ေရွးအခါက
ေရႊဘိုနယ္တြင္ ပစၥည္းဥစၥာၾကြယ္၀သည္႔ ေျမပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး
တစ္ဦးရွိေလသည္။ တစ္ေန႔ေသာ္ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး၏ တစ္ဦးတည္းေသာ
အခ်စ္ဆံုးသမီးပ်ိဳသည္ ေရာဂါျဖင္႔ ရုတ္တရက္ ကြယ္လြန္
အနိစၥေရာက္သြားခဲ႔ေလသည္။
ဤတြင္ ေျမပိုင္ရွင္ေက်ာင္းအစ္မၾကီးမွာ သူ႔ပစၥည္း ပစၥယအားလံုးကို အေမြဆက္ခံမည္႔ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ပ်ိဳပ်ိဳ ရြယ္ရြယ္ သန္သန္မာမာ သည္ ဤသို႔ကြယ္လြန္ရေလျခင္းဟု ဘယ္လိုမွ ေျဖမဆည္နိုင္ဘဲ ရွိေလသည္။
ထိုအခါ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး၏ ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးသည္႔ ေက်ာင္းအစ္မၾကီးကိုးကြယ္ေသာ ဆရာေတာ္က သူ႔ဒကာမၾကီးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု တရားခ်သည္။ လူဆိုသည္မွာ ေသမ်ိဳးခ်ည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ေသျခင္းတရားႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က သူတတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ တရားျပ၍ တရားခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းအစ္မၾကီးကား ဘယ္လိုတရားခ်၍မွ နားမ၀င္။ ေသမင္းသည္ ေခၚျခင္းေခၚလွ်င္ သူ႔လို အိုၾကီးအိုမ တစ္ေယာက္ကိုသာ ေခၚသင္႔သည္။ လူ႔ေလာကတြင္ တင္႔ေတာင္႔ တင္႔တယ္ေနရဦးမည္႔ ေနႏိုင္သည္႔ ပ်ိဳပိ်ဳရြယ္ရြယ္ သန္သန္စြမ္းစြမ္း သူ႔သမီးကို ေခၚရသေလာဟု ေန႔စဥ္ပင္ တငိုငိုနွင္႔ ရွိေလသည္။
ဆရာေတာ္မွာလည္း သူ႔ေက်ာင္းအစ္မ၏ ပရိေဒ၀ ေသာကမီးကို ျငိမ္းေအာင္ မျငွိမ္းနိုင္လွ်င္ သူပါညံ႔ရာဖ်င္းရာ က်ေနျပီျဖစ္၍ က်မ္းဂန္စာေပကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေမႊေနွာက္၍ ဖတ္ရႈျပီး သူ႔ေက်ာင္းအစ္မၾကီးကို ေဟာေျပာျပသ တရားခ်သည္။ ေက်ာင္းအစ္မၾကီးမွာ ဘယ္လိုမွ တရားခ်၍ မရ၊ ေျဖမဆည္နိုင္ေအာင္ ရွိျမဲရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ သူလည္းဂုဏ္ပ်က္၊ သူ႔ဒကာမၾကီး၏ ပရိေဒ၀မီးကိုလည္း မၾကည္႔ရက္ေသာေၾကာင္႔ ဘုန္းၾကီးနွင္႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကို လာေရာက္ကူညီ တရားခ်ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ရသည္။
ဆရာေတာ္ လက္သိပ္ထိုးေမတၱာရပ္သျဖင္႔ တရားအေဟာ အမိန္႔ေကာင္းသည္႔ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ဓမၼကထိက အေက်ာ္ အေမာ္ မ်ားက ဇာတ္၀တၳဳ၊ နိပါတ္ ၊ ပံုျပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင္႔ တရားခ်ၾကသည္။ ေက်ာင္းအစ္မၾကီးကား ဘယ္သူ တရားျပ၍မွ တရားမက်၊ ငိုျမဲငို၊ ပရိေဒ၀မီးေတာက္ျမဲေတာက္၍သာ ေနေလသည္။
ဤတြင္ ေျမပိုင္ရွင္ေက်ာင္းအမၾကီး၏ သမီးေသေသာ အပူမီးကို ဘယ္ဘုန္းၾကီးမွ တရားမခ်နိုင္ဆိုေသာ သတင္းစကားသည္ ထိုနယ္တစ္ရိုးတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ပ်ံ႔ႏွံ႔၍ ေနေတာ႔သည္။ သို႔နွင္႔ တစ္ေန႔တြင္ ထိုရြာေက်ာင္းဘုန္းၾကီး၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း စာလိုက္ဖက္တစ္ဦးက ဤသတင္းကို ၾကားသည္။ ၾကားသည္႔အခါ ေျမလတ္တြင္ သီတင္းသံုးေနရာမွ ေရႊဘိုသို႔ ၾကြလာ၍ ဤေက်ာင္းဘုန္းၾကီးထံ၌ အာဂႏ ၱဳအျဖစ္ တည္းခိုျပီး ေက်ာင္းအစ္မကို သူတရားျပမည္ဟု ဆိုေလသည္။
ေက်ာင္းအစ္မၾကီးက သူ႔ေက်ာင္းတြင္ အာဂ ၱဳရွိသည္ၾကား၍ ဆြမ္းပင္႔ေကၽြးသည္႔အခါ ထိုအာဂႏ ၱဳဘုန္းၾကီးက ဆြမ္းစားအျပီး၌ ဆြမ္းတရားလည္း ေဟာသည္၊ ေသျခင္းတရားကိုလည္းေဟာသည္။ ေဟာ၍အျပီး တရားအဆံုးသတ္တြင္ကား ဂါထာဆန္းတစ္ခုကို ရြတ္လိုက္သည္။ အာဂႏ ၱဳဆရာေတာ္၏ တရားနိဂံုးဂါထာကေလးမွာ-
“အေလာင္းဘုရားရဲ႔ ကၽြန္ ဗိုလ္တြန္၊ တလပန္းတို႔ေသာ္မွ ေသရေသး၏၊ ဒကာမၾကီးသမီးရဲ႔ ေပါင္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္မွ မရွိပါဘဲ မေသဘဲေနမလား ဒကာမၾကီး ငါ႔လခီြး“ ဟူ၍တည္း။
ေက်ာင္းအစ္မၾကီးမွာ ဤတြင္မွ သူ႔သမီး ေသသင္႔ ေသထိုက္ေပသည္ဟု ဘ၀င္က်၍ တရားရေတာ႔သည္။
ဤတြင္ ေျမပိုင္ရွင္ေက်ာင္းအစ္မၾကီးမွာ သူ႔ပစၥည္း ပစၥယအားလံုးကို အေမြဆက္ခံမည္႔ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ပ်ိဳပ်ိဳ ရြယ္ရြယ္ သန္သန္မာမာ သည္ ဤသို႔ကြယ္လြန္ရေလျခင္းဟု ဘယ္လိုမွ ေျဖမဆည္နိုင္ဘဲ ရွိေလသည္။
ထိုအခါ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး၏ ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးသည္႔ ေက်ာင္းအစ္မၾကီးကိုးကြယ္ေသာ ဆရာေတာ္က သူ႔ဒကာမၾကီးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု တရားခ်သည္။ လူဆိုသည္မွာ ေသမ်ိဳးခ်ည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ေသျခင္းတရားႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က သူတတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ တရားျပ၍ တရားခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းအစ္မၾကီးကား ဘယ္လိုတရားခ်၍မွ နားမ၀င္။ ေသမင္းသည္ ေခၚျခင္းေခၚလွ်င္ သူ႔လို အိုၾကီးအိုမ တစ္ေယာက္ကိုသာ ေခၚသင္႔သည္။ လူ႔ေလာကတြင္ တင္႔ေတာင္႔ တင္႔တယ္ေနရဦးမည္႔ ေနႏိုင္သည္႔ ပ်ိဳပိ်ဳရြယ္ရြယ္ သန္သန္စြမ္းစြမ္း သူ႔သမီးကို ေခၚရသေလာဟု ေန႔စဥ္ပင္ တငိုငိုနွင္႔ ရွိေလသည္။
ဆရာေတာ္မွာလည္း သူ႔ေက်ာင္းအစ္မ၏ ပရိေဒ၀ ေသာကမီးကို ျငိမ္းေအာင္ မျငွိမ္းနိုင္လွ်င္ သူပါညံ႔ရာဖ်င္းရာ က်ေနျပီျဖစ္၍ က်မ္းဂန္စာေပကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေမႊေနွာက္၍ ဖတ္ရႈျပီး သူ႔ေက်ာင္းအစ္မၾကီးကို ေဟာေျပာျပသ တရားခ်သည္။ ေက်ာင္းအစ္မၾကီးမွာ ဘယ္လိုမွ တရားခ်၍ မရ၊ ေျဖမဆည္နိုင္ေအာင္ ရွိျမဲရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ သူလည္းဂုဏ္ပ်က္၊ သူ႔ဒကာမၾကီး၏ ပရိေဒ၀မီးကိုလည္း မၾကည္႔ရက္ေသာေၾကာင္႔ ဘုန္းၾကီးနွင္႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကို လာေရာက္ကူညီ တရားခ်ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ရသည္။
ဆရာေတာ္ လက္သိပ္ထိုးေမတၱာရပ္သျဖင္႔ တရားအေဟာ အမိန္႔ေကာင္းသည္႔ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ဓမၼကထိက အေက်ာ္ အေမာ္ မ်ားက ဇာတ္၀တၳဳ၊ နိပါတ္ ၊ ပံုျပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင္႔ တရားခ်ၾကသည္။ ေက်ာင္းအစ္မၾကီးကား ဘယ္သူ တရားျပ၍မွ တရားမက်၊ ငိုျမဲငို၊ ပရိေဒ၀မီးေတာက္ျမဲေတာက္၍သာ ေနေလသည္။
ဤတြင္ ေျမပိုင္ရွင္ေက်ာင္းအမၾကီး၏ သမီးေသေသာ အပူမီးကို ဘယ္ဘုန္းၾကီးမွ တရားမခ်နိုင္ဆိုေသာ သတင္းစကားသည္ ထိုနယ္တစ္ရိုးတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ပ်ံ႔ႏွံ႔၍ ေနေတာ႔သည္။ သို႔နွင္႔ တစ္ေန႔တြင္ ထိုရြာေက်ာင္းဘုန္းၾကီး၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း စာလိုက္ဖက္တစ္ဦးက ဤသတင္းကို ၾကားသည္။ ၾကားသည္႔အခါ ေျမလတ္တြင္ သီတင္းသံုးေနရာမွ ေရႊဘိုသို႔ ၾကြလာ၍ ဤေက်ာင္းဘုန္းၾကီးထံ၌ အာဂႏ ၱဳအျဖစ္ တည္းခိုျပီး ေက်ာင္းအစ္မကို သူတရားျပမည္ဟု ဆိုေလသည္။
ေက်ာင္းအစ္မၾကီးက သူ႔ေက်ာင္းတြင္ အာဂ ၱဳရွိသည္ၾကား၍ ဆြမ္းပင္႔ေကၽြးသည္႔အခါ ထိုအာဂႏ ၱဳဘုန္းၾကီးက ဆြမ္းစားအျပီး၌ ဆြမ္းတရားလည္း ေဟာသည္၊ ေသျခင္းတရားကိုလည္းေဟာသည္။ ေဟာ၍အျပီး တရားအဆံုးသတ္တြင္ကား ဂါထာဆန္းတစ္ခုကို ရြတ္လိုက္သည္။ အာဂႏ ၱဳဆရာေတာ္၏ တရားနိဂံုးဂါထာကေလးမွာ-
“အေလာင္းဘုရားရဲ႔ ကၽြန္ ဗိုလ္တြန္၊ တလပန္းတို႔ေသာ္မွ ေသရေသး၏၊ ဒကာမၾကီးသမီးရဲ႔ ေပါင္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္မွ မရွိပါဘဲ မေသဘဲေနမလား ဒကာမၾကီး ငါ႔လခီြး“ ဟူ၍တည္း။
ေက်ာင္းအစ္မၾကီးမွာ ဤတြင္မွ သူ႔သမီး ေသသင္႔ ေသထိုက္ေပသည္ဟု ဘ၀င္က်၍ တရားရေတာ႔သည္။
No comments:
Post a Comment