚမလာေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေမတၱာခံပုဂၢိဳလ္အေပၚမွာသာ စိတ္က စုၿပံဳစူးစိုက္ နစ္ေနတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လိုခ်င္တပ္မက္တဲ့စိတ္၊ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုး စိတ္အလိုမက်တဲ့စိတ္၊ အိပ္ခ်င္ငိုက္ျမည္း ပ်င္းရိတဲ့စိတ္၊ စိတ္ပူပန္ပ်ံ႕လြင့္တဲ့စိတ္၊ ေၾကာင့္ၾကတဲ့စိတ္ႏွင့္ ရတနာသံုးပါးအေပၚ သို႔ေလာသို႔ေလာ မျပတ္သားတဲ့စိတ္ဆိုတဲ့ တားဆီးပိတ္ပင္တတ္တဲ့ နိ၀ရဏတရားငါးပါး ကင္းကြားေနတတ္တယ္။ ေမတၱာအင္အား ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္လာရင္ ေမတၱာခံပုဂၢိဳလ္နဲ႔ မိမိဟာ ၿပံဳးရႊင္ၾကည္လင္တဲ့သြင္ျပင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုိင္ေနသလိုပဲ စကၠန္႔ပိုင္း မိနစ္ပိုင္းၾကာတဲ့ထိ အသိစိတ္ထဲ စြဲၿမဲသက္၀င္ တည္ေနႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

တျခား ဘာအာ႐ုံခံမွ မရွိဘဲ ေမတၱာခံယူမည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ပကတိ က်န္းမာေစလိုတဲ့စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာ ျပည့္စံုေစလိုတဲ့စိတ္ေတြ အလိုလိုျဖစ္ေနတာဟာ တမင္တကာစိတ္ကူးႀကံဆၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္အဆင့္မ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

၀ီရိယသန္သန္ တိုး၍ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ပြားမ်ားတဲ့ ေယာဂီမ်ားဟာ မိနစ္ပိုင္းမွ နာရီပိုင္းထိ ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ့တဲ့ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ေနႏိုင္လာပါတယ္။ အိပ္ငိုက္တာမဟုတ္ဘူး၊ စိတ္က ၾကည္လင္သန္႔စင္ေနတယ္။

မိမိရည္မွန္းထားတဲ့ အခ်ိန္နာရီးကာလတေလွ်ာက္လံုး ဘာစိတ္မွမရွိဘူး၊ ေမတၱာစိတ္မွ်ပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ေမတၱာစိတ္မွ်ပဲ ရွိေနတာ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ေတာ့ တခါတရံ ငါ့မွာ ဘာစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မလဲလို႔လည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စစ္ေဆးမိရက္သားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို (၀ိတက္)၀င္လာခိုက္ေတာ့ ေမတၱာစိတ္အစဥ္ ခဏပ်က္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျပန္ၿပီး ထူေထာင္ရတာ ဘာမွ မပင္ပန္းဘူး၊ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔မရဘူး။

အဲဒီလို အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီး ေမတၱာစိတ္မွအပ က်န္တဲ့စိတ္ေတြ မျဖစ္ေတာကို သိရလို႔လည္း ေယာဂီသေဘာက်မိတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ မိမိစိတ္ကိုမိမိ လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတဲ့သေဘာကို ေယာဂီကိုယ္တိုင္ သေဘာက်ႏိုင္ပါၿပီ။

လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေမတၱာပြားၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဦးစြာ

- မိမိထုိင္ေနတဲ့ အခန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာအားလံုးကို ေမတၱာပြားရပါမယ္။

- မိမိထိုင္ရာမွ အေရွ႕ကေနၿပီး ေမတၱာ စ ပြားတာ လြယ္ကူပါတယ္။ ဒါကို အထပ္ထပ္ပြားလို႔ ေက်ပြန္ရင္..

- အိမ္၀န္းရဲ႕ အရပ္မ်က္ႏွာအားလံုးကို ေမတၱာပြားရပါမယ္။

- ၿပီးရင္ ရပ္ကြက္ေက်းရြာနယ္နိမိတ္ထိ ေမတၱာပြားရပါမယ္။

- အဲဒီေနာက္ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခ႐ိုင္၊ တိုင္းနယ္၊ ျပည္နယ္၊ ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အထိ အရပ္မ်က္ႏွာအားလံုးကို ေမတၱာပြားရပါမယ္။

- ဆက္ၿပီးေတာ့ ကမၻာကေန အနၲစၾကၤာ၀ဠာထိေအာင္ စိတ္ကို ျမွင့္ျမွင့္ၿပီးေတာ့ ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ၿပီးေတာ့ အရပ္မ်က္ႏွာအားလံုးကို ေမတၱာပြားရမယ္။

- အေလ့အက်င့္ရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အရပ္မ်က္ႏွာေဘာင္ေတြ မရွိေတာ့ဘဲ စက္၀န္းႀကီးအတိုင္း ေမတၱာလိႈင္းမ်ား ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ၿပီး သြားေနတယ္လို

ခံစားရတတ္ပါတယ္။

- အဲဒီအ၀န္းက ရံခါ လင္းေနတယ္၊ ရံခါ ေဖြးေနတယ္လို႔လည္း ထင္ရတတ္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကေန ေမတၱာလိႈင္းမ်ား ပို႔တဲ့ဆီကို အမွန္တကယ္ေရာက္ေနၿပီလို႔လည္း ခံစားရတတ္ပါတယ္။

- အထူးသတိျပဳဖို႔လိုတာကေတာ့ မိမိရဲ႕ေမတၱာေၾကာင့္ ရန္သူငုပ္လွ်ဳိၿပိဳလဲေစရမယ္၊ ရန္သူ ဒုကၡေရာက္ရမယ္၊ ငါ့ေမတၱာစူးရင္ သင္႐ူးၿပီလို႔ မေတြးႀကံရဘူး၊ မရည္ရြယ္ရဘူး၊ ဒီလို စိတ္သေဘာထားႏွင့္ ေမတၱာပို႔ရင္ေတာ့ ေမတၱာမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ေမတၱာရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ ေဒါသအာဃာတေတြ ရန္ၿငိဳးေတြသာ

ျဖစ္ဖြယ္ရွိတယ္။ ပို႔တဲ့သူဆီကို ေမတၱာေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ျပင္ မိမိမွာပဲ ပူေလာင္ပင္ပန္းေစတဲ့ အကုသိုလ္ကိေလသာစိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး ပင္ပမ္းဖြယ္ပဲ

ရွိပါတယ္။ ေမတၱာရဲ႕ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာမႈနဲ႔ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါပဲ။

ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲ၌ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ပြားမ်ားျခင္း

ေမတၱာဘာ၀နာပြားတာ ဦးစြာ မေနာ(စိတ္)ကေန ပြားေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေလ့အက်င့္ရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲကို ေမတၱာေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ ဒီလိုေရာက္လာဖို႔ အေထာက္အကူျဖစ္ႏိုင္ဖို႔နည္းလမ္းကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရင္ မိမိက ဦးစြာ ေမတၱာပို႔ပါ။ တစ္ေနရာရာသြားရင္ ေမတၱာပို႔ၿပီးမွ သြားတဲ့ အေလ့အက်င့္လုပ္ပါ။ အိပ္ရာ၀င္ရင္လည္း အိပ္မေပ်ာ္မခ်င္း ေမတၱာပို႔ေနပါ။ ေမတၱာပို႔ရင္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္ပါေစ၊ ႏိုးလာရင္းလည္း ေမတၱာစိတ္ႏွင့္ပဲ ႏိုးႏိုင္ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးပါ။ စားေသာက္တဲ့အခါလည္း ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္သူမ်ားကို ေမတၱာပြားၿပီးမွစားပါ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သတိရရင္လည္း ေမတၱာအရင္ပြားပါအံုး။

ဒီလိုနဲ႔ အေလ့အက်င့္ အားေကာင္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ မိမိတမင္တကာ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္စရာမလိုဘဲ အလိုလိုပဲ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ထဲ သူ႔အလုိလိုပဲ ေက်းဇူးတင္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္သူကို ေတြ႔ရင္လည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ သနားက႐ုဏာစိတ္ေတြ ရင္ထဲ အလိုလိုပဲ ျဖစ္လာတတ္တယ္။

ေမတၱာရဲ႕ ေက်းဇူးႏွင့္ သာဓကကို ေဖာ္ျပရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ..။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လက္တစ္ဖ်စ္တီးကာလမွ် ေမတၱာစိတ္ကို ပြားမ်ားျဖန္႔ျဖဴးပို႔သ မွီ၀ဲေနတဲ့ ရဟန္းကို စ်ာန္မွ မဆိတ္သုဥ္းေသာရဟန္း၊ ျပည္သူ႔ဆြမ္းကို အက်ဳိးရွိေအာင္ ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ေသာရဟန္းဆိုၿပီး အထူးခ်ီးမြမ္းေတာ္မူပါတယ္။

ထင္ရွားတဲ့သာဓကအေနႏွင့္ေတာ့ ဓမၼစႀကၤာေဒသနာဦးကို မေဟာၾကားခင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးႏွင့္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေမတၱာေတာ္ဟာ အံ့ဖြယ္မွတ္သားစရာပါပဲ။

“ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ထိုပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔၏ စိတ္ထားကို သိျမင္ေတာ္မူေလလွ်င္ အလံုးစံုေသာ သတၱ၀ါတို႔အေပၚ၌ မည္သည့္သတၱ၀ါအတြက္ဟု ရည္မွတ္ပိုင္းျခားမႈ မထားေသာအားျဖင့္ သိမ္းက်ဳံးျဖန္႔လႊမ္းထားႏိုင္ေသာ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္ေတာ္ကို အက်ဥ္းခ်ဳံး ႐ုံးစု၍ သီးသန္႔ပိုင္းျခား သတ္မွတ္ေသာအားျဖင့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔အေပၚ၌သာလွ်င္ ေမတၱာျဖန္႔ပို႔ေတာ္မူ၏။ ဘုရားရွင္ေမတၱာဓာတ္ ထိခုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ထိုပဥၥ၀ဂၢီတို႔သည္ ဘုရားရွင္ႂကြလာေတာ္မူလွ်င္ (သိဒၶတၳလာလွ်င္ ခရီးဦးအႀကိဳမျပဳေတာ့ဘူးဟူေသာ)မိမိတို႔ မူလကတိအတိုင္း မရပ္တည္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ရွိခုိးျခင္း၊ ခရီးဦးႀကိဳဆိုျခင္းစေသာ အမႈကိစၥအားလံုးကို ျပဳမိၾကေလၿပီ” ဒါက ေမတၱာရဲ႕သာဓကပါပဲ။

ေနာက္သာဓကတစ္ခုကလည္း ျမတ္စြာဘုရားဟာ စႀကၤာ၀ဠာအနႏၲတို႔အေပၚ၌ ျဖန္႔လႊမ္းပို႔ႏုိင္တဲ့ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္ကို နာဠာဂီရိဆင္တစ္ေကာင္တည္းအေပၚမွာသာ စုၿပံဳျဖန္႔လႊမ္းေတာ္မူပါတယ္။ နာဠာဂီရိဆင္ဟာ ဘုရားရွင္၏ေမတၱာစိတ္ကို ထိခုိက္ေနၿပီျဖစ္လုိ႔ ေဘးရန္ကင္းစြာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေျခေတာ္အစံုမွာ ခိုလႈံတုပ္၀ပ္ပါေတာ့တယ္။

ေမတၱာကမၼ႒ာန္းအားထုတ္မည့္သူ သတိထားရမည့္ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့.. ေမတၱာစြမ္းအားဟာ ေရွးအခါကသာ စြမ္းတယ္၊ ယခု မစြမ္းေတာ့ဘူးလို႔ မမွတ္ယူရဘူး၊ တရားတို႔မည္သည္ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ၊ အခ်ိန္ကာလ၊ ေနရပ္ေဒသဟူ၍ မရွိေကာင္းပါဘူး။ အရင္လည္း စြမ္းတယ္၊ ခုလည္း စြမ္းတယ္၊ ေနာင္လည္း စြမ္းပါတယ္။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္မွန္သမွ်ဟာ.. တကယ္က်င့္ႀကံရင္ တကယ့္ကိုပဲ အစြမ္းထက္လွပါတယ္။ က်င့္ႀကံအားထုတ္ေနသူေတြ ရွိသေရြ႕လည္း သာသနာဟာ မကြယ္ေပ်ာက္ပါဘူး။ ဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာသိၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္ထားမွ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ျဖစ္မွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေမတၱာပြားမ်ားတဲ့ကံဟာလည္း ဘ၀သံသရာမွာ အလြန္ႀကီးကိုပဲ အက်ဳိးေပးသန္လွပါတယ္

အဲဒါေၾကာင့္ ပူေလာင္းျခင္းေဒါသရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ႔ ေအးျမတဲ႔ေမတၱာေရခ်မ္းကို အားရပါးရ တ၀ႀကီး တစ္သက္တာထာ၀ရ ေသာက္လိုက္ၾကပါစို႔ .....

ဒို႔ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ.....

 

• က႑စံုၿပခန္းဆီမွ

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ

 

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ

သည္ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈ ပင္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေသာ ေလာကဝတ္ကို တန္ဖိုးထားတတ္ၾကသည္။ လူအမ်ားေရွ႕တြင္အမ်က္ထြက္ျခင္း သို႔မဟုတ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈမွ ေပၚေပါက္လာသည္႔ ပိုလြန္းသည္႔ရင္တြင္းခံစားမႈ ေဖာ္ထုတ္ျခင္း ကိုမႏွစ္သက္ၾကပါ။ လူႀကီးသူမ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ရိုေသေလးစာစြာ ဆက္ဆံေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ ပစၥည္းတစ္ခုခုကိုျဖစ္ေစ အရာဝတၳဳ တစ္ခုခုကိုျဖစ္ေစ သက္ႀကီးရြယ္အို (ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးသူ) မ်ား၏ေခါင္းေပၚမွ ျဖတ္ေက်ာ္ ၍ေပးျခင္းကို ရိုင္းစိုင္းသည္ဟုယူဆၾကသည္။ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ ဘိုးဘြား မိဘ ႏွင့္ ဆရာသမားမ်ား ကိုလက္အုပ္မိုး၍ရွိခိုး ကန္ေတာ့ကာအရိုအေသေပးေလ့ ရွိသည္။ ထို႕အျပင္ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာမ်ားေရွ႕တြင္လည္း လက္အုပ္မိုး၍ ယဥ္ေက်းစြာ အရိုအေသေပး ရွိခိုးကန္ေတာ့ေလ့ရွိသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕သည္ ဣုေႃႏၵသိကၡာ ႏွင့္ လူေနမႈစရိုက္တို႕ကိုအထူးသတိျပဳေနထိုင္ၾကသည္။ အရမ္းလည္း အားနာ တတ္ၾကပါတယ္္။ ဥပမာ - ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေယာက္အား ဘာသံုးေဆာင္မလဲဟု ေမးေသာအခါ ဧည့္သည္မွ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရပါတယ္” ဟု အၿမဲလိုလိုပင္ေျဖတတ္ၾကပါတယ္။ ယင္းမွာ မရွိႏိုင္ေသာအရာအား အိမ္ရွင္ထံမွ ေတာင္းဆိုမိျခင္းမွ အလိုေလွ်ာက္ေရွာင္က်ဥ္ႏိုင္ရန္ျဖစ္ပါတယ္။

 

လူသူေရွ႕တြင္ ေဒါသထြက္ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ စိတ္လိုက္မန္ပါလုပ္ျခင္းမ်ားကို မသင့္ေလ်ာ္ဟုယူဆ ၾကပါသည္။ ထို႕အျပင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အလြန္ခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းၿပီး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းကိုလည္း ခင္တြယ္တတ္ၾကပါသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အျခားေသာဗုဒၶဘာသာဝင္တို႕သည္ ခႏၶာကိုယ္၏ ထိပ္ဆံုးပိုင္းျဖစ္ေသာ ဦးေခါင္းကို ကိုင္တြယ္ပုတ္ခတ္ျခင္းေရွာင္က်ဥ္ၾကသည္။ ထို႕အျပင္ ကေလး ငယ္မ်ား၏ဦးေခါင္းကို ပုတ္ခတ္ျခင္းသည္ ကေလးငယ္၏ က်န္းမာေရးကိုထိခိုက္ႏိုင္ေစျခင္းေၾကာင့္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား၏ဦးေခါင္းကို ပုတ္ခတ္ျခင္းမွလည္းေရွာင္က်ဥ္ၾကသည္။ ေျခေထာက္ျဖင့္ညႊန္ျပ ေစျခင္းလည္းမသင့္ေလ်ာ္ပါ။ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္ မ်ား၏ ပရိဝုဏ္ သို႕မဟုတ္ သူတစ္ပါးအိမ္ အတြင္းသို႕ ဝင္ေရာက္ရာတြင္လည္း မိမိတို႕၏ ဖိနပ္၊ ေျခအိပ္စသည္တို႕ကို ခၽြတ္ၿပီးမွဝင္ေရာက္ရန္သင့္ေလ်ာ္သည္။

မိဘဂုဏ္ေက်းဇူး အထူးသိစရာ သံေ၀ဂလကၤာ

ညီေတာ္အာနႏၵာ၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း စာအုပ္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္လိုက္ရသည္႔ မိဘမ်ား ဂုဏ္ေက်းဇူးကို မသိဘဲ တာ၀န္ပ်က္ကြက္သူမ်ားကို သတိသံေ၀ဂ ရေစရန္ ျမတ္စြာဘုရားကိုင္ေတာ္တိုင္ စီမံေပးေတာ္မူ ခဲ႔ေသာ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသံေ၀ ကဗ်ာေလးမွာ-

• သူတို႔ေလးေယာက္ ဖြားေျမာက္လာကတည္းက ငါ ၀မ္းေျမာက္၏။ သူတို႔ တစ္စတစ္စ လူလားေျမာက္လာသည္ကို ငါ ႏွစ္လို၏။ သို႔ပါလ်က္ သူတို႔က မယားႏွင္႔ အလိုတူ အလိုပါျပဳကာ ငါ႔ကို အိမ္မွ ႏွင္ထုတ္ၾက၏။ ၀က္ကို ေခြးေတြ ေဟာင္သကဲ႔သို႔ပင္ ျဖစ္၏။

• မိုက္ရိုင္းယုတ္မာလွေသာ ေျမဖုတ္ဘီလူးတို႔သည္ သားေယာင္ေဆာင္၍ ငါ႔နား ကပ္လာၾက၏။ ေဖေဖ ေဖေဖဟု ပလီပလာ ဆိုလာၾက၏။ ထိုသို႔ ပလီခဲ႔သူတို႔ကပင္ ေသခါနီးေသာ ဖခင္ၾကီးကို ရက္ရက္စက္စက္ စြန္႔ပစ္ၾကကုန္၏။

• ခိုင္းေစ၍ မရႏိုင္ေတာ႔ေသာ ျမင္းအိုၾကီးကို စားခြက္မွ ဆြဲထုတ္ၾကသကဲ႔သုိ႔ သားဆိုးသားမိုက္တို႔ ဖခင္အိုၾကီးမွာလည္း အိမ္မွ ႏွင္ထုတ္ခံထားရသျဖင္႔ အိမ္တကာလည္၍ ေတာင္းစားေနရ၏။

• ငါလက္ထဲက ေတာင္ေ၀ွးသည္ အဘစကား နားမေထာင္ေသာ သားေလးေယာက္ထက္ ျမတ္ပါေသး၏။ ဤေတာင္ေ၀ွးသည္ ႏြားဆိုးတို႔ကိုလည္း ကာကြယ္ေပး၏။ ေခြးဆိုးတို႔ကိုလည္း တာဆီးေပး၏။ ညအခါ ေမွာင္မိုက္ထဲ၀ယ္ သူ႔ကို ေရွ႕ကထား၍ သြားရ၏။ က်င္းေတြ ခ်ဳိင္႔ေတြ ရွိေသာအခါ ေထာက္ရာတည္ရာ ရ၏။ မေတာ္တဆ လဲက်သြားရာမွာလည္း သည္ေတာင္ေ၀ွးကိုပင္ ေထာက္၍ ျပန္ထခဲ႔ရေပသည္။

ဤသို႔ အနက္အဓိပၸာယ္ရိွေသာ ကဗ်ာေလးပုဒ္ကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ စီကံုးေတာ္မူကာ ပုဏၰားအိုၾကီးတစ္ေယာက္အား ႏႈတ္တိုက္ခ်၍ သင္ေပးေတာ္မူရ၏။ အသက္အရြယ္ အိုရသည္႔အထဲတြင္ စားရမဲ႔၊ ေသာက္ရမဲ႔ ျဖစ္ေနသျဖင္႔ ပုဏၰားၾကီးမွာ အသိဥာဏ္ ထိုင္းမိႈင္းေနရွာ၏။ သည္ကဗ်ာေလးပုဒ္ကိုပင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သင္ယူရ၏။ ပုဏၰားအိုၾကီး ႏႈတ္တိုက္ရသည္အထိ ဘုရားရွင္ကလည္း အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ခ်ေပးေတာ္မူရေပသည္။
အမွန္ေတာ႔ ပုဏၰားၾကီးသည္ သူေဌးၾကီးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔၏။ ရွိရွိသမွ် ေငြႏွင္႔ပစၥည္းမ်ားကို သားေလးေယာက္ကို မေသခင္ အေမြေပးမိသျဖင္႔ အတိဒုကၡ ေရာက္ခဲ႔ရ၏။ မယားစကား နားေထာင္၍ သားေလးေယာက္လံုးက သူ႔ကို တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ႏွင္ထုတ္လိုက္၍ အိမ္တကာလည္၍ ေတာင္းစားေနရ၏။ ဤတြင္ ၾကံရာမရရွာေသာ ပုဏၰားၾကီးသည္ ဘုရားရွင္ထံ ေရာက္လာ၍ ကံေကာင္းသြားေပသည္။
ဘုရားရွင္ သင္ေပးလိုက္ေသာ ကဗ်ာလကၤာမ်ားကို ႏႈတ္တိုက္ရေအာင္ သင္ယူကာ ပုဏၰားအိုၾကီးသည္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ႔၏။ သားေလးေယာက္လံုး စံုညီေသာအခါ ဤကဗ်ာ လကၤာေလးမ်ားကို ရြက္ဆို ျပလိုက္ျခင္းျဖင္႔ သားေလးေယာက္လံုး အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ဖခင္ၾကီးကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်း ၾကရေပေတာ႔သည္။
(ဓမၼပဒ အဌကထာ၊ နာဂ၀ဂ္၊ ပုဏၰားအိုၾကီးႏွင္႔ သားမ်ား၀တၱဳ)

မိဘေက်းဇူး ျမင္းမိုရ္ဦးကို အထူးေက်ေအာင္ ဆပ္ၾကပါ…

မိဘတို႔၏ေက်းဇူးတရားကို ယူဇနာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အျမင့္ေဆာင္ေသာ ျမင္းမိုရ္ ေတာင္ႏွင့္ ဥပမာကပ္ ဂုဏ္ႏိႈင္းအပ္လည္း ဤမွ်ျမင့္ဆို ထိုျမင္းမိုရ္မွာ ႏြားခ်ိဳခန္႔သာရွိေတာ့ သည္ဟု ဗုဒၶျမတ္ဘုရား ေဟာၾကားခဲ့၏။ မိဘမ်ားသည္ ျဗဟၼာအလား စိတ္ထားပိုင္ရွင္မ်ား လည္းျဖစ္ၾကသည္။။ ကိုယ္၀န္တည္ရာ ရွိလာေသာအခါ ေရာဂါကင္းပါေစ၊ အဂၤါေျခလက္ ျပည့္စံုပါေစဟု သေႏၶသားအား ေမတၱာပို႔၏။ ေမြးဖြားလာလို႔ ငိုသံၾကားကလည္း ကရုဏာ တရား ျဖစ္ပြားၾက၏။ သားသမီးမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ေျပးလႊား ကစားၾက၍ ထိုထိုအတတ္ မြန္ျမတ္သည့္ပံု ေတြ႔ႀကံဳျပန္ေတာ့ မုဒိတာတရား ျဖစ္ပြားၾက၏။ ကိုယ့္ေျခကိုယ့္လက္ မားမား ရပ္၍ အိမ္ယာခြဲကာ စီးပြားရွာႏိုင္လို႔ မိဘအကူ မယူရဘဲ ေနသည့္အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း သားသမီးတို႔အေပၚ၌ ဥေပကၡာတရား ပြားမ်ားၾကသည့္ မိဘတို႔၏ ေက်းဇူးမွာကား လြန္စြာ မ်ားျပား ႀကီးမားလွပါသည္။


မိဘတို႔၌ ဆပ္လို႔မကုန္ႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ေတာ္မ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ အနႏၲဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား အျဖစ္ အၿမဲဂါရ၀ ရိုေသၾကရမည္ျဖစ္သည္။ မိဘေမတၱာ သီတာေရစင္ပမာ ေအးျမသည္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားသမီးတို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ အဆန္မရွိ အစုန္သာလွ်င္ရွိေသာ ေမတၱာရွင္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး ဖခံုးလက္ႏွစ္သစ္မွ အစျပဳ၍ လူျဖစ္ေအာင္ ေကၽြးေမြးခဲ့ ၾကၿပီးလွ်င္ ငါးအင္ေသာ၀တၱရား မပ်က္ျပားရေအာင္လည္း ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ လူဘံု အလယ္ ဂုဏ္အငယ္ဘို႔ ပညာရည္ႏို႔ ေသာက္စို႔ႏိုင္ရန္လည္း မိဘတု႔ိကပဲ ေဆာင္ရြက္ေပး ခဲ့ၾကသည္။ “ေတာင္းဆိုးပလုံးဆိုးသာ ပစ္ရိုးထံုးစံရွိသည္၊ သားဆိုးသမီးဆိုးကိုေတာ့ ပစ္ရိုး ထံုးစံမရွိ”သည့္မိဘမ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

အနႏၲေက်းဇူးရွင္ ထိုမိခင္ဖခင္တို႔၏ ေက်းဇူးတရားကို ဘယ္ေသာအခါမွ မေမ့အပ္။ အခြင့္သင့္ တိုင္း မိမိတတ္ႏိုင္သမွ် မွန္စြာေက်းဇူးဆပ္ရပါမည္။ မဆပ္ႏိုင္ဘူး ထားလိုက္ဦး၊ ေက်းဇူး မကန္းမိဘို႔ အေရးႀကီးသည္။ ေက်းဇူးကန္းမိလွ်င္ ယခုဘ၀မွာတင္္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ၾကရမည့္ အျပင္ မဂ္ဖိုလ္မွလည္း ဖီလာျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။ မိဘႏွစ္ပါးက သားသမီးဆယ္ကိုးေယာက္ ကို ေကၽြးေမြးထားႏိုင္ေသာ္လည္း သားသမီးဆယ္ကိုးေယာက္က မိဘႏွစ္ပါးကို မေကၽြးေမြးႏိုင္ သည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ေက်းဇူးတရားကို မသိမႈႏွင့္သတိတရား ေမ့ေလ်ာ့ေနမႈေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္သည္။ ေလာက၌ ရခဲလွေသာ သူႏွစ္ဦးသည္ရွိ၏။ ထိုသူတို႔မွာ-
(၁) ေရွးဦးစြာ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာသူႏွင့္
(၂) သူ႔ေက်းဇူးကိုသိၿပီး ျပန္လည္ေက်ေအာင္ဆပ္ႏိုင္ေသာသူတို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ရခဲၿပီးမြန္ျမတ္သည့္သူျဖစ္ေအာင္ မိဘေက်းဇူးကိုသိၿပီး ေက်ႁပြန္ေအာင္ဆပ္ႏိုင္ဘို႔္ သတိတရား မေမ့ေလ်ာ့ဘဲ ရိုေသေလးျမတ္စြာ ေပးဆပ္ၾကရပါမည္။

ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ သားသမီးယုတ္တို႔မွာကား မိဘဆီမွ အေမြရလမ္းမျမင္လွ်င္ ထံပါးနီးရပ္ မကပ္ၾကဘဲ ေရွာင္တတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “မိဘကိုပင္၊ ဥစၥာျမင္မွ၊ ခင္မင္ျမတ္ေလး၊ သားတို႔ ေကၽြး၏၊ သမီးတို႔ေမြး၏၊ ပဲေရြးမရွိ၊ မိဘတို႔အား၊ သမီးသားသည္၊ ထံပါးနီးရပ္၊ မကပ္တုန္လ်င္း၊ ေရွာင္ၾကခြင္း၏။”ဟူ၍ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေရးစပ္ေတာ္မူ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။္။ မိဘတိုု႔၌ ဥစၥာရွိလွ်င္ မေသခင္ကပင္ အေမြခြဲခ်င္ၾကသည့္ သားသမီးမ်ား လည္း ရွိၾကေပသည္။ မိဘတို႔ ေသသြားလို႔ အေမြမညီၾကလွ်င္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမခ်င္း ရံုးတက္ကာ သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္ျပဳ အေမြလုၾကသည္လည္းရွိသည္။ မည္မွ်သံေ၀ဂရစရာ ေကာင္းလိုက္သနည္း။ အေမြယူ မွားေနၾကသည္။ သားသမီးတို႔မည္သည္ မိဘတို႔၏ ေကာင္းမႈ အေမြမ်ားကို ဆက္လက္ခံယူက်င့္သံုးရမည္သာျဖစ္၏။ ဤမွ်တင္မဟုတ္ေသး၊ မိဘတို႔ဂုဏ္ တိုးပြားေရးကို အေလးထားကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ သားသမီးအမ်ိဳး အစား(၃)မ်ဳိးရွိ၏။ ၎တို႔မွာ-
(၁) အတိဇာတ- မိဘထက္သီလ၊ သမာ၊ ပညာစေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူး လြန္ျမတ္ေသာသူ။
(၂) အႏုဇာတ- မိဘႏွင့္ ဂုဏ္ေက်းဇူး တူမွ်ေသာသူ။
(၃) အ၀ဇာတ- မိဘေအာက္ ဂုဏ္ေက်းဇူး နိမ့္ည့ံေသာသူတို႔ ျဖစ္ၾကေပသည္။

မိဘတို႔၏ ေမြးေကၽြးေဟာင္းကို ျပန္လည္ေက်းဇူးဆပ္သည့္လမ္းစဥ္မွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ တိုင္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ေသာ အလြန္ထူးမြန္ျမတ္သည့္ ပါရမီကုသိုလ္ထူးႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မ်ားသည္ ယင္းကုသိုလ္ေတာ္ျမတ္ကို သတိဉာဏ္ကပ္၍ ဘ၀ အသေခ်ၤအနႏၲ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္းဘ၀ ျဖစ္စဥ္ အခါက ဖခင္ေမ်ာက္မင္း မရွိသည့္ေနာက္ စိုးစံအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ခဲ့သည္။ မင္းျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အျဖာျဖာႏွင့္္ ေခ်ာသက္လ်ာမိဖုရားမ်ား ရွိပင္ျငားေသာ္လည္း မိခင္အို မ်က္မျမင္ကိုသာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးရန္ စည္းစိမ္အမ်ား စြန္႔ထားခဲ့၏။ တစ္ေန႔တြင္ မုဆိုး တစ္ေယာက္ ေတာလည္ေရာက္လာၿပီး မိခင္အိုႀကီးကို ပစ္မည္လုပ္ေတာ့ “မိခင္အိုႀကီးအား ခ်မ္းသာထား၍ ကၽြႏ္ုပ္အားသာ သတ္ယူပါ”ဟု အေသခံကာ ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ေလသည္။ သု၀ဏၰ သာမ လုလင္ဘ၀မွာလည္း မ်က္မျမင္မိဘမ်ားကို လုပ္ေကၽြး၍အသက္ေမြးေနစဥ္ ဘုရင္မင္း တရား ေတာလည္သြားရာ သု၀ဏၰသာမအား သမင္ထင္ကာ အျမင္မွား၍ ေလးႏွင့္ပစ္ခြင္း လိုက္သည္တြင္ မိဘလုပ္ေကၽြးသည့္သားျမတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိၾကားမင္းမေနသာေတာ့ဘဲ လူ႔ျပည္ဆင္းကာ ေဆးကုသေပးရန္ မိဘမ်ားလိုရာဆု ေမးသည့္အခါ “သားေရႊအိုး ထမ္းလာတာကို ျမင္လိုပါေၾကာင္း” ဆုေတာင္းလိုက္သျဖင့္ မ်က္မျမင္မိဘမ်ား စကၡဳႏွစ္ကြင္း အလင္းရေစခဲ့သည္မွာလည္း မိဘကိုလုပ္ေကၽြးေသာ အေလာင္းေတာ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

“ျမတ္စြာဘုရား ဘုန္းကံႀကီးမားေပစြတကား”ဟူ၍ အေပၚယံသာ ၾကည္ညိဳကာမေနႏွင့္။ ႀကီးမားေစေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကလည္း ထိုကဲ့သို႔ မိဘေက်းဇူးကိုသိၿပီး လုပ္ေကၽြးခဲ့ ေသာ ဘ၀မ်ားမွာ အသေခ်ၤအနႏၲပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုေခတ္၌ ဘုန္းကံႀကီးမားသူ နည္းပါး သည္မွာ မိဘေက်းဇူးတရားကိုေမ့ၿပီး ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ေမာ္မဆံုးႏိုင္ဘဲ ငါးအာရံုအင္အစု ခင္မႈႏွင့္ ေန႔ကုန္ေနၾကလို႔သာျဖစ္သည္။ ေခတ္ပညာတတ္ကၽြမ္းလာေတာ့ အိုႀကီးခ်က္မ ဘာမွ်မသိလွ သည့္ မိဘေတြပါလားဟူ၍လည္း ကဲ့ရဲ႕ကာအျပစ္ဆို အညစ္ပိုတတ္ၾကသည့္ သားသမီးမ်ား လည္းရွိၾကသည္။ အမည္ေနာက္မွာ ဆယ္ဘြဲ႔ခ်ိတ္ထားေသာ္လည္း မိဘကို ေစာ္ကားေသာ သားသမီးမ်ားမွာ အဟိတ္တိရိစၧာန္လိုသာျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာင္းကသင္ေပးထားေသာ အတတ္ကား သညာသိ၊ ႏွလံုးသားမွလာေသာ အသိကား ပညာသိ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ပါရမီထိုက္သည့္ ကုသိုလ္မ်ားမွာ ပညာသိျဖင့္လုပ္မွရ၏။

ထိုသို႔အသိ ပညာရွိကား မိဘေက်းဇူး မဆိုထားႏွင့္၊ “တစ္လုတ္စားဘူး သူ႔ေက်းဇူး”ပင္ ၿမဲစြာသတိကပ္ ေပးဆပ္တတ္ၾကသည္။ လူလားေျမာက္ေအာင္ အသက္ႏွင့္ရင္း ေမြးေပးခဲ့ၿပီး အလုတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေကၽြးဘူးထားေသာ မိဘေက်းဇူးမွာကား ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ၿပီ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး လမ္းၫႊန္ေပးထားသည့္အတိုင္း ေလာကီေလာကုတၱရာ နည္းရွစ္ျဖာျဖင့္ မိဘတို႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အခါအခြင့္ မလင့္ေစဘဲ အျမန္မွန္စြာ ေပးဆပ္ပါေလ။

ေလာကီနည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္း
(၁) စားေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း။
(၂) ၀တ္ေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း။
(၃) ေနေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း။
(၄) က်န္းမာေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ျခင္း။

ေလာကုတၱရာနည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္း
(၁) ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာစေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႔အေပၚ၌ သဒၶါတရားမရွိသည့္ မိဘတို႔ကို သဒၶါတရားရွိေအာင္ တရားေဟာေပးျခင္း။
(၂) ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္း မရွိေသာမိဘမ်ားအား သီလရွိေအာင္ တရားေဟာေပးျခင္း။
(၃) စြန္႔လႊတ္ေပးကမ္း မလွဴဒါန္းၾကေသာ မိဘမ်ားကို စြန္႔လႊတ္စာဂ အာစာရႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ တရားေဟာေပးျခင္း။
(၄) အမွန္အမွား မပိုင္းျခားတတ္ဘဲ ပညာဉာဏ္ နည္းပါးေသာမိဘမ်ားအား ပညာရွိ ေအာင္ တရားေဟာေပးျခင္း။
(တရားဓမၼ မေဟာတတ္ကလည္း တျခားနည္းမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကရပါမည္္။)

မိဘေက်းဇူး လြန္စြာႀကီးလွေသာေၾကာင့္ ေလာကီနည္း တစ္နည္းတည္းျဖင့္ေတာ့ အသက္ရာ တိုင္ ေပးဆပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း မိဘေက်းဇူး မေက်ႏိုင္ေပ။ ၎ကို ကိုးခန္းပ်ိဳ႕လကၤာမွာ “မိကို လက္ယာ၊ ဖကိုလက္၀ဲ၊ ကိုင္ခ်ီဆြဲလ်က္၊ ပခံုးထက္၀ယ္၊ အသက္ရာတိုင္၊ မမုန္းႏိုင္ဘဲ၊ သံုးတိုင္၀တ္တြား၊ လုပ္ေကၽြးျငားလည္း၊ ေမြးဖြားသိုက္က်ဴး၊ ရွိတင္ဘူးသည့္၊ ေက်းဇူးဂုဏ္ၿပိဳင္၊ မဆပ္ႏိုင္ခဲ့။” ဟူ၍ ေရးစပ္ထားေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘေက်းဇူး ျမင္းမိုရ္ဦးကို အထူးေက် ေအာင္ ဆပ္ၾကရန္မွာ ေလာကီနည္း တစ္ခုတည္းျဖင့္ မလံုေလာက္၊ ေလာကုတ္နည္းျဖင့္ပါ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကရပါမည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဆပ္လွ်င္ကား ေက်းဇူးေက်သည့္ လမ္းစဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း “မိဘေက်းဇူး၊ ေႂကြးအထူးကို၊ ၾကည္ႏူးတံု႔ကာ၊ ဆပ္လိုပါမူ၊ သဒၶါကင္းပ၊ သီလမျဖဴ၊ အလွဴမေပး၊ ကင္းေ၀းသုတ၊ မိႏွင့္ဖကို၊ ေျဖာင့္ျဖခ်ိဳသာ၊ ေစတနာျဖင့္၊ သဒၶါစာသား၊ ျမတ္တရားႏွင့္၊ စံုုျငားေလေအာင္၊ က်ိဳးအားေဆာင္ကာ၊ မ်ားေျမာင္ေထေထ၊ ေက်းဇူးေက်မည္၊ ဆပ္ေလသူတို႔၊ လမ္းစဥ္တည္း။”ဟူ၍ ေရွးပညာရွိတို႔က ဗုဒၶျမတ္ဘုရား ႁမြက္ၾကားခဲ့သည့္ အတိုင္း ကိုးကားကာ ေရးသားေတာ္မူခဲ့ၾကေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ေနာက္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္ရပါလွ်င္ “မိဘႏွစ္ျဖာ၊ ရွိေနပါလည္း၊ ေက်းဇူးမသိ၊ မဆပ္ဘိက၊ တစ္သက္လံုးလံုး၊ လူျဖစ္ရံႈး၏။”ဆိုသည့္ ပညာရွိတို႔ သတိေပးထားရာအတိုင္း မိမိကိုယ္ကို သတိျဖစ္ေစျခင္းငွာလည္းေကာင္း၊ စာရႈသူ ဓမၼခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္တို႔အားလည္း သတိတရား ပြားမ်ားေစျခင္းငွာလည္းေကာင္း ဤဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ ပါရမီဒါန ျပဳလိုက္ရပါသည္။ စာရႈသူ ပရိတ္သတ္အားလံုး အပူခပ္သိမ္း ဒုကၡၿငိမ္း၍ သႏၲိဓါတ္ျမတ္ ကိန္းႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

မိဘေက်းဇူး ဆပ္ေစလို

ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္အေပၚကို အေကာင္းႏိုင္ဆံုးက မိဘ ေလ။ မိဘကို မေသခင္ေကၽြးပါ ေသမွ ငို မေနပါနဲ႔ ဆိုတာ အရမ္းမွန္တာပဲ။ ဖခင္ တေယာက္လံုး ေသဆံုးသြားမွ ေသျခင္းတရားကို သေဘာေပါက္မိတယ္။ ေသမယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိခဲ့ရင္ ဆိုးမိုက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္း ဘယ္သူအရင္ ေသမယ္။ ဘယ္ အခ်ိန္မွာ ေသမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေသမယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေသမယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ႀကိဳ မသိႏိုင္ၾကပါဘူး။ ေလာကႀကီးမွာ မိဘေက်းဇူး မဆပ္ႏိုင္ေသးရင္ ေနပါ ေက်းဇူး မကန္း ၾကရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနပါၿပီ။ ေက်းဇူးကန္းမိလို႔ မိဘ မ႐ွိေတာ့မွ ေနာင္တ ရ ေနရင္ ကိုယ့္ ဘ၀ တခုလံုး အညြန္႔က်ိဳးသြားပါၿပီ။ ေလာကႀကီးမွာ အစားထိုးလို႔ မရႏိုင္တာ မိဘေလ။ က်န္တာေတြက အစားထိုးလို႔ရပါတယ္။ မိဘနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကို သံသရာအထိ သယ္ မသြား ပဲ ဘ၀ ကို ေနာင္တ မ႐ွိ ျဖတ္သန္းေစခ်င္ပါတယ္။ လူတိုင္း မိဘေက်းဇူး ဆပ္ႏိုင္တဲ့ သားေကာင္းရတနာ၊ သမီးေကာင္းရတနာ ေတြ ျဖစ္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

မိဘေမတၱာသားလိမၼာ

သာဝတၳိျပည္ သာဝတၳိၿမိဳ႕မွာ အသျပာရွစ္သိန္း ခ်မ္းသာတဲ့ ပုဏၰားလင္မယား ရွိပါတယ္။ သူတို႔မွာ သားေလးေယာက္ ဖြားျမင္ပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သားတစ္ဦးစီကို မိဘတို႔ ၀တၱရားနဲ႔အညီ ေငြအသျပာ တစ္သိန္းစီ ေပးၿပီးအိမ္ေထာင္ ရက္သားခ် ေပးလုိက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ ပုဏၰားမ ကြယ္လြန္သြား တဲ့အခါ ပုဏၰားႀကီးမွာ ေငြအသျာ ေလးသိန္းနဲ႔ တစ္ဦးတည္း က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအခါမွာ သားေလးေယာက္နဲ႔ ေခၽြးမေလးေယာက္က ငါတုိ႔အေဖက အထီးက်န္ေနၿပီ သူသာေနာက္မိန္းမ ထပ္ယူရင္ အခုက်န္ေနတဲ့ ေငြအသျပာ ေလးသိန္း ငါတို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး ၊ အေဖကို အခုလိုေသးမရွိ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးရင္ ဒီအသျပာေတြ ရႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး တိုင္ပင္ၿပီး ပုဏၰားႀကီးကို လုပ္ေကၽြးၾကပါတယ္။ စိတ္ထဲက မိဘေက်းဇူးကို သိတတ္လို႔ ျပဳစုတာ မဟုတ္ဘဲ ပုဏၰားႀကီးဧ။္ အသျပာ မ်က္နွာေၾကာင့္သာ လုပ္ေကၽြးၾကတာပါ။

ဒီလုိနဲ႔ ပုဏၰားႀကီး ယံုေလာက္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သားေတြက ေျပာပါတယ္။ အေဖ.. အေဖက အသက္ႀကီးၿပီ စီးပြားေရးလဲ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေဖကိုလည္း တစ္ေယာက္ထဲ ထားရတာ စိတ္မခ်ဘူး၊ ဒီေတာ့ သားေလာက္အိမ္မွာ တေယာက္တလွည့္ လိုက္ေနပါ။ အေဖပိုင္တဲ့ အသျပာ ေလးသိန္းကိုလဲ သားတို႔ စီးအပြားအတြက္ ခြဲေ၀ေပးပါလုိ႔ ဖခင္ပုဏၰားဆီမွာ အေမြေတာင္းပါတယ္။ ပုဏၰားႀကီးကလည္း ေအာ္..ငါ့သားေတြေခၽြးမေတြက ေတာ္လုိက္၊လိမၼာလိုက္တာ။ င့ါအေပၚမွာလဲ အင္မတန္ လိမၼာေရးျခားရွိၿပီး ျပဳစုၾကတယ္ ဆုိၿပီးသူ႔မွာ က်န္ေနတဲ့ ေငြေလးသိန္းကို တစ္ေယာက္ တစ္သိန္းစီ သားေလး ေယာက္ကို ခြဲေ၀ေပးပါတယ္။ ပုဏၰားလည္းပဲ သားေတြအိမ္မွာ လုိက္ေနပါတယ္။

အေမြေတြရၿပီး တစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့ သားႀကီးကဆူပူ ေခၽြးမက ျငဴစူေတာ့ သားလတ္အိမ္ကို သြားေနခဲ့ပါတယ္။ သားလတ္ကဆူပူ မိန္းမက ျငဴစူျပန္ေတာ့ ေနာက္သားတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုေျပာင္းေနရ ျပန္ပါတယ္။ ေနစရာ အားကုိးစရာ မရွိေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း လက္မခံ ၾကျပန္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းၿပီးေန ခဲ့ရာမွာ ေနာက္ဆံုး အားကုိးစရာ ေနစရာ မရွိေတာ့ ပုဏၰားအဖုိးအိုႀကီး ေလလြင့္ၿပီး ၿမိဳ႕တကာ ရြာတကာ မွာေတာင္းရမ္း စားေသာက္ၿပီး ေနခဲ့ရပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ပုဏၰားႀကီး စဥ္းစားတယ္။ သာဝတၳိၿမိဳ႕မွာ လူေတြကို ၾကင္နာသနားတတ္၊ အားကုိးစရာ ေပးတတ္တဲ့ ရဟန္းေဂါတမ ရွိတာပဲ။ ငါလည္း အားကိုးစရာမ်ား ရလုိရျငား သြားဦးမွပဲ လို႔ဆုိၿပီး ျမတ္စြာဘုရားထံ ေရာက္ရွိလုိ႔ လာခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားထံ ေရာက္ေတာ့ ပုဏၰားအဖိုးႀကီးက သူ႔ဘ၀ဇာတ္ကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပတယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ပုဏၰားႀကီးကို သနားသြားၿပီး ဂါထာေလးပုဒ္ သင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ပုဏၰား၊ သင္ ဒီဂါထာေလးပုဒ္ကို အရေဆာင္ထားပါ။ ပုဏၰားပြဲလမ္းသဘင္ အစည္းအေ၀း က်င္းပတဲ့အခါ ပုဏၰားမ်ားစြာ တတ္ေရာက္လာ ပါလိမ့္မယ္။ သင့္သားေလးေယာက္လဲ ဒီအစည္းအေ၀းပြဲမွာ တတ္ေရာက္လာပါမယ္။ အဲဒီအခါ သင္ဒီဂါထာေလးပုဒ္ကုိ ပရိသတ္ေရွ႕မွာ ဆုိျပလုိက္ပါလို႔ ေဟာၾကားလုိက္ပါတယ္။ ပုဏၰားလည္း အစည္းအေ၀းပြဲ ေရာက္ရွိလာတဲ့ အခါၾကေတာ့ အုိ..ပရိသတ္အေပါင္း ပုဏၰားတို႔ အကၽြႏု္ပ္ အေၾကာင္းကို ခဏေလာက္ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ အကၽြနု္ပ္ကို ရဟန္းေဂါတမ သင္ေပးလိုက္တဲ့ ဂါထာေလးပုဒ္ကို ဆုိခြင့္ျပဳပါလုိ႔ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဂါထာေလးပုဒ္ကို ေျပာျပပါတယ္။

နံပါတ္တစ္ဂါထာရဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အကၽြႏု္ပ္မွာ သားေလးေယာက္ ဖြားျမင္ပါတယ္။ ဒီသားေတြကို မိဘတို႔ ၀တၳရားနဲ႔ အညီျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ေသာ္လည္း ငါအသက္အရြယ္ ႀကီးလာေတာ့ ေခြး၊ႏြား၊၀က္တို႔ကို ႏွင္ထုတ္သလုိ ငါ့အားေမာင္းထုတ္တယ္။ ငါ့သားေတြဟာ ေခြးထက္မုိက္တဲ့ သားေတြပါတကား။

နံပါတ္ႏွစ္ ဂါထာရဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ငါ့မွာအသျပာ ရွိတုန္းေတာ့ ငါ့အားခ်ိဳသာစြာ ဆက္ဆံတယ္။ မိဘဆီက အေမြေတာင္း ၿပီးတဲ့အခါက် ေနာက္ထပ္ ရလမ္းမျမင္ေတာ့ ငါ့အား ေငါက္ငမ္းဆူပူ လုိက္ၾကတာ ငါ့သားေလးေယာက္ကို သရဲစီး ဘီလူးစီးေနတဲ့ သူမ်ားလုိ႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။

နံပါတ္သံုး ဂါထာရဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အသက္အရြယ္ အိုမင္းႀကီးရင့္တဲ့ ငါ့အား ႏြားအို ကၽြဲအိုႀကီးေတြကို ခုိင္းမေကာင္းလုိ႔ အစာေရစာ မေကၽြးဘဲ ေခ်ာင္ထုိးထားသည့္ တရစာၦန္လို ပစ္ထားၾကပါတယ္။ အားကိုးစရာ မရွိတဲ့ ငါ့မွာ ၿမိဳ႕တကာ လွည့္လည္ၿပီး ေတာင္းရမ္းစား ေသာက္ရတဲ့ ဘ၀ေရာက္ ေနရပါတယ္။

နံပါတ္ေလး ဂါထာရဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အို...ပရိတ္သတ္ အေပါင္းပုဏၰားတို႔ ငါ့မွာ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ အားကိုးစရာ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္းရွိပါတယ္။ ဤေတာင္ေ၀ွးသည္ ငါလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေခြးေဟာင္ျခင္း၊ ႏြားေမာင္းျခင္း၊ခ်ံဳထဲမက် ေရာက္ေအာင္ႏွင့္ ခလုတ္ကန္ သင္းမ်ားကို ကူညီရွင္းလင္း ေပးပါတယ္။ ငါဧ။္ရင္မွ ေပါက္ဖြားလာေသာ ရင္ႏွင့္သည္းခ်ာ သားေလးေယာက္ ရွိေသာ္လည္း ဖခင္ျဖစ္သူ ငါ့အေပၚမွာ ေစာ္ကားမိုက္ရိုင္း လုိက္ပံုမ်ား ေတာင္ေ၀ွးေလာက္ေတာင္ အားမကိုး ရပါတကားလို႔ ပုဏၰား အဖုိးအုိက ပရိသတ္ေတြကို ရင္ဖြင့္ျပပါတယ္။

ဒီအခါမွာ ပရိသတ္ေတြက ပုဏၰားႀကီးကို သနားလာ ၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ျဗဟၼဏ ၀ါဒမွာ မိဘဆီက အေမြယူၿပီး ျပန္လည္မျပဳစု မလုပ္ေကၽြး ဘူးဆုိရင္ အဲဒီသူကို သတ္တဲ့ဥပေဒ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ သားေလးေယာက္က ပုဏၰားႀကီးဆီလာၿပီး အေဖ သားတုိ႔ကို ခြင့္လြတ္ပါ၊ သားတုိ႔ မွားပါၿပီလို႔ မ်က္ရည္စက္လက္ နဲ႔အသနားခံ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ ၾကပါတယ္။ သားဆုိးသမီးဆုိးေတြကို ပစ္ရုိးထံုးစံ မရွိတဲ့ မိဘျဖစ္တဲ့ ပုဏၰားႀကီးက မၾကည့္ရက္ေတာ့ သတ္မယ္ လုပ္ေနတဲ့ ပုဏၰား ပရိသတ္ မ်ားကိုလည္း ပုဏၰားအဖိုးႀကီးမွ ကၽြႏု္ပ္ဧ။္ သားမ်ားဟာ တႀကိမ္တခါ မွားၾကတာမို႔ ခြင့္လြတ္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ေပးပါတယ္။

ဒီအခါမွာ ပုဏၰားမ်ားက အဖကို လုပ္ေကၽြးပါ။ ေနာက္တခါ ဒီလိုမ်ိဳး ထပ္ျဖစ္ရင္ အသင္တို႔ကို သတ္ရပါ လိမ့္မည္လို႔ ေျပာဆိုသတိ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီမွာ သားေလးေယာက္က ပုဏၰားအဖုိးႀကီးကို အိမ္ျပန္ေခၚ သြားပါတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးေပး၊ အေမြးနံသာေတြ လိမ္းက်ံေပးၿပီး ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳလုပ္ေပးပါၿပီး ဇနီးမယား၊ သားသမီးေတြကို ဖခင္ျဖစ္သူ ပုဏၰားႀကီးအား လုပ္ေကၽြးျပဳစုဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာၾကားၾကပါတယ္။

ေန႔စဥ္ သားတစ္ေယာက္ဆီက ဆြမ္းအုပ္တအုပ္ပို႔ေတာ့ ဆြမ္းအုပ္ေလးအုပ္နဲ႔ ခ်မ္းသာေနတဲ့ ပုဏၰားႀကီးက စဥ္းစားတယ္။ ငါအခုလို စိတ္ခ်မ္းသာ လူခ်မ္းသာ ျဖစ္သာ ရဟန္းေဂါတမရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ ေၾကာင့္ဆုိၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ဆြမ္းအုပ္နွစ္အုပ္ ဆပ္ကပ္လွဴ တန္းပါတယ္။

တစ္ေန႔ သားႀကီးျဖစ္သူက အလွဴအတန္း လုပ္ခ်င္ေတာ့ ဖခင္ပုဏၰားနဲ႔ တိုင္ပင္တယ္။ ဒီေတာ့ ပုဏၰားက ျဗဟၼဏေတြကုိ မလွဴခ်င္ဘူး အေဖကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ေဂါတမကိုသာ လွဴခ်င္ပါတယ္ လုိ႔ဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို ဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္း ၾကပါတယ္။ ပုဏၰားက အရွင္ဘုရားရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ယခုတပည့္ေတာ္ရဲ့ သားေလးေယာက္ဟာ လိမၼာသိတတ္ၿပီး ျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္းေၾကာင့္ တျပည့္ေတာ္ဟာ ယခုဆုိရင္ျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာ ေနရပါတယ္လုိ႔ ဘုရားအား ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

သားေလးေယာက္နဲ႔ ေခၽြးမေလးေယာက္ကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရားက ခ်စ္သားတို႔ အသင္တို႔သည္ မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္းျဖင့္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာအမႈကို ျပဳလုပ္ေလသည္ ဆုိၿပီး မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးတဲ့ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္ မူျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ပုဏၰားအဖုိးႀကီးနဲ႔ သားသမီးေခၽြးမတို႔ အရိယာ ေသာတပန္ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။

ေလာကမွာ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသ ေရာက္ေရာက္ ဘယ္အရြယ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ မေမ့သင့္ အေမ့အပ္တဲ့ အရာငါးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘယ္အရာနွင့္မွ် ႏိႈင္းယွဥ္လုိ႔ မရတဲ့ အနႏၱအနႏၱ ငါးပါးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်းဇူးေတြကို အခါအခြင့္ သင့္ရင္သင့္သလုိ ဆပ္ရပါမယ္။ မိဘဆရာ သမားေတြရဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးဟာ ႏိႈင္းမရေအာင္ ႀကီးမားလြန္းပါတယ္။ ေလာကမွာ ေက်းဇူးဆပ္လို႔ မေက်ႏိုင္တာ အေဖနဲ႔ အေမရဲ့ ေက်းဇူးေတြပါ။ ဘယ္သားသမီးကမွ် ေက်ေအာင္မဆပ္ ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက မိဘေက်းဇူးကို တရားနွင့္သာ ေက်ေအာင္ဆပ္လုိ႔ ရပါတယ္လုိ႔ ေဟာၾကားထားပါတယ္။

သဒၵါတရား၊ သီလတရား၊ ဒါနတရား၊ ပညာအရာမွာ အားနည္းေနတဲ့ မိဘေတြကို သဒၵါတရား ေတြရွိလာေအာင္ သီလတရားေတြ ရွိလာေအာင္၊ ဒါနတရားေတြ ရွိလာေအာင္၊ ပညာဥာဏ္ အရာမွာ အားနည္းေနတဲ့ မိဘေတြကို တရားနဲ႔ ဆံုဆည္းႏုိင္ေအာင္ သားသမီးေတြက စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ ေက်းဇူးဆပ္ ေပးသင့္ပါတယ္။

ေျမးျမစ္ေတြကို ထိန္းခိုင္းၿပီး အိမ္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ မေနေစဘဲ မိဘေတြကို ေက်ာင္းကန္ဘုရား သြားႏုိင္လာေအာင္ ၊သြားခ်င္လာေအာင္၊ တရားရွာ ရမယ့္အရြယ္မွာ တရားနဲ႔ပုတီးနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ သားသမီးေတြက စီမံေဆာင္ရြက္ ေပးရင္ျဖင့္ မိဘေတြကို သဒၵါနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ တယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားပါတယ္။

ကိုယ္က်င့္သီလ နည္းေနတဲ့ အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ျပားေနတဲ့ အေမမိဘ၊ ဥပုတ္ မေစာင့္နိုင္တဲ့ အေမမိဘေတြကို ဥပုတ္ေစာင့္နုိင္ေအာင္ သီလေတြ လံုၿခံဳႏုိင္ေအာင္ ေစာင့္ႏုိင္ဖုိ႔ သားသမီးေတြက ေက်ာင္းကန္ဘုရား ပို႔ေပးၿပီး သီလေစာင့္ တည္ႏိုင္ေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ကာ သီလႏွင့္ ေက်းဇူးဆပ္လုိ႔ ရပါတယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားပါတယ္။

အသက္အရြယ္ ႀကီးလာတဲ့ မိဘေတြက သားသမီးကို ျပန္အားကုိး ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ သားသမီးေတြက အေမမိဘကို မေပးကမ္း ဘူးဆုိရင္ မိဘေတြက လွဴစရာ တန္းစရာ မရွိၾကေတာ့ ဒါနလုပ္လုိ႔ မရပါဘူး။ဒီေတာ့ သားသမီးေတြက မိဘလက္ထဲကို လွဴဖုိ႔ တန္းဖို႔ အတြက္ ဘယ္ေနရာမွာျဖင့္ ေက်ာင္းေဆာက္ေနပါတယ္ ဘယ္ေနရာမွာျဖင့္ ဘုရားတည္ ေနပါတယ္ ဆုိၿပီး အေမ အေဖ တုိ႔အတြက္ သံသရာ ရိကၡာထုတ္ ထုတ္ၾကပါ ဆုိၿပီးမိဘအတြက္ ေန႔စဥ္ဒါန ျပဳတတ္ေအာင္ ျပဳႏုိင္ေအာင္ လွဴႏုိင္၊ တန္းႏိုင္ေအင္ ပံုမွန္ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ သားသမီးက ေဆာင္ရြက္ေပးရင္ျဖင့္ စာဂ(ဒါန)ႏွင့္ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေဟာၾကားပါတယ္။


ေက်ာင္းကန္ဘုရား မသြားနိုင္တဲ့ မိဘ၊ တရားအားမထုတ္ရေသးတဲ့ မိဘေတြကို ေက်ာင္းကန္ဘုရား ပို႔ၿပီးေတာ့ အေမ၊အေဖ ဘယ္ေနရာမွာ တရားပြဲ ရွိပါတယ္ အေမတို႔ အေဖတို႔ တရားသြားနာပါ ဆုိၿပီး သားသမီးေတြကေသေသခ်ာခ်ာ လုိက္ပို႔ေပးရမယ္။ တရားစခန္းပြဲ ရွိတယ္ဆုိလွ်င္လည္း မိဘေတြ ေအးေအးေဆးေဆး တရားအား ထုတ္နိုင္ေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ ေပးရင္ျဖင့္ ပညာနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္ လုိ႔ေဟာၾကားပါတယ္။

မိဘေတြကို သဒၵါ၊သီလ၊စာဂ၊ပညာ ဆိုတဲ့ေလးမ်ိဳးနဲ႔ ဆပ္ရင္ျဖင့္ မိဘေက်းဇူး ေက်ပါတယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားထားတာပါ။ မိဘအသက္ ရွိစဥ္မွာ ပစ္ထားၾကၿပီး ေသသြားမွ မ်က္ရည္က်ျပ မေနပါနဲ႔။ အဲဒါဆို တန္ဖုိးမရွိတဲ့ သားသမီးေတြ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ မိဘေက်းဇူးကို မဆပ္ႏုိင္ရင္ ေနပါ၊ ေက်းဇူးေတာ့ မကန္းသင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဖကို လက္၀ဲပုခံုးေပၚတင္ အမိကို လက္ယာပုခံုးေခၚ တင္ၿပီးလုပ္ေကၽြး ျပဳစုတာေတာင္ မိဘေက်းဇူးကို ေက်ေအာင္မဆပ္ႏုိင္ ေသးပါဘူးတဲ့။

ယူဇနာ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း ထုတည္ရွိတဲ့ မဟာပထ၀ီေျမႀကီး ဘယ္ေလာက္ပင္ ထူပါတယ္ ေျပာေျပာ မိဘဂုဏ္ေက်းဇူးနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ ၀ါးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ယူဇနာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အျမင့္ေဆာင္တဲ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္လည္း မိဘေက်းဇူးႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ ႏြားဦးခ်ိဳေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။စၾကာဠာ အနႏၱ ဘယ္ေလာက္ပင္ က်ယ္က်ယ္ မိဘေမတၱာ ေက်းဇူးမ်ားနွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ အပ္နဖားေပါက္ ေလာက္ေလးပဲ ရွိပါတယ္။ ဘယ္၍ဘယ္မွ် ရွိတယ္လုိ႔ သမုဒၵရာေလးစင္းမွ စီးဆင္းတဲ့ ေရမ်ားကို တိုင္းတာလို႔ မရသလုိပဲ သမုဒၵရာမွာ စီးဆင္းတဲ့ ေရမ်ားကို မိဘေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္လည္း မိုးေရစက္ တစ္ေပါက္ေလာက္ပင္ ရွိပါတယ္တဲ့။

မိဘနွစ္ျဖာ၊ရွိေလရာ
ဘယ္ခါ မေမ့အပ္
အခြင့္သင့္ကာ တတ္ႏိုင္ရာ
မွန္စြာေက်းဇူးဆပ္
မဆပ္ႏိုင္ဘူး ထားလုိက္ဦး၊
ေက်းဇူး မကန္းအပ္။
မဆပ္ျခင္းထက္ ေက်းစြပ္ခ်က္
ဆထက္ဆုိးသည္မွတ္။

လုိ႔ဆုိတဲ့ မိဘေမတၱာ သားလိမၼာ တရားေတာ္ကို နာၾကားၿပီး ျပန္လည္ေရးသား လိုက္ပါတယ္။မိဘကို လုပ္ေကၽြးေသာ သူသည္ ပစၥဳပၸန္မွာလည္း အသက္ရွည္ က်န္းမာၿပီး သြားေလရာမွာ မ်က္နွာပြင့္ပါတယ္၊ ေဘးအႏၱာရယ္ဆုိးမ်ား က်ေရာက္ျခင္းမွလည္း ကင္းေ၀းေစပါတယ္။လူ၊နတ္ ခ်စ္ခင္ၿပီး သာ၀တၱ ံနတ္ျပည္က သိၾကားမင္းကေတာင္ ေန႔စဥ္ရွစ္ခုိး ရပါတယ္ေနာ္။


လူသားတုိင္း မိဘဆီက ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ေက်းဇူးဆပ္တာ မျဖစ္ေစဘဲ မိဘဧ။္ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို သိျမင္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္လို႔ သားလိမၼာ သမီးလိမၼာ ဘ၀ကို ပိုင္ဆုိင္ရရွိ ႏုိင္ၾကပါေစ။တကယ္ေတာ့ ဒီပို႔စ္ေလးကို မက္မက္ရဲ့ ရင္ထဲမွာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း က်ေရာက္ေနတဲ့ အေမမ်ားေန႔ အေဖမ်ားေန႔ ကိုရည္မွန္းၿပီး နာၾကားခဲ့ရတဲ့ တရားေတာ္ကို ျပန္လည္ေရးသား ေပးလိုက္တာပါ။

မိဘေမတၱာ...

(၁) ရာေထာင္ကုေဋ သေခ်ၤမက
ေအးၿမလွသည့္ မိဘေမတၱာ စန္းသီတာေၾကာင့္
ရင္မွာေသာက ကင္းစင္ပလ်ွက္
ခ်မ္းၿမႏွလုံး ရႊင္ၾကည္ၿပံဳး၏။

(၂) မိဘေမတၱာ စန္းေရၿပာေၾကာင့္
ရင္မွာေဒါသ ေၿပေလ်ာ့က်၍
စန္းတလႏွန္း ရႊင္ၾကည္ၿပံဳး၏။
(၃) မိဘေမတၱာ စန္းေရသာေၾကာင့္
ရင္ႏွစ္မ်က္ရွဳ႕ သားေရႊဥ
ဗဟုသုတ ပညာရ၍
ဘဝတန္ခြန္ လူရည္ခၽြန္၏။

(၄) မိဘႏွစ္ၿဖာ ထူးေမတၱာေၾကာင့္
မိဘခ်စ္သား က်င့္ၾကံပြား၍
ပညာၿပည့္ဝ ႏွလုံးႏွလ်ွက္
ေလာကအလယ္ ဂုဏ္တင့္တယ္၏။
(၄) မိဘေမတၱာ ေစတနာေၾကာင့္
သည္းခ်ာသားလွ ထက္တန္းက်၍
လူဘံုအလယ္ ဂုဏ္ၿမင့္ၾကြယ္၏။
(၅) မိဘေမတၱာ အက်င္နာေၾကာင့္
သည္းခ်ာပုတၱ စိတ္ထားလွ၍
ရႊင္ၿပႏွလွံး ပီတိဖုံး၏။
(၆) ႏွိင္းမဲ့ကမၻာ မိဘႏွစ္ၿဖာ ေရႊေမတၱာေၾကာင့္
အရိုင္းၾကမၼာ လိွဳင္းပမာ
ဝိုင္းကာၾကံဳၿပန္ ေလာကဓံကို
တြန္းလွန္ေက်ာ္လႊား ေခါင္းကားမငုိက္
စရိုက္မေၿပာင္း အက်င့္ေကာင္းၿဖင့္
ဘက္စံုဝုိင္းႏွံ ေဒါသမာန္လည္း
သည္းခံခြင့္လႊတ္နိုင္ခဲ့ပါ၏။
(၇) ေၾသာ္…မိဘေမတၱာ စန္းေရၿပာက
တရြာတေက်း အေနေဝးလည္း
သားေလးက်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာေရး
ေမတၱာေထြးယွက္ ေပးပို႔လွ်က္ပင္ ထာဝစဥ္။
(၈) ေၾသာ္… မိဘေမတၱာ စန္းသီတာ
မိဘေမတၱာ စန္းေရၿပာ
မိဘေမတၱာ အက်င္နာ
ဘယ္ခါခန္းေၿခာက္နိုင္ပါအံ့နည္း။
(၉) မိဘေမတၱာ ႏွိဳင္းဖြယ္ရာ
ဒီကမၻာမွာ ဘယ္မွာ ရွိနိုင္ပါအံ့နည္း။
(၁၀) မိဘေမတၱာ ရတနာ
ဒီကမၻာမွာ ဘယ္မွာ အစားထိုးနိုင္ပါအံ့နည္း။
(၁၁) ေၾသာ္…မၿပယ္ခ်စ္ေၾကြး ရစ္ေႏွာင္ေထြးဖက္
ပုခံုးထက္ဝယ္ တင္လွ်က္လုပ္ေကၽြး
ၿပဳစုေပးလည္း တင္ခဲ့ေက်းဇူး
ၿမင့္မိုရ္ဦးကို အထူးပင္ဆပ္၍
မကုန္နိုင္ပါေပတကား။

(၁၂) ၾကင္ၾကင္နာနာ ေမတၱာေထြးဖက္
တြယ္တာယွက္သန္း ေမတၱာလမ္းသို႔
ေၿဖာင့္တန္းမတ္စြာ လွမ္းလိုပါ၏။

စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္ ေရႊရင္ခြင္ၿဖင့္
ေန႔စဥ္ဦးခိုက္ ရွိခိုးလိုက္ပါ၏။

(ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ)

သံေ၀ဂ ေမးခြန္းမ်ား

အသင္...အသက္ႀကီးေနၿပီ သေဘာထား မႀကီးနိုင္ေသးဘူးလား?

အသင္...ဆံပင္ေတြ ျဖဴေနၿပီ စိတ္ထားမျဖဴနိုင္ေသးဘူးလား?

အသင္...ဆံပင္ေတြကၽြတ္ေနၿပီ အကၽြတ္တရား မရနိုင္ေသးဘူးလား?

အသင္...ထိပ္ေျပာင္ေနၿပီ ကိေလသာ ေျပာင္ေအာင္ မလုပ္နိုင္ေသးဘူးလား?

အသင္...မ်က္စိ မွ ူန္ေနၿပီ တရားအတြက္ စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတံုး ပဲလား?

အသင္... နားထိုင္းေနၿပီ တရားနာဖို ့ထိုင္းမွိဳင္းေနတံုးပဲလား?

အသင္...အသက္ ႐ွဴသံခ်ိဳ ့တဲ့ေနၿပီ အာနာ ပါန လုပ္ဖို ့ခ်ိဳ ့တဲ့ေနတံုး ပဲလား?

အသင္...လွ်ာထူေနၿပီ မေကာင္းမႈမွာ ထူပူေနတံုးပဲလား?

အသင္...သြား က်ိဳးေနၿပီ မာန္မာန မက်ိဳးနိုင္ေသးဘူးလား?

အသင္...ပါးစပ္ ရြဲ ့ေနၿပီ ကုသိုလ္ ကို အရြဲ႕တိုက္ေနတံုးပဲလား?

အသင္...အသံျပာေနၿပီ ခုထိ ဗ်ာ မ်ားေနတံုးပဲလား?

အသင္...လက္ေတြ တုန္ေနၿပီ ပုတီး ကိုင္ဖို ့ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနတံုးပဲလား?

အသင္...ေျခေထာက္ေတြ ယိုင္ေနၿပီ အမွားဘက္ကို ယိုင္ေနတံုးပဲလား?

အသင္...အသားအေရေတြ တြန္ ့ေနၿပီ ကုသိုလ္ လုပ္ဖို ့တြန္႔ေနတံုးပဲလား?

အသင္...ခါးကိုင္းေနၿပီ ရတနာ သံုးပါးကို မကိုင္းရွိဳင္း နိုင္ေသးဘူးလား?

အသင္...စိတ္ေတြေ၀ေနၿပီ ၀ိပႆနာလုပ္ဖို ့ ေတြေ၀ေနတံုးပဲလား?

အရွင္ သုခမိႏၵ
တကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ
MA(Buddhism)(Sri Lanka)

ဆင္းရဲၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ား ဘယ္လုိကုသုိလ္မ်ိဳး ျပဳသင့္ပါသလဲ

Q.အရွင္ဘုရား…ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျပီး ေဆးဖုိး၀ါးခ မတတ္ႏုိင္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းလုိ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ စား၀တ္ေနေရးပါ ဒုကၡေရာက္ရသူမ်ား ဘယ္လုိ ကုသုိလ္မ်ိဳး ျပဳသင့္ပါသလဲဘုရား။
(ေအးေအး)
...
A.အဲဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာ လုပ္ႏုိင္တဲ့ကုသုိလ္မ်ိဳးကုိ လုပ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာ ပုညႀကိယ၀တၱဳဆယ္မ်ိဳး (ေကာင္းေသာအက်ိဳး၏ တည္ရာျဖစ္၍ ျပဳသင့္ျပဳထုိက္တဲ့ကုသိုလ္ဆယ္မ်ိဳး) ရွိေၾကာင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီဆယ္မ်ိဳးကေတာ့…
 
၁။ ဒါန = ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း
၂။ သီလ = ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးစေသာ သီလေဆာက္တည္ျခင္း
၃။ ဘာ၀နာ = တရားဓမၼက်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္း
၄။ အပစာယာန = အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူအား အ႐ုိအေသျပဳျခင္း
၅။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ = သူမ်ားကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ ကူညီေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးျခင္း
၆။ ပတိၱဒါန = မိမိရေသာ၊ မိမိလုပ္ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ အမွ်ေပးေ၀ျခင္း
၇။ ပတၱာႏုေမာဒနာ = မိမိသုိ႔ေရာက္လာေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူမ်ားျပဳေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚယူျခင္း
၈။ ဓမၼႆ၀န = တရားနာယူျခင္း
၉။ ဓမၼေဒသနာ = လာဘ္လာဘကုိ မငဲ့ဘဲ တရားေဟာေျပာျခင္း
၁၀။ ဒိ႒ိဇုကမၼ = အယူ၀ါဒကုိ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ ျပဳျခင္း
တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

         ဒီဆယ္မ်ိဳးထဲက မိမိတုိ႔လုပ္ႏုိင္တဲ့ကုသုိလ္မ်ိဳးကုိ လုပ္ေနပါကလည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာမွမလုပ္တာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးႀကီးပါတယ္။ ကုသုိလ္ဆုိတာ လုပ္တတ္ရင္ ယူတတ္ရင္ ရပါတယ္။ လွဴစရာမရွိလုိ႔ ကုသုိလ္မရဘူးဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒါနလုပ္မွသာ ကုသုိလ္ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဆယ္မ်ိဳးထဲမွာ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ မိမိတုိ႔လုပ္ႏုိင္တဲ့ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳး ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အဆုိးထဲကအေကာင္းဆုိသလုိ ကုသုိလ္တရား တုိးပြားေနမွာပါ။
=========================
စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

" မနာပဒါယီ " ဆိုဒ္မွကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖင္ ့ဓမၼဒါနျပဳပါသည္။

မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ

မိေထြးေတာ္ေဂါတမီသည္ ဘိကၡဳနီရဟန္းမသာသနာေတာ္ကို စတင္ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဘိကၡဳနီသာသနာေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ရန္အတြက္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပအျဖစ္ ၾကိဳးစားခဲ့သူ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ရဟန္းမဘ၀တြင္ သိကၡာ၀ါအၾကီးဆံုး(ရတၱညူမဟတၱ) အရာ၌ ဧတဒဂ္ရခဲ့သည္။ မဟာပဇာပတိေဂါတမီ ေထရီမၾကီး၏ ၾကိဳးစားမူေၾကာင့္ သာသနာေတာ္သို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မ်ားစြာ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကျပီး အကြ်တ္တရားရသူ တရားျဖန္႔ပြားသူ သာသနာျပဳ
အမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာ ေပၚထြန္းခဲ့သည္။ သာသနာ၌ ထူးျခားစြာ ဧတဒဂ္ရခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီး (၁၃)ဦး ေပၚေပါက္ခဲ့ရသည္။


ဤအရွင္မေလာင္းလ်ာသည္ ပဒုမုတၱရဘုရားရွင္လက္ထက္ ဟံသာ၀တီျမိဳ႕၌ စည္းစိမ္ၾကြယ္၀ေသာ အမတ္ၾကီးတစ္ဦး၏ သမီးျဖစ္ခဲ့သည္။ တေန႔တြင္ ပဒုမုတၱရဘုရားရွင္ထံသို႔ ဖခင္ႏွင့္အတူ တရားနာ
လုိက္သြားရာ ဘုရားရွင္က မိေထြးျဖစ္ေသာ ရဟႏၱာေထရီမၾကီးအား သိကၡာအၾကီးဆံုးအရာ၌ ဧတဒဂ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ထုိဆုကိုေတာင္းယူလုိေသာ ဆႏၵျဖစ္ခဲ့သည္။ ဖခင္ထံ ခြင့္ပန္ျပီး ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ခုႏွစ္ရက္ ခုႏွစ္လီ အလွဴၾကီးေပးလွဴျပီး ထုိဆုကိုပန္ခဲ့သည္။

အရွင္မေလာင္းလ်ာသည္ ဤဘဒၵကမၻာတြင္ ပြင့္ေတာ္မူေသာ ကႆပ ဘုရားရွင္ သာသနာေတာ္ ကြယ္ပျပီးေနာက္ ေဂါတမဗုဒၶမပြင့္ထြန္းမီ ၾကားကာလတြင္ အလုပ္သမားငါးရာတုိ႔ကို ၾကီးမွဴးအုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ အလုပ္သမားေခါင္းၾကီး၏ ဇနီးျဖစ္ခဲ့သည္၊ ထုိဘ၀တြင္ အလုပ္သမားငါးရာတုိ႔၏ လုပ္အားျဖင့္ ပေစၥကဗုဒၶါတုိ႔ကို ၀ါဆုိေက်ာင္းေဆာက္လုပ္လွဴခဲ့သည္။ ၀ါကြ်တ္တြင္ ပရိကၡရာတုိ႔ကို လွဴခဲ့သည္။

ဘ၀တခုတြင္လည္း ယက္ကန္းသည္တုိ႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာသူ၏ ဇနီးျဖစ္ခဲ့ျပီး ပဒုမ၀တီမိဖုရားမွ ဖြားေသာ ပေစၥကဗုဒၶါ ငါးရာတုိ႔ကို ဆြမ္းလွဴဒါန္းခဲ့သည္။

ထုိမွတဖန္ လူ႔ဘံု နတ္ဘံု အစံုအလင္ခံစားျပီးေနာက္ ဤဘုရားရွင္ သာသနာေပၚခ်ိန္နီးလာေသာ
အခါ ေဒ၀ဒဟျပည္တြင္ မဟာသုပၸဗုဒၶမင္းၾကီး၏ သမီးေတာ္ငယ္ျဖစ္လာ၍ အရြယ္ေရာက္ေသာ္ အစ္မေတာ္မာယာေဒ၀ီႏွင့္အတူ ကပိလ၀တ္ျပည့္ရွင္ ဘုရင္သုေဒၶါဒနမင္းႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမွားခဲ့ရသည္။

မယ္ေတာ္မာယာသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာေလာင္းလ်ာျဖစ္ေသာ သိဒၶတၳမင္းသားကို ဖြားျမင္ျပီး ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္တြင္ နတ္ရြာလားကာ တုသိတာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။

မယ္ေတာ္မာယာ နတ္ရြာစံျပီးခ်ိန္မွစ၍ ညီမေတာ္မဟာပဇာပတိေဂါတမီသည္ အဂၢမေဟသီ မိဖုရားေခါင္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမတြင္ သားေတာ္နႏၵမင္းသားႏွင့္ သမီးေတာ္ဇနပဒကလ်ာဏီတုိ႔ ထြန္းကားခဲ့သည္။ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီသည္ မိမိရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားလွရတနာျဖစ္သည့္ နႏၵမင္းသားကို ႏုိ႔ထိန္းမ်ားႏွင့္ လႊဲအပ္ထားျပီး မိမိကိုယ္တုိင္မူကာ ဘုရားေလာင္းသိဒၶတၳမင္းသားကိုသာ ႏုိ႔ခ်ိဳတုိက္ေကြ်း၍ ျပဳစုေမြးျမဴခဲ့ရသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာေလာင္းလ်ာ ခုႏွစ္ရက္သားအရြယ္မွစ၍ ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရသည္။ ဗုဒၶေလာင္းလ်ာသည္ သက္ေတာ္ ၂၉-ႏွစ္အရြယ္ သားေတာ္ရာဟုလာကို ဖြားျမင္ျပီးေနာက္ ေတာထြက္ေတာ္မူသြားသည္။ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီႏွင့္ မေတြ႕ဆံုခဲ့ရေခ်။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူ၍ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းႏွင့္တကြ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တုိ႔အား နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတာ္မ်ားကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္တြင္မွ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ရျပီး ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ တရားနာယူရသျဖင့္ ေသာတာပန္အရိယာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ၏ သားေတာ္ျဖစ္သူ နႏၵမင္းသားႏွင့္ ေျမးေတာ္ရာဟုလာတုိ႔သည္ ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ညီေတာ္ အာနႏၵာအပါအ၀င္ သာကီ၀င္မင္းသား ေျခာက္ေယာက္တုိ႔သည္လည္း ဘုရားရွင္သာသနာသို႔ ၀င္ေရာက္သြားၾကသည္။ သားေတာ္ ေျမးေတာ္မ်ား ထီးရိပ္နန္းရိပ္မွ သာသနာရိပ္၌ ခိုလူံသြားၾကေသာအခါ ခမည္းေတာ္သုေဒၶါဒနမင္းၾကီးနည္းတူ မိမိလည္း ပထမတြင္ သားသမီးအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ ဆိုသကဲ့သို႔ ခြဲခြာရေသာ ဒုကၡကို ခံစားခဲ့ရသည္။

ဘုရားရွင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ကပလိလ၀တ္ျပည္သို႔ ၾကြေရာက္လာေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဂါတမီသည္ ေခ်ာမြတ္ႏူးညံ့လွေသာ ခ်ည္အေကာင္းစားျဖင့္ သားေတာ္ဘုရားအတြက္ သကၤန္းရက္လုပ္ျပီး လွဴခဲ့သည္။ ဘုရားရွင္က ထုိသကၤန္းကို လက္မခံဘဲ သံဃာေတာ္မ်ားကိုလွဴလွ်င္ မိမိကိုလည္းလွဴရာေရာက္သည္ဟု ခ်ီးက်ဴးကာ သံဃာကိုသာ လွဴရန္ လမ္းညႊန္မူေပးခဲ့သည္။

ဘုရားရွင္ ကပိလ၀တ္မွ ျပန္ၾကြ၍ မၾကာမီ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဒနမင္းၾကီးသည္ ထီးျဖဴရိပ္မွာပင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ ရဟႏၱာဘ၀ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့သည္။ တေန႕ထက္တေန႕ ေတြ႕ၾကံဳရေသာ အေျပာင္းအလဲ၊ မျမဲေသာ သခၤါရသေဘာႏွင့္ သာသနာ၏ သေဘာတုိ႔ကို သိျမင္လာခဲ့သည္။

ေဂါတမီသည္ ေရာဟိဏီျမစ္အေရးအခင္းျဖစ္ျပီးေနာက္ ေကာလိယႏွင့္ ကပိလ၀တ္မွ တစ္ဘက္(၂၅၀) စီ ရဟန္းျပဳသြားၾကကာ သာကီ၀င္ မင္းသားတုိ႔၏ ၾကင္ယာေတာ္ ဇနီးငါးရာတုိ႔ကိုလည္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့ရျပန္သည္။

ေဂါတမီသည္ ေလာကီအျမင္အရ လင္သားမရွိ၊ သားတုိ႔ေျမးတုိ႔လည္း မရွိေတာ့ေသာ မွီတြယ္ရာမဲ့ မုဆုိးမဘ၀၊ အားငယ္စရာ၀ျဖစ္သည္ဟု ထင္ဖြယ္ရွိ၏၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ေဂါတမီသည္ ထုိလင္သားေျမးမ်ား မရွိျခင္းကပင္ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ေျမာက္သူ ျဖစ္လာ၏၊ ခ်စ္လွစြာေသာ မိဘႏွင့္ ဇနီး သားမယားတုိ႔ကိုပင္ စြန္႕ခြာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ သာသနာရိပ္ခုိလူံသြားၾကသူတို႔၏ ခ်မ္းသာကိုလည္း အားက်ေမွ်ာ္မွန္းေနခဲ့မိသည္၊ ယခုမူ မိမိအလွည့္၊ မိမိအခ်ိန္ေရာက္ေလျပီဟု ၀မ္းေျမာက္ကာ ဘုရားသာသနာေတာ္၌ ၀င္ေရာက္ခုိလူံရန္ စိတ္ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္၊ မင္းသမီးငါးရာတုိ႔ႏွင့္ တုိင္ပင္ရာ မင္းသမီးငါးရာတုိ႔ကလည္း သာသနာေတာ္၀င္ရန္ သေဘာတူၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္က ဘုရားသာသနာေတာ္၌ ဘိကၡဳနီ၀တ္သူ မရွိေသးခ်။ မဟာပဇာပတိေဂါတမီသည္ ဘုရားရွင္သီတင္းသံုးရာ နိေျဂာဓာရုံေက်ာင္းသို႔၀င္ျပီး ဘုရားရွင္ကို ရုိေသစြာရွိခိုးကာ ျမတ္စြာဘုရားသသနာေတာ္၌ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ၀င္ေရာက္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ျပဳပါရန္ေလွ်ာက္ထားသည္။

“ေဂါတမီ --- သာသနာေတာ္၌ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ၀င္ေရာက္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ကို မေတာင့္တပါလင့္”ဟု ဘုရားရွင္တားျမစ္ခဲ့သည္။

ေဂါတမီသည္ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ သံုးၾကိမ္တုိင္တုိင္ ေလွ်ာက္ထားသည္၊ ဘုရားရွင္ကား ခြင့္ျပဳေတာ္မမူ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းဆံုး၌ ယူက်ံဳးမရ၊ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ နန္းေတာ္သို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း ကပိလ၀တ္ျပည္မွ ယူဇနာငါးဆယ္ကြာေ၀းေသာ ေ၀သာလီျပည္သုိ႔ ၾကြသြားေတာ္မူျပီး မဟာ၀ုန္ေတာ ကူဋာဂါရေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေလသည္။

မိေထြးေတာ္ၾကီး မဟာပဇာပတိေဂါတမီႏွင့္အတူ သာကီ၀င္မင္းသမီး ငါးရာတုိ႔သည္ ဆတၱာသည္တုိ႔ကို ေခၚ၍ အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ အျမတ္ႏုိးဆံုးအရာျဖစ္ေသာ ဆံေကသာတုိ႔ကို ပယ္ျဖတ္ၾကသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ အဖိုးထုိက္တန္ေသာ ထီးသံုးနန္းသံုး အ၀တ္အစား ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မူမ်ားကို ပယ္စြန္႔၍ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အ၀တ္မ်ားကို ၀တ္ဆင္လုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရား ၾကြေတာ္မူရာ အရပ္ကို စံုစမ္းျပီး ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ လုိက္သြားခဲ့ၾကသည္။

ယူဇနာငါးဆယ္ခရီးကိုပင္ ေ၀ါယာဥ္စသည္တုိ႔ကို အသံုးမျပဳဘဲ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီတုိ႔၏ သာသနာေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္လုိေသာဆႏၵ ျပင္းျပမူကို သိသာႏုိင္သည္။ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသျဖင့္ ေ၀သာလီျပည္ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ နန္းတြငး္သူမင္းသမီးတုိ႔၏ ႏူးညံ့ေသာ ေျခေထာက္မ်ား ေပါက္ကြဲကာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီလ်က္ ရွိကုန္၏၊ ခႏၶာကိုယ္တြင္လည္း ဖံုအလိမ္းလိမ္းကပ္ျငိလ်က္ရွိသည္။ ဘုရားရွင္ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းေပါက္၀ နံရံကိုမွီကာ ငိုယိုေနၾကကုန္၏။

မင္းသမီးငါးရာတုိ႔၏ ငိုယိုသံကို အရွင္အာနႏၵာ ၾကား၍ လာေရာက္စံုစမ္းေမးျမန္းေသာအခါ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ၏ ဘိကၡဳနီ(ရဟန္းမ)ျပဳလုိေသာ ဆႏၵ ျပင္းျပမူကို သိရွိရသျဖင့္ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားေပးသည္။ အရွင္အာနႏၵာက မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ၏ ေက်းဇူးဂုဏ္တုိ႔ကို ေဖာ္ျပ၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခြင့္ပန္ေလွ်ာက္ထား ပန္ၾကားေသာ္လည္း ဘုရားရွင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရ။ ထုိအခါ အရွင္အာနႏၵာက မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ တစ္ဦးတည္းသာ မဟုတ္ပဲ အမ်ိဳးသမီးအားလံုး ဘိကၡဳနီအျဖစ္ျဖင့္ အရိယာျဖစ္ႏုိင္ခြင့္ရွိ မရွိကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ဘိကၡဳနီဘ၀ျဖင့္ အရိယာျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေျဖၾကားေတာ္မူသည္။

ေနာက္ဆံုး ဘုရားရွင္က မိေထြးေတာ္ေဂါတမီအား ေအာက္ပါ ဂရုဓံတရားရွစ္ပါးကို ခံယူေဆာက္တည္ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ပါက ဘိကၡဳနီ(ရဟန္းမ)အျဖစ္ျဖင့္ သာသနာေတာ္တြင္ ရဟန္းျပဳခြင္ ့ေပးမည္ဟု ခြင့္ျပဳမိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္။ ဂရုဓံတရား ရွစ္ပါးတုိ႔ကား -

(၁) ရဟန္းမသည္ ၀ါတရာပင္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ယေန႔မွျဖစ္လာေသာ ရဟန္းသစ္ကို ရွိခိုးရမည္၊ ခရီးဦးၾကိဳဆုိရမည္၊ လက္အုပ္ခ်ီရွိခိုးရမည္၊ အရုိအေသေပးရမည္။

(၂) ယူဇနာ၀က္အတြင္း၌ ရဟန္းေယာက္်ားတစ္ပါးမွ် မရွိေသာ ေက်ာင္းတြင္ ၀ါမဆုိရ။ (ယူဇနာ၀က္အတြင္း ရဟန္းေယာက္်ား ရွိရမည္၊ ေ၀းကြာ၍မေနရ။)

(၃) ရဟန္းသံဃာမ်ားထံသို႔ လျပည့္ လကြယ္ ေန႔တုိင္း ဥပုသ္အေမးသြားရမည္၊ ၾသ၀ါဒခံယူရန္ သြားရမည္။

(၄) ၀ါကြ်တ္ျပီးေသာ ရဟန္းမသည္ ရဟန္းႏွင့္ ရဟန္းမ သံဃာႏွစ္ရပ္လံုး၌ ကိုယ္တုိင္ျမင္ေသာ၊ တဆင့္ၾကားေသာ၊ ယံုမွားသကၤာရွိေသာ အျပစ္အာပတ္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ျပဆုိရန္ ပန္ၾကားရမည္။ (ပ၀ါရဏာျပဳရမည္။)

(၅) ၾကီးေလးေသာ အာပတ္ၾကီးမ်ားသင့္ေသာ ရဟန္းမသည္ ရဟန္းမမ်ားထံ၌သာ ကမ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံသို႔လည္း သြား၍ အျပစ္ကို(ေဒသနာၾကား) ကုစားရမည္။

(၆) ၀ိကာလေဘာဇနာတုိင္ေအာင္ သိကၡာပုဒ္ေျခာက္ခုကို ႏွစ္ႏွစ္တုိင္တုိင္ က်င့္ခဲ့ျပီးေသာ သိကၡမာန္(အၾကိဳးတရားက်င့္သူ အမ်ိဳးသမီး)ကို သံဃာႏွစ္ရပ္၌ ရဟန္းခံႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရမည္။

(၇) မည္သုိ႔ေသာအေၾကာင္းရွိသည္ျဖစ္ေစ ရဟန္းမသည္ ရဟန္းကို မဆဲေရးရ၊ ေရရြတ္တုိင္း
ထြာျခင္းမျပဳရ။

(၈) ဤေန႔မွအစျပဳ၍ ရဟန္းမတုိ႔က ရဟန္းတို႔အေပၚ ဆံုးမၾသ၀ါဒေျပာဆုိခြင့္ မရွိေပ။

မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ ဤဂရုဓံတရားရွစ္ပါးတုိ႔ကို ခံယူလုိက္သျဖင့္ ပထမဦးဆံုး သာသနာ့တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရေသာ ရဟန္းမတစ္ပါး ျဖစ္လာ၏။ ဤသာသနာေတာ္၌ ဂရုဓံတရား ရွစ္ပါးကို ခံယူျခင္းျဖင့္ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ရရွိသူမွာ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ တစ္ပါးတည္းသာရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤျမတ္စြာဘုရား
သာသနာေတာ္တြင္ ပထမဆံုးဘိကၡဳနီျပဳခြင့္ရသျဖင့္ ဘိကၡဳနီမ်ားတြင္ သိကၡာ၀ါအၾကီးဆံုးရ ဧတဒဂ္ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းကို ခံယူရသည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားနည္းတူ ျမတ္စြာဘုရားအဆံုးအမကို ေဟာၾကားဆံုးမ၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္နည္းတူ သာသနာ့အခြင့္ေကာင္းၾကီးရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ေသာ မဟာပဇာပတိေဂါတမီၾကီးသည္ သက္ေတာ္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္အေရာက္တြင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူေလ
သည္။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီးကာလ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားမ်ားႏွင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီးကာလအထိ သာသနာျပဳသြားပံုမွာ ထူးျခားမွတ္သား ေလာက္ေပသည္။

မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီ ေထရီမၾကီး ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားပူေဇာ္သြားေ
သာ တရားစကားမ်ားတြင္ ေအာက္ပါ တရားစကားမ်ားမွာ အထူးမွတ္သားၾကည္ညိုဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ -

ရေညာ မာတာ မေဟသီတိ၊ သုလဘံ နာမ’မိတၳိနံ။
ဗုဒၶမာတာတိ ယံ နာမံ၊ ဧတံ ပရမဒုလႅဘံ။

သားေတာ္ၾကီးဘုရား - မိန္းမသားတုိ႔အား မင္း၏မယ္ေတာ္၊ မင္း၏မိဖုရားဟူေသာ အမည္ကို ရလြယ္ႏုိင္၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ မယ္ေတာ္ဟူေသာ အမည္ကိုမူ အလြန္ရခဲလွပါသည္။ ထုိရခဲလွေသာ အမည္ကို ဘုရားတပည့္ေတာ္မ ရရွိပါျပီ။

မဓုရာနိ ပဟ႒ာနိ၊ ေဒါသဂါၣနိ ဟိတာနိ စ။
ေယ ေတ ၀ါက်ာနိ သုယ်ႏိ ၱ၊ ေတပိ ဓညာ နရုတၱမ။

လူတုိ႔ထက္ျမတ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား - စိတ္ႏွလံုးကို ရႊင္ျပံဳးေစတတ္ကုန္ေသာ အျပစ္အားလံုးတုိ႔ကို သန္႔ရွင္းေစႏုိင္ကုန္ေသာ အစီးအပြားႏွင့္ ယွဥ္စပ္ကုန္ေသာ အရွင္ဘုရားသားေတာ္ၾကီး၏ ခ်ိဳျမိန္သာယာ အရသာရွိေသာ စကားေတာ္တုိ႔ကို ၾကားနာၾကရကုန္ေသာ သူတိုီ႔သည္ ဘုန္းကံ လြန္စြာ ၾကီးမားၾကသူတုိ႔ ျဖစ္ၾကပါ ေပကုန္သည္ဘုရား။

ယံ န ဒိ႒ံ ပုရာေဏဟိ၊ တိတၳိကာစရိေယဟိ ပိ။
တံ ပဒံ သုကုမာရီဟိ၊ သတၱ၀ႆာဟိ ေ၀ဒိတံ။

ေရွးအခါက ျဖစ္ေပၚခဲ့ၾကေသာ ဘုရားအမည္ခံ တိတၳိဆရာၾကီး အဆက္ဆက္တုိ႔သည္ပင္လွ်င္ မေတြ႕မျမင္ခဲ့ၾကေသာ နိဗၺာန္ကို ျမတ္စြာဘုရား သားေတာ္ၾကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယခုအခါ အသက္ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ သတုိ႔သမီးငယ္တုိ႔သည္ပင္ သိျမင္ခံစားေနၾကပါျပီဘုရား။

ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္  စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။
မူရင္းလင့္-http://www.anantametta.org/2012/10/blog-post_2953.html

ပ႒ာန္း ၂၄-ပစၥည္း (အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္)

၁။ ေဟတု ပစၥယ=The relation way of root.
၂။ အာရမၼဏ ပစၥယ=The relation of object.
၃။ အဓိပတိပစၥယ=The relation of dominance.
၄။ အနႏၲရ ပစၥယ=The relation of contiguity.
၅။ သမနႏၲရ ပစၥယ=The relation of immediate
contiguity.
၆။ သဟဇာတ ပစၥယ=The relation of Co-existence.
၇။ အညမည ပစၥယ=The relation of reciprocity.
၈။ နိႆယ ပစၥယ=The relation of dependence.
၉။ ဥပနိႆယ ပစၥယ=The relation of Sufficing
condition.
၁၀။ ပုေရဇာတ ပစၥယ=The relation of pre-
existence.
၁၁။ ပစၧာဇာတ ပစၥယ=The relation 0f post-
existence.
၁၂။ အာေသ၀န ပစၥယ=The relation of habitual
recurrence.
၁၃။ ကမၼ ပစၥယ=The relation of Kamma.
၁၄။ ၀ိပါက ပစၥယ=The relation of effect.
၁၅။ အာဟာရ ပစၥယ=The relation of food.
၁၆။ ဣျႏၵိယ ပစၥယ=The relation of control.
၁၇။ စ်ာန ပစၥယ=The relation of jhana.
၁၈။ မဂၢပစၥယ=The relation of path.
၁၉။ သမၸယုတၱ ပစၥယ=The relation of association.
၂၀။ ၀ိပၸယုတၱ ပစၥယ=The relation of dissociation.
၂၁။ အတၳိ ပစၥယ=The relation of presence.
၂၂။ နတၳိ ပစၥယ=The relation of absence.
၂၃။ ၀ိဂတ ပစၥယ=The relation of abeyance.
၂၄။ အ၀ိဂတ ပစၥယ=The relation of continuance